Bosschoppen

Maistied hoalt Zwoantje elke week de bosschoppen. Mor soms goan wie ook mit ons twijbaaident. Och, ik ben din nait van zo veul nut, hur. Ik gooi eerst t glas in de glasbakken en as der gain aine kiekt zo stief as k kin, omreden t gaait din ja zo mooi haard stokkend. Din riet ik maistied even wat geld tou mure oet. Zwoantje wil geern dat we de bosschoppen contant betoalen. Din hèt ze der meer overzicht over, vot mor. Ook lever ik de lege vlèzzen in en zuik k Zwoantje weer op, dij deur de winkel hìn gierd is en de kare al zo’n beetje vol hèt. Ik steut din aaltied nog even t kartje achter heur aan en help de bosschoppen op de lopende baand te leggen. t Zwoarste eerst vanzulf. “Aans worden mie de koekjes en zo wat ja kwetterg”, zegt Zwoantje aaltied.
En din mout ik der nog om denken, dat k t bonnetje van de lege vlèzzen òfgeef. Dat is dus mien toak, nait zo stoer ducht mie.

Mor veurege week dunderdagoavend wol Zwoantje nait hìn. Ze haar kopzeere, zee ze. Nou hèt ze dat wel voaker ‘s oavends, mor din maistied wat loater, tegen bèrregoanstied.
“Din goast mor n moal allìnt”, zee ze, “want ik heb wel wat neudeg. Das wel goud veur die, das t dat ook n moal dust”, zee ze der achter aan en ze drokde mie van alles op t haart en in d handen.
Ik kreeg n lieske mit wat k hoalen mos en dat was hail netjes opmaggeld.
Wat k t eerste tegenkwam in de winkel, dat ston der ook t eerste op. Dat ze dat aapmoal in de kop hèt hè, dat vind k toch knap hur.
Ze langde mie n paske tou, dij veur sommege dingen körten opleverde en o joa, ik mos nait vergeten zegels te vroagen, want dij spoart ze ja.
Ik kreeg ook nog n poar van dij volle zegelkoarten mit, mit instructies. En boetendes ook nog n zootje van dij veurdailbonnen, dij ze ons net in zo’n boukje in de buzze gooid haren. t Doezelde mie hoast, mor ik zol dat wel even regelen. Vraauwluu mouten nait mainen, dat zij d ainigsten bennen, dij goud bosschoppen doun kinnen. Ik nam mie veur mit n noodgang der deurhìn te vlaigen zodat ik in recordtied der weer wezen zol. Ik wur ja nait òflaaid deur dat k alles bekieken mos en oppakken en weer hìnzetten en meer van dij vraauwluuflaauwekul. Joa, ik zol heur wel es even zain loaten, dat n manspersoon dat net zo goud,….wat… nog beter kin.

En zo ging ik hìn, ik wol mie eerst boeten n kartje kriegen, mor k haar vanzulf gain lözze euro, k mos eerst wisselen. Zwoantje haar aaltied n lözze in de buutse, mor ik nait vanzulf. t Kosde mie vief menuten. En dou, en dat overkomt mie aans nooit, mor deur dij konsternoatie ging k vanzulf mit de lege vlèzzen de winkel in. Nou joa, eerst mor de lege kare stoan loaten en mit de vlèzzen in de tasse weer noar veuren, inleveren. En verdorie, dou k weer bie mien lege kartje in de winkel kwam, was e vot, mien euro poter.
Nou, joa docht ik, dou k weer vannijs n euro wisseld haar en mie n nij kartje van boeten aansleept haar, dij ketaaier hoal k wel weer in.
En dat leek ook zo luu, mit n noodgang vloog k der deurhìn mit mien bosschoppenzedeltje in de haand. En k was nait de ainige, der luipen veul meer kerels mit papiertjes, kopzeere zel wel besmettelk wezen.
En echt woar mensen, ik deed t nog goudkoper ook, want mouten je waiten, as je bie de teunbaanke veur t brood even deurstevelen, den vinden je dezulfde stoete op n rek, sneden en aal in n plastieken puut stoan… enne…. wel n kwartje goudkoper man en je huiven ook nog nait te wachten, je kinnen t zo pakken. Dat Zwoantje dat nooit zag, hè, dat vuil mie toch wel n beetje òf.

Dou k mien liestke òfwaarkt haar, ging k mooi in de riege stoan veur de kassa. Dat was wel even wachten vanzulf en ik stak de handen der mor es even bie in de jazebuutse. Wat vuilde ik doar? Bonnen, o heden joa, dat was ook ja zo, ik mos ja aal dij dingen, k leuf wel vieftien, dij op dij bonnen stonden mitnemen.
Nou eerst mor weerom, mor dou kwam t, dij bonnen hè, dij haar Zwoantje mie nait in de juuste volgorde in d handen drokt en dat wur mie toch n gezuik, man. t Kosde mie n haalf uur, veurdat k alles haar. En dou k eindelk bie de kassa aan de beurt was – t zwoarste eerst – en t op betoalen aankwam, dou haar k gain sinten genogt, k haar de geldautomoat vergeten. Din mor pinnen, mor Zwoantje haar mie verdarre de betoalpas ook nait mitgeven.
Mout ik din overal om denken? k Mag van heur toch ook wel n beetje medewaarken verwachten? Of nait din?

Mien kartje mos aan de kaande zet woren en ik mit n noodgang noar hoes, pasje hoalen. Ik heurde Zwoantje boven hìnneweren, dus dij maarkte der gelukkeg niks van. Dou weer noar de winkel en geld trekken. “Deze automaat is tijdelijk buiten gebruik” ston der op. Ook dat nog. En zo runde ik doar deur t centrum van Knoal, op zuik noar n ander geldautomoat.
Nou, dij was der en n riege volk, luu, onuur. Nou joa, dou k op t lest mit n rooie kop weer bie de kassa ston te poesten, stond mien kartje der nait meer. t Kassawicht wos van niks, dij was net begonnen mit heur dainst, zee ze.
Noa veul noavroag, t wur hoast n beetje roezie, bleek dat t kartje in t maggezien zet was, as “extroa service”. Weer wat loater stond ik boeten, net veur sloetenstied, mit mien lege vlèzzenbonnetje, dij mor ain dag geldig is vanzulf, nog in de buutse.
Hij zat noast mien bosschoppenpepiertje, woarop ik schaande genogt zag, dat ook aan d achterkaante nog bosschoppen stonden. En dou k in hoes kwam, lag Zwoantje op bèrre te sloapen, op mien kaante.
En ik haar kopzeere en ik vruig mie òf of Zwoantje dat mit dat brood nou wel zo’n goud idee vinden zol.

Luuster hier noar 27 Zwoantjes, veurlezen deur de schriever zulf