As leegte ales òfvaargt

Overmant deur wìnsteghaid, luustert Renne noar stilte dij omliest wordt deur t raspende geroup van grondzwaalfkes. Hai herinnert hom hou zien bruier en hai vrouger fantaseerden om net as dizze vogels as acroboaten leeg over t meer te scheren, om doarnoa tot grode hoogtes te klimmen.

Stoareg aan komt zun vanachter bomen te veurschien en herinnert Renne hom wat zien bruier aaltied zee dat zunneschien veur hom energie en verlichten was, dat zunsop- en ondergang te vergelieken is mit de cyclus van t leven.

Doudestieds haar Renne gain benul wat of zien bruier doarmit bedoulde, mor nou hai hier bie t meer staait en opkommende zun hom mit heur waarmte omhelst, vuil t as of zien bruier aarms om hom touslagt; t geft Renne kracht om dat te doun woarveur hai hier kommen is. En in ains denkt e aan wat Lisanne – zien lifecoach – eerder tegen hom zee, dat hai zich richten mos op t licht in zien buuk en dizze móg gruien loaten. Dat dít licht t licht is dat hom helder mouk en n positievere kiek op t leven gaf, wis e dou nog nait. Mor hai gaf tou aan t onbekende, want iets zee hom dat Lisannes woorden hom zollen gelaaiden noar zien innerlieke kracht. En dat gebeurde, want energie dij aanwezeg was, kreeg aal meer vörm; t bleken de spirits van zien ollu te wezen, mor n nog zuvere energie dij hai votdoadelk herkende, rouk hom nóg meer din dij van zien ollu.

Dat juust zien bruiers spirit hom in t leven biestaait, stelt Renne gerust en wait e dat ales op t leste wel goudkommen zel. Ale negativiteit oet zien kiendsjoaren kin e nou lösloaten; ìndelk kin e zien ollu vergeven veur ale fouten dij zai mouken, omreden ze nait beder wìzzen. Heur aigen trauma’s kregen gain stee; ze mózzen deur, krekgliek zo as heur ollu ook deurmózzen. Der was in dij tied gain roemte veur onverwaarkt ellèn en kon t gif van dizze emotionele blokkoades in zien genen nuzzeln. En doarvan trekt Renne de angel nou oet; hai het genog leden.

Ogen worden hom waik nou hai wait dat zien bruier weer bie zien ollu is, en ook al het Renne aldernoarste wìnst, hai apsepteert zien bruiers keus en gunt hom zien rust.

‘Gaait t?’ vragt Lisanne. Hai nikt en kikt heur verbiesterd aan as zai hom n armbandje mit n edelstaintje geft.

‘Woar heb k dit aan te danken?’

‘Gewoon … n oarighaidje,’ zegt Lisanne. ‘Zigs dat daipgruine staintje? Dat is jade. Ze zeggen dat t reinigt.’

‘k Heb vanmörgens aans nog in tob wèst, hur,’ grapt Renne.

‘Joa, heb de gek der mor mit,’ zegt Lisanne eernsachteg, ‘Ik heb aargens lezen dat jade verbinding mit t spirituele verstaakt, mor ook negatieve gedachten en irritoaties verwiedert, woardeur t leven oareg wat droagzoamer wordt.’

Renne kniest wat.

‘Doe hes der niks mit, hè?’ vragt ze ainegszins wat befoezeld.

‘Nait echt. t Is n schier staintje, mor dat t helende krachten het, leuf k niks van.’

‘Misschain hes geliek, mor hou schier zol t wezen as t wel biedragt aan innerlieke vree? Boetendes helpt dizze stain bie t bevorderen van emotionele veerkracht en zulfvertraauwen, woardeurstoe beter mit aal dat op dien pad komt, omgoan kins.’

‘Nog meer op mien pad? Mag ik bedanken? k Heb eerste tied wel genog veur de koezen had, hur!’

Even hangt der n ongemakkelke stilte tussen heur baaident; ze denken t zulfde, mor ‘wat’ durven ze nog nait aan nkander touvertraauwen. Mor kriebels in Rennes buuk laigen nait en ook al wil e heur smokken, heur beminnen en heur veur aaltied in zien aarms sloeten, ze is zien therepeut en wait e mor aal te goud dat n reloatie tussen heur baaident onethisch wezen zol.

‘Ik heb nog wat veur die,’ zegt Lisanne.

Hai kikt noar pepieren bootjes dij ze hom veurhòldt en herinnert hom dat e heur verteld het dat zien bruier en hai hier vrouger mit zukse bootjes wedstriedjes deden. ‘Das dat nog wais,’ zegt Renne mit kloet veur haals.

‘Hou kin ik zukswat vergeten? t Is ja zo’n schiere herinnern en doarom dòcht ik… misschain kins nog ainmoal mit dien bruier bootje voaren, zodastoe dizze male tied mit positieve herinneringen òfsloeten kins.’

Wanneer Renne even loater baaide bootjes op t spaigelgladde wotter voaren let, gaait vlak bie hom n zwaalfke op n tak van boom zitten. Even liekt t wel of t baiske hom stief aankikt, as of zien bruier hom waiten let dat t altmoal goudkomt.

Renne glimlacht noar t baiske en wanneer dizze vótvlugt, opent hai stilzwiegend zien bruiers urn en streud zien as oet in t meer. Noa aal dij joaren dat zien ollu onverdachts oet tied kwamen en zien bruier in n swoare depressie rouk, is t tied hom lös te loaten; juust hier woar ze mitknkander veul ondeude oetvraten, woar ze lacht en schraifd hebben en ale dreumen over heur toukomst mitnkander dailden.

Lisanne komt noast Renne stoan en baaident kieken tou hou zwaalfkes over bootjes hinneweer scheren en speulenderwies roemte van hemel tegemout klimmen wanneer t eerste bootje zinkt.

Renne hoalt daip oam. Nou hai zörgen om zien bruier lösloaten kin, rest hom allinneg nog zien aigen balast oet t verleden n stee te geven en zel der roemte wezen om zien aigen geluk te vienden.

‘Bedankt dastoe dit moment mit mie beleven wols, Lisanne.’

‘Gain dank. Veur die dou ik…’ Ze sloekt heur lèste woorden in. Even kieken ze nkander aan; kleur schait baaident oet.

‘Nou? Wat zolstoe veur mie doun?’

Lisanne gaait veur hom stoan, pakt zien haand vast en trekt hom noar heur tou. Volkommen overrompelt kikt Renne heur stief in ogen en zigt e dat zien gevuil veur heur wederzieds is.