Bewonderoar

“Woar kin ik joe toch van?”, vruig de man, dij n ofloaden winkelkartje deur de hal van ons winkelcentrum schoof. Hai stopte en luit zien liggoam op zien linkerbain rusten, terwiel dat e zien linkeraarm op t woagenkje legde. Ik keek hom aan om in mien geheugen noa te goan of ik dizze man meugelk aargens van kon. “Dat zol wel kinnen”, zee ik en keek hom verwachtensvol aan.
“Ie binnen toch dij man, dij op Radio Noord elke zundag van de hounder verteld het?”, ging e wieder. “Van Nansie Kukelhoane of zukswat. Dat mouten ie wezen, want dou ie bie de kassoa mit de juvvraauw te proaten stonden kwam joen stim mie zo bekind veur.”

“Joa,” laagde ik, “dat bin ik, mor dat haitte van Nansie Koakelhenne. Vonden ie dat mooi?” “Kirrel man, of ik dat mooi von. En mien vraauw ook. Spesjoal doarom het ze dou bie dij snipsnoarderijenwinkel hier in t winkelcentrum n stainen henne kocht veur op tilleviezie. Ie binnen der nou nait meer op ja, mor nog aaltied staait dij henne doar. Dat is Nansie Kukelhoane, zegt ze din. Dij mout doar stoan blieven.” “Nansie Koakelhenne”, verbeterde ik hom. “Dat is ja oardeg, dat ie en joen vraauw t zo schier vonnen. Mor ja, aan alles komt n ende, nait?” “Elke zundagmörn, as ie der op wazzen, zörgde mien vraauw, dat ze om vief veur tiene de kovvie kloar har en din gingen wie der even veur zitten,” vertelde hai wieder. “n Lekker stokje kouke derbie en din noa t nijs begonnen dij maiwen te roupen en din zee Imca: ‘Even noazoezen’ en din ging t loos. Schier man! Wie vonden t aaltied weer mooi. Woar hoalden joe t vandoan en din aal dij olle Grunneger uutdrukkens, hè. Mooi hur. Ie hebben ons der n bult plezaaier mit doan.” Ik knikde en wol wieder lopen. Mor dat zat mie nait zo licht. De man ging nou op baaide bainen stoan en versperde mie t pad. Hai kwam huil dicht mit zien gezichte bie mie en vervolgde zien reloas: “Ie hebben zulf zeker ook hounder nait? Aans kin je doar ja nooit zo goud over schrieven, ja.”
“Nee,” zee ik, “ik heb gain hounder. Vrouger harren mien ollu hounder.”
“En bedinken ie t aalmoal zulf? Dat is ja wonderboarlek. Woar hoal je t vandoan! Ik zee lest nog tegen mien vraauw: dij man mout op n boerderij groot brocht wezen. Binnen ie meugelk n boerenzeun?”
“Nee,” zee ik, terwiel ik uutkeek noar meugelkhaid om van de kirrel of te komen. “Mien voader was schoulmeester.”
“Nou, din bewonder ik joe nog meer, hur. Wat was t aaltied mooi. Komt dat nou nooit weer op
Noord?”
“Dat dink ik nait,” mainde ik. “t Pregram is oflopen, hè. Der is nou wat aans op.” “Ik har aans nog wel n poar hail schiere verhoalen veur joe had. Ik heb noamelk zulf ook hounder. Zel ik joe doar ais wat over vertellen? Ik har ais n henne, dij ging mit t gat in wepenust zitten en doar het ze wel drij weke last van had. Zol dat n onderwaarp veur joe west hebben? Of van dij hoane dij zo geern bie d’eenden in t hok wol. Harren ie doar wat mit kind?” Ik hoalde de scholders op. Mien vraauw zat in huus te wachten totdat k mit de bosschoppen weerom kwam. Woarom ging dij man nait n beetje aan zied?
“Dou ie op Noord dij verhoaltjes vertelden, hebben wie ons aaltied n veurstellen moakt hou of ie der uutzagen en nou ik joe zai, binnen ie huil aans as dat ik docht. Mien vraauw mainde aaltied, dat ie n grode, stoatege man wazzen. En ook nait zo old. Ie binnen zeker wel al vievenzesteg nait?”
“Dou joen vraauw mor de grouten van mie”, perbaaierde ik n ende aan t gesprek te moaken. “Dat zel k doun, meneer. Dat zel k zeker doun. Ze zel der van opkieken dat ik zomor proat heb mit zo’n beroemde man van Radio Noord. Dij kom je ja nait aaldoage tegen.” “Nee, dat is woar,” gaf ik hom geliek, “mor ik wil nou geern mien bosschoppen doun. Mien vraauw zit op mie te wachten. k Vin t mooi dat ie mien verhoaltjes zo schier vonnen. Goei hur, ik mout nou wieder.”
Hai ging inderdoad aan de kaande en langde mie d’haand, drokde hom stief en keek mie vrundelk aan.
“Moi hur, meneer, mien vraauw zel t nooit leuven willen, dat ik hier in t winkelcentrum zo mor mit Kees Visscher proat heb.”