Aanrieden

“Wat is t toch n schier woagentje, nait?”, vragt Haarm en lopt nog ais om zien nije auto tou. Rikoa kin nait aans as hom geliek geven en veegt mit n sponze d’eerste moddersputters van de deuren.
“Joa man, n schier woagentje is t wel, mor hai köstde wel n bult geld. k Wait wel, t kon nait aans, ons ol autootje was ja totoal versleten. t Zol ja kaptoalen kösten om hom deur d’APK te kriegen.
Mor goud dat ik elke moand n beetje geld aan zied legd haar. Dik achtdoezend euro is toch wel n bult geld.”
“Wie mouten zörgen dat we hom zo laank meugelk schier holden,” maint Haarm, terwiel dat mit n grollend gezichte om zien nije aanwinst toulopt.
Dat is Rikoa ook al weer mit hom ains. Soavends goan ze nog wel drij moal noar de gerage om noar t woagentje te kieken en op berre binnen ze dij nacht slim onrusteg.

d’Aander mörn stoan ze al op tied op en d’eerste raaize van Haarm is noar t autootje kieken. Hai zet hom boetendeure op d’inrit, zodat ale buren goud zain kinnen dat ze d’olde auto inruild hebben.
Mor der mout ook aarbaid worden. Noa t broodeten gaait Haarm doarom in zien ketoortje aan de computer zitten om zien adminstroatsie bie te waarken. As klaaine zulfstandege winkelier het e doar in de weke gain tied veur. Dat mout dus op zotterdag gebeuren.
In de keuken is Rikoa in de weer mit t kopkeswassen. “Paast doe dammee even op de winkel, Haarm,” vragt ze, “din goa ik even noar de supermaark veur de bosschoppen.” t Is Haarm wel goud. Zo drok is t op zotterdag toch nooit.
n Haalf uurtje loater krigt Rikoa de madde en dut de lege vlezzen derin. Din kikt ze of ze genog geld in de poddemenee het. Nog even Haarm woarschaauwen dat ze vot gaait. “Zel k de nije auto mor mitnemen?”, vragt ze. Haarm mompelt wat en Rikoa gaait ter vanuut dat dat instemmen inholdt. Bliede stapt ze in en gaait achter t stuur zitten. Mooi heur, zo’n nije woagen. Veurzichies ridt ze hom van de drifte òf de weg op en din mit n rusteg gankje noar t centrum van t dörp. t Autootje dut zien best en Rikoa vuilt zuk riek.
Verrek, doar staait heur n grode bus in de wege. Mout ze der omtou of mout ze even wachten totdat e votreden is? Mor even geduld hebben. Nou het ze mooi tied om even n pepermuntje uut handschounenkaske te pakken. Ze rommelt mit heur rechterhaand in t vakje. Doar het ze t roltje al te pakken. Verdeedje, doar vaalt e heur ook nog uut d’haand. Din mor even boeken om hom op te pakken. Mor dat köst wel n beetje muite. t Is wieder vot din t lieden kin en doardeur kin ze nait goud zain wat of der gebeurt.
BOEM, heurt ze inains.

As n broenvis schut ze overende en zugt dat de bus stoef tegen heur nije auto aanstaait. d’Haile veurkaande van de nije aanwinst is behoorlek indeukt. Dij stomme bussjefeur ook. Mit n gang stapt ze uut om mit opgestoken zaail de sjefeur even te vertellen wat of ze der van vindt. Woarom zörgt zo’n stovvel nait dat zien bus stoan blift en nait achteruut rolt? Dij busjonges mainen dat ze ale rechten hebben. De sjefeur, dij ook vernomen het dat ter wat nait goudkomt, is ondertussen ook uutstapt. Aan zien bus is aan d’achterkaande niks te zain, mor Rikoa heur koplampen en grill binnen doaneg verinnerweerd.
“Hou kin je nou zo gek wezen en joen bus achteruut rollen loaten. Doar kin ik ja nooit op verdocht wezen,” scheldt Rikoa, “hou mout ik dit nou aan mien man vertellen? t Autootje is nog mor n dag old.”
“Hou, achteruutrollen loaten?”, vragt de sjefeur, as e der even n woord tussen kriegen kin. “Ik bin haildal nait achteruutrold. Ie binnen achterop mie reden.”
“Ik ston ja stil,” perbaaiert Rikoa heur geliek te hoalen, “loat we de plietsie der mor biehoalen.” “Main ie dat echt?”, vragt de sjefeur, “Van mie mag t, mor ik heb gain schoade. As je de plietsie derbie hebben willen, din zel ik heur vertellen, dat ie veuruutreden binnen.”
Rikoa begunt te twieveln. “As ie nait achteruutreden binnen, hou kom ik din tegen joen bus aan?”, vragt ze onzeker.
“Hebben ie even wat aans doan? Aan de radio draaid of zukswat?”
Inains bedinkt Rikoa dat ze n pepermuntje oppakken wol en dat ze zuk veurover boekt het terwiel dat d’auto in de versnellen ston. Ze het de koppeln nait genog intrapt. Rikoa krigt n kop as n robaide. “t Is mien aigen schuld”, zegt ze verlegen en stapt din mor gaauw in d’auto. Dij wil gelokkeg nog wel rieden. Ze moakt dat ze votkomt.

Onderwegens noar huus zugt Rikoa de buie al hangen. Wat zel Haarm wel zeggen. Hai is ja zo wies mit zien woagentje. En din krigt ze n idee.
Ze parkeert d’auto op d’inrit en lopt t huus in.
“Bist ter al weer?”, verboast Haarm zuk. “Joa, der haar aine n aanrieden had en dou kon k ter nait langs. Ik goa vannommerdag nog wel even. Ik bin nou haildaal uut stuur,” vertelt Rikoa, “der was aine achterop n bus reden. d’Haile veurkaande lag in de poeier.”
“Wazzen der ook gewonden bie?”, wil Haarm waiten.
“Nee, dat nait.”
“Wat moakst die din drok. t Is ja aal goud oflopen. Zo’n auto wordt wel weer kloar. Doar verdaint duutdeuker din ook nog wat aan.” Even is Rikoa bliede dat Haarm zo reageert. “Mor t was ons auto. Ik heb tegen dij bus aanzeten.” t Is of Haarm deur n ieme stoken wordt. “Mien auto? Mien nije auto? Doe brokkenpiloot! Doe wegpiroat! Hou konst wel zo stom wezen?” Mit n beste gang baint e noar d’oprit om de schoade op te nemen. Hai bekikt mit troanen in d’ogen hou of t woagentje derbie staait en zugt dat t nog veul slimmer is as dat e docht het.” Rikoa is hom noalopen. “Nait schelden Haarm,” zegt ze veurzichteg, “nou verdaint d’uutdeuker der ook nog wat aan. t Is ja allaine mor geld. Ik bin der ja goud ofkommen. Dat zeestoe net zulf ja.”
Haarm kikt heur verboasd aan en din zugt e de schrik dij nog in Rikoa heur ogen staait. Hai slagt d’aarm om heur tou en din goan ze in huus. Rikoa om kovvie te moaken en Haarm om n uutdeuker te bellen.