Boef vongen

‘Kloas, wor ais wakker,’ flustert Aantje.
Kloas, dij daip in sloap is, mottjet wat en draait zuk op d’aander zied.
‘Kloas, wor nou toch wakker. Der is aine in ons huus. Ik heur hom beneden in koamer.’
As deur n ieme stoken veert Kloas, in ainmoal kloarwakker, overènde.
‘Hou waist …’ wil e begunnen, mor Aantje legt hom gaauw d’haand op de mond, zodat e gain geluud uutbrengen kin.
‘Stil,’ zegt ze zaachte. ‘der is aine in ons huus. Moak nait zo’n keboal, aans heurt e ons en ik heb gain zin om aan t mes regen te worden.’
‘Zo gaauw riegen ze joe nait aan t mes.’
‘O nee, hè! Hest dat din nait lezen in t Nijsblad. In Drijbörg het n inbreker n olle vraauw vaste bonden op n stoule en heur gewoon d’haile nacht zitten loaten tot aan d’aander mörgen.’ ‘Dat is toch hail wat aans.’
‘Stil! Heurst nou zulf. Der is aine in ons koamer. Ik heur t deurtje van t kamnet piepen. Dij haarst doe ja smeren zeld.’
‘Gelokkeg dat k dat nog nait doan heb. Nou kinst doe tenminsten heuren dat e piept.’
‘Och, der is eerliekswoar aine in ons huus en doe scheerst mie de gek aan. Doe mainst dat ik mie wat verbeel, mor ik heb dudelk aine deur t koamer lopen heurd,’ snöttert Aantje.
‘Ik zel wel kieken goan.’ Kloas het de bainen al boeten t berre.
‘Neem wat mit, woarst die mit verdedegen kinst, as dij kerel die aanvaalt.’
Kloas kikt ais in t ronde. Woar vin je zo gaauw n verdedegingswoapen in n sloapkoamer? Dij liggen doar ja nait veur t griepen.’ Doar zugt e in d’houke van t koamertje d’handstok, woar Aantje aaltied t berre mit opmoakt, omdat ze zuk din nait zo wied over t ledikant boegen huift vanwege heur zwakke rogge. Kloas gript de stok en wil de trabbe òfgoan op zuik noar d’indringer.
Aantje staait ter wat trillerg bie in heur blauwe nachtponne. ‘Wees veurzichteg, hur Kloas.’
Kloas kikt heur aan mit n gezichte van: Haar mie din sloapen loaten. Langzoam lopt e de trabbe of mit Aantje, dij t laifste ook nog niks missen wil, stoef op d’hakken. Beneden sloepen ze deur de gaange en mit d’handstok stöt Kloas veurzichteg de koamerdeure n endje open.
Op dat ogenblik heuren ze n geluud. t Is de bedsteedeure, dij opendoan wordt. t Huus woar Kloas en Aantje wonen is al slim old en omdat Kloas nait zo’n beste knuteroar is, hebben ze der de leste joaren nait aal te veul aan veraanderd. Zulfs d’olle bedsteden hebben ze zitten loaten. Ze sloapen der nait in, omreden, dat is heur veuls te benaauwd, mor je kinnen in dij bedsteden nog n haile bult rommel kwiet, dij ze toch nait ieder dag bruken huiven. En t liekt ook ja wel schier in dizze tied van nostalgie. En nou heuren ze inains zo’n bedsteedeure kroaken. In n wup staait Kloas in koamer. ‘Wat het dit te beduden?
Wel het joe derin loaten? Handen omhoog of ie binnen der west,’ bölkt e zo haard as e kin.
d’Inbreker, n kerel van zo’n lutje twinteg joar, schrikt zuk zowat dood, nemt n roam en doekt mit n fikse sprong de bedstee in.
Aantje, dij inains n helder ogenblik krigt, runt noar veuren, smit de deuren mit n smak dichte en drokt de klambe derop. Ziezo, nou zit de boef opsloten en nou mout e mor kieken, dat e weer vrij komt.
‘Help! Help!’ heuren ze de man in de bedstee roupen. ‘Loat mie der uut. t Is hier baalkeduuster. Ik kin ja gain hand veur d’ogen zain.’
‘Blief doar mor mooi zitten totdat plietsie der is,’ ropt Kloas weerom.

Aan de binnenzied van de bedstee begunt d’inbreker mit zien volle gewicht tegen de bedsteedeuren te bonken. Kloas en Aantje mouten der mit heur baaident mit heur volle gewicht tegenaan stoan goan.
Op n rusteg ogenblik hoalt Kloas uut schure de spiekerbakke en de dikke bokhoamer en begunt e de bedsteedeuren mit dikke spiekers dichte te spiekeren. ‘Loat mie der toch uut,’ heuren ze aan d’aanderkaande.
Mor Kloas gaait deur mit spiekern. Zozie, dij boef zit nou goud opsloten. `’Kom Aantje,’ ropt Kloas zo haard meugelk, zodat de boef t goud heuren kin. ‘Wie goan nou weer op bèrre. Mörgenvroug bellen wie de plietsie wel op. Ik loat mie deur zo’n inbreker mien nachtrust nait ontnemen.’
‘Kinnen we dat wel doun?’ twiefelt Aantje nog even.
‘Netuurlek kinnen we dat wel doun.’
‘Loat mie der toch uut,’ jammert d’inbreker. Mor Kloas moakt gain aanstalten om hom der uut te loaten. t Wordt weer rusteg in de bedstee. Ze heuren de inbreker wat stommeln en doarnoa n luzivèr òfstrieken.
‘Hai zel de boudel toch nait in de braand steken, Kloas?’
‘Wel nee, maid, din verbraandt e zulf ja levendeg. Hai kin der ja nait uut.’ t Blift in de bedstee rommeln.
‘Wat zol e nou uutspouken?’ is Aantje nijsgiereg.
‘k Wait nait, wicht. Hai mout zuk mor vernuvvern doar in t duuster.’ Kloas gaait noar tillefoon en belt 112. ‘Ik heb hier n inbreker in de bedstee,’ meldt Kloas, ‘Kin je even n plietsie-auto sturen om hom op te hoalen?’
De man aan d’aanderkaande van de liene is stomverboasd. ‘In joen bedstee, bie joe op bèrre?’ wil e waiten.
‘Nee, man. Wie sloapen nait in dij bedstee. Mor stuur joen kollegoa’s nou mor, want ik wil wel geern weer sloapen. Ik mout ter mörn op tied uut.’ Noadat e zien adres nuimd het, legt e d’hoorn op t toustel. Aantje staait nog aal veur de bedstee. Deur de glieven tussen de plaanken van de deuren komen lutje rookwolkjes noar boeten.
‘As je mie der nait uutloaten, steek ik de boudel in de braand,’ heuren ze.
‘Doe dust mor,’ geft Kloas antwoord. ‘t Wordt ter veur die aal mor minder van. Dat wordt din broak mit brandstichten.’
‘Mor ik heb de luzivèr valen loaten. De boudel braandt hier al n beetje. t Is hier al aalmoal rook.’
‘Net goud,’ ropt Kloas weerom, ‘stikst ja vanzulf, din het ook gainaine meer last van die.’
Der komt nou toch wel verrekte veul rook deur de glieven. Wat mouten ze nou doun? Ze kinnen heur huus toch nait zo mor òfbraanden loaten. Boeten heuren ze n auto t haim oprieden. t Is de plietsie, dij vot op Kloas zien alaarm òfkomen is, omreden zai willen wel ais zain hou of dat zit mit dij inbreker in de bedstee.
‘Woar heb je dij inbreker?’ ropt de belangriekste dainder.
Aantje wiest op de bedsteedeuren.
De plietsie zugt de rook en mit ain trap hebben ze de deure intrapt.
Haildal rood om de kop en happend noar n beetje vrizze locht komt d’inbreker noar boeten. Hai let zuk gewilleg mitnemen deur ain van de dainders.

d’Aander plietsie het ondertussen n emmer wotter hoald en gooit dat zo mor in Aantje heur brandende bedstee. Mit veul gesis verdwienen de vlamkes uut t olle dekberre, dat doar ligt te wachten op de voelnisauto.
‘Mörgen mout je mor even op t bero komen veur d’aangifte,’ zegt de plietsie. Din binnen ze vot. Kloas trekt in ainmoal t verschroeide dekbèrre noar boeten en t wordt n dikke rötzooi in de koamer.
n Beetje verbaldereerd staait Aantje derbie.
‘Kom wie goan sloapen. Mörgen vinden wie t wel weer,’ stelt Kloas op t leste veur en slagt zien aarm om Aantje tou.
Veul sloapen doun ze nait meer, want iederbod maint Aantje toch, dat ze nog wat heurt en ainmoal gaait ze der uut, omdat ze zuk verbeeldt dat ter nog wat schroeit.