Grunneger Schrieverij: Willem Eduard Keuning
Dizze schriever schreef in t Grunnegs onder de noam Jan Bos. Hai wer in 1887 in Spiek geboren, woar zien voader schoulmeester was. Hai leerde ook veur onderwiezer en was waarkzoam as zodoaneg in Ol-Pekel en op Mij. In 1924 wer e ontsloagen en gevangen zet op verdenken van homofiele kontakten mit zien leerlingen. Noa zien gevangenschop ging e weerom noar Stad en gaf t schoulmeestern deraan. Loater ging e in Eerbeek in Gelderland wonen.
Hieronder n stokje uut Mooi Volk uut 1929. t Gaait over hoesbezuik van t kerk bestuur:
Hoesbezuik
Ik was nog moar ‘n oogenblik weer ien koamer, dou ze veur ‘t hoes stommelden. Ölderlingen kwammen allain. Brinkman en Smit. ‘t Har dit veur, dat ie nou teminzent gewoon proaten konnen. Ik gaf heur eerst ‘n kopke koffie en dou ‘n borreltje. Manluu dei haile middag al omzwonden hebben, lussen ook wel ais wat warms.
“Dat ‘t joe nait verveeld”, zee Jan.
“Och”, zee Brinkman, “dat dut ‘t ook wel ais. Maar dat hangt d’r ook al weer van of hou zwoar ie joen ambt wegen loaten.”
“Ja”, zee Smit, “As gemainte joe roupen het, den mout ie d’r ook wat veur over hebben.”
“Wat dat roupen aangait, Smit”, zee ik, “daar mout ie nou nait al te veul op ofgoan, want ie waiten net zo goud as wie, hou of dat op kerkeroad gait. Maisten binnen boeren en dei zetten ook weer boeren op tal. En as d’r ais ‘n börger bie stait is ‘t veur scheer mie de gek. ‘n Börger komt d’r bie ongeluk ien.”
“Dat mout ie nou nait zggen, vrouw Kloasens”, zee Smit weer, “wie mouten doch ‘n beetje geschikte luu oetzuiken. Ie wollen elk en ain doch gain ölderling moaken.”
“Nee, dat nou nait. Moar geschiktighaid hangt voak of van zwoarte van geldpuut. Moar ik geef joe tou, dat ‘t wel nait zel mitvalen.” Ik bedochte dat ik hom te vrund mos hollen. Zien boerenploats mout ‘t veurjoar varfd worden. En as Jan dat kreeg, zat d’r nuver stuver veur ons aan.
“Krekt”, zee Smit, en dou was hai weer tevrêe.
Onder de noam Willem de Mérode wordt e beschaauwd as de belangriekste Nederlandse calvinistische dichter van zien generoatsie. Hans Werkman, biogroaf van Willem de Mérode, schrift: ‘De dichter doorleefde de tragedie van een onmogelijke liefde; hij schreef in de spanning van jongensliefde en een mystieke beleving van christelijk geloof.’ In de stad Grunnen roakte hai bevrund mit de kwekeling Reind Kuitert en deur hom wer e stimuleerd tot t schrieven van gedichten. Zien dichtoader begon votdoalek te stromen, mor van dizze onvoldroagen jeugdgedichten is nait veul bewoard bleven. t Eerste gedicht dat in druk verscheen, wer publiceerd in meert 1911 in Ons Tijdschrift, n christelk moandblad. Nog even n stokje uut zien Grunneger waark. Ook weer uut Mooi Volk: Hoesbezuik:
‘t Laip al mooi noar negen uur, en den mozzen ze weer bie ‘n aander wezen. Wie haren heul’ nou ook al twei uur opbörgen, dat wie d’r meer’ as zat van wazzen. Jan kreeg sigoaredeus. Hai docht vast, den denken ze d’r ‘n beetje beter aan. En hai har geliek. Smit keek ais op klok, hoalde ‘t halosie te buus oet, en zee: “mie dunkt ‘t wordt ons tied, Brinkman. Wil ie ‘n gebed doun?” Nou ik wil niks van ól Brinkman zien beden zeggen. Hai was hail hartliek en docht om ons altemoal. Ik mag hom zoo veuI laiver heuren den mit al dat malle gevroag, dat toch niks te beduden het. Dou greep hai zien pet van deel, Smit streek wat over zien houdje, en dou zakten ze of naar ons buurman.
Jonges schoten doadelk naar boven en Jaantje runde naar keuken, om te kieken of Kneels nog bie glas was.
“Zie zoo”, zee Jan, dou hai weer ien koamer kwam. “Nou op bêr, Mörgen is ‘t weer vroug dag. En as Smit ons nou zien hoes nait gunt, is ‘t nait te best”.
Dou gapte hai as ‘n schelvisch en poeste lamp oet.
n Trieste man, dij worstelde mit zien geoardhaid. Hai haar beter in dizze tied leven kind.
