Bernadje Waf Waf

Ien n ol hoes ien Ikswerd was n man mit zien vraauw aan proat. Heur hoes ston aan Dörpsstroat. Veul volk op stroat zaags mor betuun. Winkels wazzen der nait meer. Minsen kochden nait meer ien aigen dörp. En zo wazzen winkels ain noa aner sloten.
Hoeskoamer van t span, Bernad en Annie, haar n bult van joaren zeuventeg. Zai wazzen ien dij tied traauwd worren, baaident twijentwinneg joar old. Dat dij mit n joar aal zeuventeg werren, kons mor zuneg zain. Zai haren baaident n kleurspoulen deur t hoar en nog pelzaaier ien t levent ook. Tegen muren aan stonnen donkerbroene kaasten. t Ol behangselpampier was n bult van zien kleur kwiet. Mor zaags nog broene en oeraanje vörmen. Bernad en Annie zatten ien staarke holten stoulen mit sleetse kuzzens.
Hai zee tegen Annie: ‘t Jeukte mien bruier ien joaren zeuventeg doar midden ien Stad. Otto huurde koamers op n bovenwonen. Wais dat nog? Wie binnen der wel west.’ ‘Hou jeuken … ?’ vroug Annie.
‘No, Otto wol krekt as thoes bie pa en moeke daaiern hemmen en doeven hollen. Ons ollen haren vogels en houner. Otto haar thoes sallemanners ien n gloazen bak te stinken.

En doar ien Stad aan t waark en op koamers, wol hai weer zuks goud hemmen. Bloumen en cactuzzen mozzen der ook kommen. Dat jeukte hom.’
‘O joa, doar kwam trammelant van, nait …?’ zee Annie.
‘Joa wis. Van zien huurboas moggen der gain daaiern ien hoes. Mor Otto dee t aal. Sallemanners, dat vil nait zo op. Mor doeven hollen, doar was gain roemte veur. Doarveur mos hai stiekom n hok baauwen op zien noabers pladde dak. Mor dat hok kwam der aal. Dou t dak van zien noabers begunde te lekken mos Otto betoalen.’ Bernad kreeg n fotobouk van toaveltje òf. ‘Kiek,’ zee hai en langde t openvollen bouk aan Annie over. ‘Wais nog, Otto ien Stad mit zien widde doefkes?’ Op foto ston zien bruier mit boardje en laank hoar. Op raand van t hok zatten vief widde doefkes. Zai loerden fotogroaf aan.
‘Binnen foto’s van die, nait?’ zee Annie.
‘Joa, ik haar n fototoustel,’ zee hai, ‘kiek even op volgende bladzie …’ Ook dizze foto’s haar Annie voaker zain.
‘Doar,’ zee Bernad, ‘doar hes Otto mit n gloazen bak mit daaierkes. Ien bak lagen vlintjes en der gruiden mos en plantjes ien. Otto zien bèr ston noast dij gloazen bak. As hai baisjes bekieken wol, din ging hai der bie liggen.’
‘Otto haar ook vizzen,’ zee Annie, ‘hai haar dunkt mie twij koamers, n keuken en n plee?’
‘Joa, dat main k ook. Hai sleepte aalgedureg wat aan, zo as kikkers en hoagedizzen. En doar haar hai apmoal bakken veur. Hai ging ien zien vrije tied noar zukse winkels tou. Dou mie t fotobouk mor weer! En joa, dou is hai doar votgoan noa dat lekke dak van zien noabers. Ook loader ien aner wonens was t sikkom nait te doun om daaiern te hollen. Mor op t heden is t feest! Otto is schatriek! Hai het sinten wonnen ien lödderij. Otto is op zuik noar n hoes ien Ikswerd en wil mit ons n daaierntoen begunnen!’ Bernad trommelde op fotobouk dij op zien schoot laag.
Joa, Otto was bie Bernad west. Dij lèste waarkte veur pelzaaier nog twij mirregs ien week. Was dou vrij van t waark west. Annie kon t nait wachten en was vot. Otto was n joar jonger as zien bruier en haar n pries wonnen ien lödderij. Wis nait hou hai zien sinten apmoal spendaaiern mos, mor haar aal ien t zin om ien Ikswerd n daaierntoenboudeltje begunnen.
Bernad keek Annie ais daip aan ien heur schiere, blaauwe ogen. ‘Otto het ons neudeg. Wie mouten hom helpen mit honnen en slangen. Eerst wil hai jonge honnen kopen. Van dij swaarde woakhonnen mit krulhoar. En der kommen gloazen bakken ien zien nije hoes. Kommen bie ons ook bakken ien hoes. Doar kommen leventege slangen ien.

Hai vroug of wie veur hom jonge honnen grootbringen willen. En of wie mit heur noar n honnenkurses tou willen.’
‘Ho …’ zee Annie, ‘dat kin nait! Doe bis nog twij mirregs aan t waark. En mout k doar din allinneg veur opdraaien?’
‘Hai wil der veur betoalen … Eerst kriegen wie slangen. Mor, zo is mien gedachte, honnen doar hemmen wie n pìns vol waark van. En wie hemmen haildal niks op mit honnen.’ Bernad trommelde nog n moal mit vingers op omslag van fotobouk.
‘Woarom mout hai der zoveul hemmen?’ vroug Annie.
Bernad gnivvelde. ‘Om hom te bewoaken. Otto is riek. Hai is baang dat boeven hom beroven. Ien aal zien koamers mouten woakhonnen lopen. Ook ien boeten, ien schuren, overaal …’
Op dij ovenblik wer t stil ien koamer. Annie tuurde deur t roam. Wat n maal verhoal. Takken van n boom aan overkaant van stroat wazzen sikkom koal. n Poar kleurde bloaren trilden nog ien wiend. Van n aner boom, vot achter dij eerste, dwarrelde n blad omdeel. Deur lichtgrieze wolken stroalden zunnestroaltjes.
Ien ainen vloog n hanska stoef bie t roam laans. Annie schrok der van. Bernad zee: ‘Dat gedou mit honnen dat willen wie nait, hè?’
Annie schudde van nee. Ien ainen brak zun haildal deur. Zai keek ien t zunlicht. Keek dou heur man aan. ‘Slangen … Bernad … wat is dien bruier n gekke kerel! En wais dat wie din ook moezen hollen mouten? Slangen vreten leventege moezen en rötten op.’
‘Joa,’ zee hai, ‘dat is Otto… t mout aaltied apaart.’
‘En dat waf, waf …’ zee Annie, ‘doar kinnen wie gek van worren!’
‘Joa, haile daag waf, waf en mit noame: keudels …’ Bernad begunde te housten. No heurde t of hai zulm n hond was. ‘Waf, waf, waf.’ Annie keek hom schrikachteg aan.
‘Komt van t laggen,’ kwam ter oet, ‘ik kin nait over honnenhoar …’ Weer mos hai laggen en housten tougelieks. Nog n moal heurde t of Bernad zulm n hond was.
‘Hier kommen gain honnen ien hoes, Bernadje Waf Waf,’ zee Annie stoensk. ‘En het Otto wel zoveul sinten wonnen? Is doar bewies van Bernadje Waf Waf? Wais wat ik dink? n Kienerhaand dij is gaauw vuld! Zel t zo nait weden?’
‘k Heb haildal gain bewies van n pries ien lödderij zain …’ gaf Bernad antwoord, ‘t kin vanzulm ook wel n belon weden. n Prikje der ien en dij is vot. Wat flaren kleurd gummi zigs nog ien t ronne vlaigen. En dat was t din.’
Hai kwam ien t ìn en ging op grond zitten. Dat ging hom goud òf veur zien leeftied. Kwam dou op hannen en vouten stoareg aan op zien vraauw òf. Gromde as n hond.
‘Nee, Bernadje Waf Waf, nait bieten!’ raip zien laiverd.
‘Waf, waf,’ blafte Bernad en loerde noar heur trabbelnde dikke baintjes …