Bere

De deure van t kefee van Berend Rensemoa klingelt. Twij jongelu, n jong en n wicht, mit dikke wandelschounen aan, kommen de jachtwaaide binnen. Ze zuiken zuk n toaveltje, doun de rugzakken òf en leggen dij onder de toavel. De jong wist zuk t zwaait veur de kop vot en t wichtje staait votdoalek weer op en verdwient achter de deure, woar Berend vrouger ais, in n vloag van kunstenoarsschop, aigenhandeg n vraauwchie op schilderd het.

As ze weerom is, komt Berend langzoam achter de tapkaaste vandoan en lopt op zien elvendattegsten noar de jongelu tou. “Goidag, woar kin ik joe mit van dainst wezen?”, vragt e. “Graag een tonic en een Spa rood,” bestelt de jong. Aan zien hooghoarlemmerdieks proaten kin je dudelk heuren, dat e gain Grunneger is. Berend sloft weerom noar zien tapkaaste en moakt de bestellen kloar.
“Vremd volk?”/ vragt Willem de Vreugde, dij achter n haalf glas pils aan de bar zit.
Berend knikt.
“Hollanders,” mompelt e en bringt de verterens noar t toaveltje van de jongelu en din tapt e Willem nog n pilske in.
“Hait, hè?”, begunt e n gesprek, houwel e aiglieks gain dikke proater is.
Willem knikt.
”En al zo’n zet,” gaait Berend wieder, “mien gruine boontjes liggen der gewoon slap bie. Gain wotter genog. t Wordt tied, dat we ais n buie kriegen.” De Hollandse jong tikt tegen zien glas om te beduden, dat e Berend neudeg het. Stennend komt dij overènde en sloft mit zien gewone kastelaainsgang noar t toaveltje.
“Nog maar een keer van het zelfde, kastelein”, bestelt de jongkerrel.
t Wichtje zit ondertuzzen in n foldertje te kieken, woarop mit grode letters te lezen staait: ‘Westerwolde, doe het eens anders.’ Bliekboar kin ze nait vinden wat of ze zöcht, want ze let de jong nou ook in t boukje kieken. “Ik heb geen idee,” heurt Willem hom zeggen. “We kunnen het het beste maar even vragen.”
Berend zet de gloazen mit t bestelde op t toaveltje.
“Kunt u ons zeggen woar hier in de buurt de camping ‘Mepskes toene’ is?”, vragt de jong. Berend trekt zien gezichte in n plooie van zwoar noadenken. “Mepskes toene, Mepskes toene?” mummelt e. “Dat is hier zo ongeveer n haalf uurtje lopen vandoan. Ie kinnen t beste mor over boer Elzingoa zien loane goan, omreden over de weg ben je zeker n dik uur kwiet.” De jong zegt gain boe of bah en Berend vragt zuk òf of e hom wel begrepen het. Aan de stamtoavel is Willem in t ende komen. Hai let zien glaske bier even veur wat t is en komt ook bie t toaveltje van de toeristen stoan. “Ie wollen noar Mepskes toene?”, vragt e mit n gemaain laagje, “Zol je dat nou wel doun?” t Wichtje kikt hom vroagend aan. “Is daar dan wat mee?”, vragt ze.
“Nou nee, dat nait. Mor waiten ie wel, dat doar n poar joar leden nog aine opvreten is?”, gaait Willem, dij t niks op dij ‘Hollandse’ toeristen begrepen het, wieder.
“Iemand opgegeten, zei u? Is het daar dan zo gevaarlijk? Het is toch een behoorlijke camping? Dat staat tenminste in deze folder.” “Aan dij camping mekaaiert ook niks, mor ik wol joe allaine mor even woarschaauwen. t Wemelt doar nog van t ongedaaierte. Wilde daaier en zo,
main ik.”
“Kom man,” vlogt de jongkerel nou op. “We zijn hier toch in een beschaafd land. Wilde dieren komen hier toch zeker niet meer voor?” “Doar zol ik mor nait aal te veul op reken”, antwoordt Willem, dij deur krigt dat e de vent mooi op stang jagt. “Vleden winter hebben ze hier nog twij wolven schoten. Uuthongerde wolven. Dij wazzen de Duutse grens overkomen. Ie mouten reken, dat je hier slim dichte bie Duutsland binnen.”
t Wichtje wordt wat blaik om de neuze. “Kunnen we dan niet beter een hotelletje zoeken, Bert?”, vragt ze veurzichteg aan heur raaisgenoot. Dij wordt n beetje niedeg.
“Laat je toch niet door die inboorling in de maling nemen, schat”, zegt e.
Bie t heuren van t woord ‘inboorling’ goan bie Willem d’hoaren inains liek in t ende stoan. “Wel is hier n inboorling?”, stoft e op, want hai mag geern aandern nittjen, mor ze mouten homzulf mit rust loaten. Hai kin der haildal nait over. “Ho!”, komt de kastelaain der nou tuzzen. “Gain roezie, ik heb n fersounlek kefee. Meneer en mevraauw mouten zuk van Willem mor niks aantrekken. Dij mag geern aander mensen op stang joagen. Ik zel joe dammee, as je ofrekend hebben, wel even de weg wiezen. Dij camping is prima veur mekoar.“ t Is n haile redevoeren veur n stille nummer negen as Berend. “Mor dat ‘inboorling’ nemen ze weerom,” pebaaiert Willem nog even, “Ik ben gain neger uut de binnenlanden van Oafrikoa.”
“t Is goed, de kastelein moet u maar een pilsje van mij inschenken”, antwoordt de jongkerel, om van t gezoes of te wezen. Hai staait op om zien poddemennee uut zien kontbuutse te pakken. “Hoeveel krijgt u …?” Inains worden zien ogen zo groot as theeschuddeltjes en zien blik richt zuk strak op de deure. d’Aandern kieken nou ook dij kaande op.
De deure van de jachtwaaide is opengoan en n eerliekse volwozzen broene bere stapt binnen.

Hai kikt eerst even wat om zuk tou en stevelt din liek op t glas bier van Willem óf, dat doar nog aal op de bar staait. Mit de baide veurpoten pakt t daaier t glas op en drinkt t in ainmoal leeg. Willem wil wat roupen, mor hai kin van schrik gain geluud uutbrengen.
Berend staait asof e aan de grond vaaste spiekerd zit en de baaide jongelu verstainen haildal. De bere likt zuk om de bek en gaait din op schoem noar aander eetboare zoaken. Hai schoevelt mit zien logge lichoam noar de putten chips en de slikkerij, dij Berend op de tapkaaste uutstald het. Nog aal duren d’aanwezege minsen gain vinne te verruiren. Hou zel dat òflopen en woar komt dat baist vandoan? De bere het ondertuzzen Berend zien haile eteloazie van eterij verinneweerd en dut zuk nou te goud aan de dreuge metworsten. Op t leste gript e n vlèzze en begunt te drinken. Noa n poar beste sloeken trekt e n voel gezichte en let e de vlèzze valen. Hai gaait even op zien achterpoten stoan en gromt zachies. Din let e zuk weer op vaaier poten zakken en stevelt op n runtje deur de kafeedeure de jachtwaaide weer uut. Vot is e!
De vaar mensen kommen weer tot leven. “Dat was een bruine beer”, stoamelt de Hollandse jong.
“D … da … dat was mien pilsie”, stöttert Willem. “Hai dronk jenever”, verwondert Berend zuk.
“Er zijn hier dus echt wilde dieren,” jammert t wichtje en begunt inains te schraiven. “Ik wil naar een hotel,” snikt ze en drokt zuk tegen heur kammeroad aan.
“Dit is onmeugelk,” beslot Willem inains. “Ik heb dat nou wel zegd, over dij wilde daaier, mor dat was allain mor om joe te ploagen. Beren komen hier haildal nait veur.”
Hai wil noar boeten goan om te kieken, woar of t baist bleven is, mor bedinkt zuk nog net op t leste mement. t Is hom toch te gevoarlek. “Ik zel ons mor ais wat inschenken,” zegt Berend, dij veur de schrik zulf wel n hassebassie neudeg het. Hai schenkt veur elk n borreltje in en t wichtje krigt n bezzentje. Bie de stamtoavel drinken ze hom op, noadat Berend eerst de kafeedeure op t nachtslöt draaid het. “Ik breng joe dammee wel even mit d’auto noar de camping”, budt Berend aan. Willem kin wel even op t kefee pazen. Net dou t wichtje zeggen wol, dat ze toch mor laiver noar hotel Homan in Zélgn wil, wordt ter op d’roet van de deure bonsd. Berend staait op. Hai draait de sleudel om en dut de deure n hail klaain stokje open.
Boeten staait n kerel mit n ende kedde in d’haand. “Haben Sie auch ein broene bere lopen zain?” vragt de man mit n boetenlands aksent. “Wie stehen mit unser zirkus in Vlagtwedde en dort ist mien dressierte bere der vandeur goan.” Berend dut de deure n beetje wieder open. “Dij is hier inderdoad west”, dailt e mit. “n Ketaaiertje leden het e Willem zien pilske opdronken, mor wie hebben gain idee woar of e hengoan is.” “Darf ik hier din wel even op t haim rondkoeken?”, vragt de berekerel.
“Ie doun mor”, stemt Berend tou. Nog gain twij menuten loater verschient de man weer mit de bere aan de kedde. “Ich haab hom al,” dailt hai mit, “eer lag te snarchen in joen verdreugde bonenbèrre und eer riecht aldernoarst nach schnaps.”