AI ( aaa-iiii )

Woar mien interesse veur Vincent van Gogh ontstoan is, is mie nog nooit rècht dudelk worden.
Was het de ‘Pont de Langlois’, t brogje in Arles, woarvan n òfbeelden op mien legere Geertsschool in ain van hogere klazzen hong?
Of het onze welbesproakte doomnee Rawie, in de joaren dat ik op Winschoter HAVO zat, mit zien mooie verhoalen over kunst en cultuur doar d’haand in had. k Duurf t nait te zeggen.
t Schoolraaiske noar Frankriek in dijzulfde tied het, veuraal noa t bezuik aan t museum van impressionisten mien belangstellen veur schilders in t algemain en Van Gogh in t biezunder wel verhoogd. Zwaalken langs de Seine, snuustern bie kroamkes was netuurlek ook wel n kompleet aandere wereld as de maarkt langs t Pekelder Daip. Dat ik nait mit n reproductie van Renoir, Van Gogh of Cézanne noar t zulfde Pekel òfraaisd bin, mor mit n ‘Che Guevara’ het miezulf aaltied verboasd. Zo’n opruirkraaier bin k ja nooit west.
Hou t meugelk is, dat Van Gogh mie al n levenslaank bezeg holden het, blift veur mie den ook ain groot vroagtaiken. t Is zulvens zo ver kommen, dat ik, in mien fascinoatsie veur de schilder zo daip in zien geschiedenis, zien persoonleke levensloop deurdrongen bin, dat ik noa daipgroavend speurwaark tot de konkluzie kommen mos, dat ain van zien maist bekìnde schilderijen ‘Eerappeleters’nait in t Broabantse Nuenen speult, mor in de Grunneger Veenkelonies van 1883. Lees in Grunneger verhoalenwinkel: ‘Veendammer wind’
Vrijdag kwam der n onverwachtse, nije schoakel aan de laange ketten van mien Van Gogh bewondern. Op zuik in Hoogezandster Langstroat noar n nije winterjaze veur Arineke, haren wie nog tied zat om bie bibeltaik langs te goan. Ik huifde nait zo neudeg en noadat Arineke in heur boukenparredies onderdoken was, bleef ik bie ingang wat omkeudeln. En ….vuil mit neuze in de botterpot: n diaveurstellen mit veur mie onbekìnde foto’s van Vincent van Gogh. Kompleet verwaard bin k begund te kraben in mien herinnerns en k wos hoast zeker:
‘Van Vincent is ja mor ain foto bekìnd.’

Dat op anderhaalve meter twij biebbedaindes in n stoer gesprek verwikkeld waren over aanschaf van heur nije brille, muik mien onrust allendeg mor aarger. Zai haar mit heur nije brille weschienlek n beter zicht op de wereld kregen, mienent wuir bie t flitsend dia-apperoat verduusterd deur onwaitendhaid en gebrekkege kennis over vertoonde beelden. Intussentied verzoop ik hoast in over mekoar hìn kobbeltjeboiende meugelkheden, mor dee net of mien neuze blödde, greep kou bie hoorns en vruig:
‘Hebben lu aargens n old fotoalbum vonden van Van Gogh?’
Brillenvraauw kon snel schoakeln, greep mie bie aarm en drokte mie mit neus op t bordje onder beeldschaarm en zee hulpsoam:
‘Meneer, dat is nou dus AI,’ en begon votdoadelk n hail verhoal òf te steken, hou je mit n poar woorden:
Vincent
Penseelstreken
Woanzin
‘KI’ oftewel kunstmoatege intelligentie aan t waark zetten kinnen.
Ik bin noa dizze eerste echte konfrontoatsie mit AI daip onder indrok. Niks is wat t liekt, mor k vind t wel woanzinneg mooi doan.
‘Ik zol wel zo’n petret van Vincent aan de mure hebben willen,’ zeg k even loater tegen Arineke. Zai was al n zetje mit drij bouken onder aarm op zuik noar mie.
k Zag heur schrikken en heur antwoord was mor veur ain oetleg vatboar:
‘Zo’n petret komt der bie mie nait in.’
Aal mit aal was t bezuik aan bibeltaik n opzainboarende beleven, dij n nije werkelkhaid schoapen het.
Ik begun der langsoamaan over noa te denken om zokswat ook op miezulf oet te perbaaiern. Of k bevubbeld deur t invoeren van n poar trefwoorden AI ook op miezulf toupazen kin. Huif k in elk geval gain uren meer achter tikmesien te zitten.