Ain ongeleuflijk verhoal… (dec. 2008)
Het was in de tied dat mien vraauw en ik n zetje apaart sloapen hebben, omdat zai noa n operoatsie zuch nait best in bérre keren kon, dus was de beste oplössen dat ik n poar week noar de logeerkoamer verhuusde.
Smörgens brocht ik heur n kopke thee mit n stoetje en dee alvast de gedienen lös, din ging ik noar beneden om mien aigen stoetje op te eten.
Mor op n mörgen zee ze tegen mie: “Wat ik vannacht nou aal had heb dat wait ik nait, der was wat schaarps op bérre en door heb ik mien vingers tegenaan stöt en ik haar aal zo’n gekriebel op mien heufd, ik wait nait wat dat was mor ik heb der gewoon slecht van sloapen”.
Ik wol heur nait vertellen wat ik mitmoakt haar, omreden t zo’n ongeleuflijk verhoal was, mor veurdat ik ter op verdocht was floepde ik t der uut: “Nou den wait IK wel wat dat west het”.
En dou heb ik heur verteld wat ik beleeft haar… Ik was dij zulfde nacht der even òf west (zo òf en tou mot ik der snachts wel ais uut) en dou ik weer goud en wel op bérre lag vuilde ik wat bie mien bainen, ik vuilde aan mien bain en in n flits docht ik: ‘AIN KIKKER!!!’, mor dat kin toch nait?
Ik dee n greep en t was vot n golden greep, ik haar hom. Mor wat was t in vredesnoam? Ik huil t stief vast en op gevuil greep ik noar t lichtknoppie, t was ja routduuster in de sloapkoamer en ik mog veuraal nait lös loaten wat ik vongen haar, want dat t n daaier was dat was wel duudelk.
Dou ik t licht aan haar zag ik wat of t was… AIN MOES, en hai haar zien bekkie wied open!!
Mie ducht dat dat kwam omdat ik hom zo stief vast huil. Ik vruig mie of hou dij moes in huus kommen was, en nog slimmer, bie mie op bérre ?
Mor dou dainde de volgende vroage zuch al aan; ‘woar mos ik der mit hén?’
Op n draf noar de does, dat leek mie de beste oplössen, t roam open en vot mit dat baist.
Ik heb hom tot t glas uutgooit en smörgens, dou ik weer wakker wui dou docht ik dat ik alles dreumd haar, dat kon toch nait; n moes vangen mit blode handen?
Mor t was wel echt gebeurd want dou ik veur de wizzeghaid even uut t doesroam keek zag ik dat het -corpus delicti- bie de veurdeure op de tegels lag.
Ik haar mie vast veurnomen om mien vraauw doar niks van te vertellen, zeg nou zulf; zo’n ongeleuflijk verhoal dat leuft toch gainaine?
Mor dou zai ook zo’n roare nacht had haar mos ik t sikkom wel zeggen. Zai keek mie zo ongeleuveg aan of ze woater branden zag en zai was der pas wizze van dat ik heur niks op de maauwe speld haar, dou ze hom zulf liggen zag.
“Hou is t meugelk”, zee ze, “din het hai vast ook bie mie west, dat was dat gekrabbel vanzulf, ik heb ter ook even òfwest en dou is e vervast bie mie op bérre kommen”.
Zai kon der nait over uut hou of dat wel kon en de grieze ging heur over de graauwe as ze der aan docht.
Ik heb hom loater mor noar zien leste rustploatse brocht: de voelnisemmer!!! Wie hebben ons voak ofvroagt hou of zo’n daaiertje in vredesnoam bie ons in de sloapkoamer kommen is, in de zestien joar dat wie hier wonen hebben wie nog noeit áin moes in huus had.
Het kín wezen dat hai der in kommen is dou ik t blad van de toene ofhaarkt heb, mor dat zellen wie nooit gewoar worden.
De eerste nacht noa t veurval heb ik toch mor even veur aale wizzeghaid goud onder de dekens keken, men kin nooit waiten, of wel den???
(JAKOB S.)
