Autootje

Knelsie en Haarm trokken der geern op uut. Noar de bozzen, woar ze din haile enden aan t lopen gingen en ook wel noar konserten en tentoonstellens. Dat moggen ze geern.
Om op aal dij steden, woar ze geern wezen wollen, te komen, bruukten ze n autootje. Dij auto haren ze zo’n dikke tien joar leden kocht en dou was t al n twijdehandske west, omreden ze gaven nait zoveul om nij, as t mor ree. t Ol autootje was din zo langzoamerhaand ook al zo’n joar of twinteg old en t model was wel slim olderwets. Mor Knelsie en Haarm kon dat niks schelen. t Ding dee t nog wonderboarliek goud en nooit haar e heur stoan loaten.
Elke moand besteedde Haarm der n haalve dag aan om t woagentje, woar e in de loop van de joaren slim wies mit worden was, n beetje toonboar te holden. Din kwam e mit sponze, autoshampoo en de leren lap van Knelsie en gaf t ol baiske n goie beurt.
Woar de rost t slimste wer, kraabde hai mit n meske en n stokje schuurpepier t dikste vot en mit n lutje kwaske streek e der din weer n beetje lak op, zodat t ol woagentje der weer magnifiek bie ston. Ook ging e regelmoateg noar de garage om t ain en aander noakieken te loaten en veur nije eulie. t Woagentje von dij behandeln bliekboar fijn, want nog nooit haar e n mizze slag moakt.
Ain prebleem was der wel. Dat was de plietsie. Dij haar t ja veurzain op zokse olle autootjes en elke moal as ze der op uut trokken was t wel roak. Aaltied mozzen ze heur aanholden en t haile autootje van onder en van boven noakieken. Din zeden ze steevast: “Dit is wel t antiekste wat bie ons in de pervinzie rondridt, meneer.” Mor aaltied moggen ze wieder rieden, omreden de plietsie kon nooit wat biezunders vinden.

Dat wer Haarm op t leste toch te gek. Wat mekaaierde dij jekken wel mit heur gekonterleer?
Wizzen ze nou nog nait dat zien woagentje der aaltied piekfijn opston? Doarom haren hai en Knelsie soamen òfproat dat ze iederbod as ze plietsies zagen gaauw even n ziedstroatje in rieden zollen, zodat dij heur nait konterleren konden. Dat lokde nait overaal, want ter mout netuurlek wel n weg wezen woar je zo gaauw indraaien kinnen. t Was al n moal gebeurd, dat ze n boerenhaim opreden wazzen. De boer het wel slim roar keken. En toun ze hom vertelden dat ze de plietsie ontlopen wollen, vertraauwde hai t haildal nait meer.
In n stad haren ze voak meer gelok. Doar wazzen ja stroaten genog woar je gaauw indraaien konden. Mor t verkeerssirkeloatsieplan haar t heur t der nait makkelker op moakt. Aal ainrichtensverkeer, woar je nait in moggen. Knelsie zat elke moal mit angst en beven noast Haarm. “Kiek uut, Haarm. n Jek!”
“Dij kikt nait noar ons.”
“Gaauw rechtsòf, doar stoan ze weer te konterleren.” Dit was ja gain doun. Je vuilden joe ja net opjoagde misdoadegers.

En dou namen Knelsie en Haarm n besluut. Der mos mor n nije auto kocht worden. Ze gingen mit t ol woagentje bie allerhaande autobedrieven langs. De priezen vuilen heur slim tegen. Vieftiendoezend euro veur n nije auto was toch wel t minste wat ze betoalen mozzen. Dat was ja n haile ribbe uut heur lief. En din wat aal dij autokerels wel over heur ol autootje zeden. Dat was ja om te schraiven. “Koekjeblik op roadens”, haar aine hom nuimd en hai wol der niks veur geven. Hai haar laiver dat ze hom aargens aanders inroilden. t Beste was om hom aan d’oldiesderkoopman te verkopen. Knelsie muik zuk doar slim kwoad over. Wat mainde dij snakkerd van n autoverkoper wel? Dat autootje har twaalf joar meroakel lopen en nou deugde der inains niks meer van. Bie dij kerel kocht zai zuk gain nije auto. Op t leste besloten ze n schiere woagen te kopen bie n man dij nog honderd euro geven wol veur t ol woagentje. Hai wol hom wat oppoetsen en din as oldtimer veur d’etaloageroede zetten. Zo’n antiek autootje trok aaltied wel n poar klanten.

En zo reden Haarm en Knelsie n poar doage loater in n splinternije auto. t Was eerst wel even wennen, mor noa n zetje haren ze der allebaaide slim veul plezaaier aan. Wat n genot in vergeliek mit heur ol woagentje. t Was of je over de weg zweefden. Dou Haarm haildal aan de nije woagen wend was, gingen ze der mit op pad veur n langere raaize. “Nou kin de plietsie ons niks moaken,” stelde Haarm vast, “alles is pico bello veur mekoar.”

“Loaten wie ais op zuik goan noar n verkeerskontrole,” bedocht Knelsie. Dat leek Haarm ook wel wat. Wat zollen dij plietsies heur ogen uutkieken as ze der mit dizze prachtege auto aansnittern kwamen. t Duurde n haile zet veurdat ze de plietsie te pakken haren, omreden dij binnen der nooit as je ze neudeg hebben. Mor noa n poar uur trovven ze toch n verkeerskontrole. Der ston al n haile riege auto’s te wachten en de plietsie was drok aan t schrieven. Noa n zetje wazzen ze aan de beurt.
Eerst de pepieren zain loaten.
“Ie maggen wel deurrieden,” zee de dainder, “dit is ja nog n splinternije woagen.”
“Konterleer hom mor gerust, heur,” zee Haarm. De plietsie luip ter ais omtou. “t Is aal in odder, meneer,” zee e, “mor ik mout je bie noader inzain toch wel even n bekeuren geven.” “Wat zellen we nou beleven?”, brocht Haarm verbaldereerd uut, “krieg ik n boale! Wat mekaaiert ter din aan mien woagen.”

“De woagen is goud in odder, doar zel t nait aan liggen. Mor ie en joen vraauw hebben de vaaileghaidsgordels nait om en dat is verplicht.” Haarm was flaauw. “Doe ook mit dien plietsie opzuiken”, schol e op Knelsie. t Wer bie noader inzain nait zo’n gesloagd autoritje.