Aanzuik

t Is n gluiend haide dag. Aan de strandplazze even boeten t dörp is n drokte van belang. Elk zöcht wat verkoulen bie t wotter. De plazze ligt doar ook ja zo mooi in de schare van n poar boskes. Vrouger, dou de gemainte der nog gain strandje aanlegd haar, gingen de jonges der al zwemmen, mor nou komen op n waarme zummerdag veul mensen uut d’haile omtrek om zuk hier om en bie t wotter te verpozen.
Ook Knelis lopt ter rond. Hai verveelt zuk wat en bekikt aal dij mensen dij hier binnen ais. Doargunder liggen twij wichter. Aine dervan doar het Knelis al n zetje n oogje op, mor hai het nog aaltied nait de moud had om mit heur aan te pappen. Dat wichtje is nog betrekkelk nij in t dörp en Knelis wait ook nait hou of ze hait.
Elke moal as e heur in t dörp zugt is t of zien haart n lutje spronkje moakt en din wordt e haildal waarm vanbinnen en dij waarmte stiegt hom din noar de kop, zodat e haildal rood wordt. Hai het zuk al n poar moal òfvroagd hou hai mit dat mooie blonde maaidje in kontakt komen kin, mor nog aal het e gain menaaier vonden, omreden Knelis is alderieselkste verlegen. In de disco, woar hai heur ook al n poar moal zain het, het e t al ais perbaaiern wild, mor der wazzen aaltied aander wichter bie en dij zollen hom meschain wel uutlagen.
Ook haar e zuk al ais n beetje moud indronken, mor dou was e nog veul verlegener worden. Wat n ellende! En ze bleef hom mor deur t heufd spouken. Soms kon e der snachts nait van sloapen en ook dreumde hai wel ais van heur.
En doar ligt ze nou te zunneboaden op t strandje van de plazze. Nou mout t mor ais wezen. Knelis let zuk in t zaand zakken en schoft beetje bie beetje in de richten van de baaide wichter. Zo komt e der vanzulf. En as e der din is, zel e gewoon vroagen hou of ze hait en of ze vanoavend mit hom noar de disco wil.
Knelis schoft nog n endje in de richten van de wichter. Hai komt nou al oardeg dichtebie. Mor wat zugt e din inains? De wichter hebben zuk op de rogge draaid en nou zugt Knelis dat ze, om overaal broen te worden, de bovenstokjes van de bikini òfdoan hebben. De zunne schient glènde op heur blode borstkes. Knelis kin zien ogen der nait van òfholden.

Mor zien moud is nou haildal vot. Hai duurt nait meer noaderbie te komen. En din is t net of e even verget wat of e aan t doun is. Op handen en vouten kropt e rad noar de wichter tou en drokt n smokje op de ain van de blode borstkes. t Wichtje reageert as deur n ieme stoken en haauwt van zok òf. Persies op Knelis zien neuze. Dat komt aan. t Bloud spoit teruut. Hai springt op en mit zien haand aan zien neuze runt e vot. t Verbaldereerde maaidje kikt hom noa en zugt t spoor van bloud in t zaand. Ze dut gaauw heur bovenstukje aan en runt hom noa. Zo haar ze t ja nait maind!
Bie d’ijscokare hoalt ze hom in.
“Hest die zeer doan?” vragt ze n beetje verlegen. Knelis kikt heur n beetje verwilderd aan. Gelokkeg ze laagt.
“Woarom deest dat?”
“Omdat….. omdat…..,” stuttert Knelis, “omdat ik ze zo mooi vin.”
“En ik mout ook aalweg aan die dinken,“ let e der votdoalek op volgen. t Wichtje laagt hom vrundelk tou. “Din haarst in de disco toch wel ais n proatje mit mie moaken kind. Doe komst doar toch voak genog”
Knelis knikt.
“Wie kinnen der vanoavend wel ais soamen hingoan, as dat teminsten kin vanwege dien opgezette neuze.”
Knelis laagt. Hai wordt weer haildal waarm van binnen.