Alles wat leeft
Moandag 5 mai vierde ik mien aigen feestje.
t Was n soort van bevrijdingsfeestje.
Ook al was t den nait in de betaikenis, dij sikkom elke Nederlander aan bevrijdingsdag geft, ik haar dizze viefde mai wel t gevoul dat ik n persoonleke overwinnen behoald haar.
Om dit soort oapekool te begriepen, goa k n poar moand terogge in de tied. Noar kerstdoagen veureg joar, om t persies aan te geven, noar de weke noa kerstdoagen. t Is dij dag fris, t vrust nait en t is mooi weer om t kerstboomke, dij in dezembermoand ons veurdeurpertoal versierd en verlicht het, weer terogge in toene te poten.
Naaldbomen, zo wait elkenain, binnen staarke bomen en kinnen n bult velen. Dreugte, natten en zulvens dikke vorst loaten heur kold.
Deur d’joaren hìn het der in dezembermoand boeten de grote koamerkerstboom, ook aaltied n klaainer eksemploar boetendeure stoan. t Is in de loop van joaren n oardege versoameln worden. En tegen de tied, dat Sunterkloas weer òfraaisd is, moaken wie soamen de keus welk boomke dat joar n twijde kans krigt om t lichtspektoakel in dij donkere doagen nog meer sjeu te geven. Ik bin de opgroaver en wederplanter, Arineke het de schone toak hom vannijs weer te behangen mit lampkes en aander versierspul.
Dit joar is dij kringloop deurbroken.
‘Wie hebben dit joar n liedertje,’ haar k Arineke en dizze en dije in t grote woonhoes al woarschaauwd, dou k aargens in de loop van jannewoarie konstetaaierde dat t gruin van naalden van t mini-kerstboomke van 2024 langsoamaan veraanderde in broene stiekels.
‘Dij boom redt het nait, haarst hom beter soamen mit de grote kerstboom aan kerstbomen-ophoaldainst van gemainte mitgeven kind,’ wuir mie al veur de vouten gooid.
Ik denk doar dus aans over. Alles wat n worrel het, verdaint n twijde kans; dus ook t lutje kerstboomke, dat zichtboar dood, meschain toch nog zoveul levenssappen in zok haar om zok te herstellen.
k Mos doemdenkers wel n beetje geliek geven. Drij ‘gezonde’ boomkes op n riege en den zo’n winterliedertje dernoast, t was aiglieks ook gain gezicht. Mor om hom oet toene te roppen, ging mie veuls te ver.
‘De netuur regelt t zulf wel en pas as …….,’ verdedigde ik mien halsstarreghaid.
Oflopen moanden heb k hom òf en tou stiekom n plomp wotter geven en ook al bin k gain bomenknuvveloar, k heb hom ook regelmoateg moud insproken:
‘Volholden mien jong. Bist nait d’eerste, dij k op staarven noa dood weer nij leven inbloazen heb.’
Hoop dut leven, ook al was t elke dag weer n òfknapper te zain, datter gain votgang in t herstellensperses zat en voulde ik, ook al was t zunder woorden, de vranterghaid van mien mitbewoners gruien.
Of t touval was of datter in de netuur zokswat as n blui- en grui-joarkalender bestaait, persies op 5 mai kwam de ommekeer. En woar overal in t laand bevrijdensfestivals op punt stonden te begunnen, vierde ik in de stilte van de vrouge mörgen mien aigen feestje. t Onveurstelboare was beurd, aan oetìndjes van verschaaiden takken van t ‘liedertje’ broesde t noamelk van leven.
‘Waren de lutje gaitertjes mit wotter, soms mit n handjevol koumizze derbie de reddende engeltjes west of waren t toch mien bemoudegende woorden, dij hom op de drumpel van leven en dood noar t leven trokken haren, ’ vruig ik mie òf.
Ook al vuil der op t rezeltoat van mien inspannens niks òf te dingen, vonden ook mien femilieleden, hou t kin, dat ik mie soms zo begoan voul mit de netuur blift n roadsel. As t tenminnent n roadsel is, want veul van wat mìnsen binnen en oetdroagen ligt besloten in t verleden.
Zo zai k mie nog zitten in t lutje veurkoamertje op Komnijsterwieke, woar de PTT-radio òfstemd was op de RONO en wie as gezin luusterden noar t radioproatje van bioloog dr. Foppie Brouwer.
Dr. Foppe I(nne) Brouwer, zo bleek mie loater, dij elke oetzenden òfsloot mit de gevleugelde oetsproak:
‘En al wat leeft en groeit en ons altijd weer boeit.’
Hai haar geliek.
