Coco

Op 2 meert 2025 schreef k n stokje over Meiske en heur wedervoaren. Zai sloot òf mit opmaarken:
’t Zol mie wat weerd wezen, as k nog ais n keer bie mien mouder Coco op veziede goan kon.’
Twij moand loater is de situoatsie kompleet veraanderd en staait heur en ook onze wereld op zien kop. De reden zit hom in t faait, dat lu in t veurhoes begin mai veur n körte vekansie noar de polder vertrekken en vroagen of Coco zo laank bie ons onderdak kriegen kin. De reden? In de pikorde staait t swaarte poeske hailemoal onderaan. Wie loaten op dat mement de keuze open om verblief bie ons te verlengen.
Wie leven nou drij weke loater, ìnde mai.
Coco het zok snel en makkelk aanpaast aan t rustege olden-van-doagen leefwereldje. Zai leeft heur leven en kin en mag zok deur t haile hoes hìn bewegen. t Mout veur heur n oetkomst wezen, dat zai nait aingoal n Maine Coon, n lutje laiwe in katformoat, tegen t lief lopt of n klierderge tieger, dij heur in de poepdeus of tiedens t brokjeskaauwen op de kop zit.
‘Coco staait aaltied aan,’ zeggen zai van t veurhoes.
Rustege mementen waren zeldsoam en zai mos deurlopend bedocht wezen op onverwachte en ongewenste aandacht van aander katten.
Toch het dizze, van alle kanten goud overwogen verhoezen nog best veul vouten in eerde had.
Om te begunnen mit Anna. Lutjeste klaaindochter het Coco sunt joar en dag al omaarmd as ‘heur poeske’. Zai mout veur Coco aanvould hebben as n vailege boaken op roege zee, dij heur n stee bo, woar zai aaltied terechte kon. As noa de vekansie bliekt, dat Coco toch echt nait meer teroggekomt, wordt Anna overspould deur tegenstriedege gedachten. t Gemis van heur favoriet katje, benoam op de mementen, as zai noar Loakenstroat vertrekt, mor ook as zai op n aander menaaier wat troost veur zokzulf zöcht, dut zeer. Ook al kin Anna elke menuut van de dag bie ons binnenlopen en ketakt zuiken mit Coco, t voult toch aans.

t Is stil verdrait, woar zai nait van ain op aander dag overhìn komt.
Mit Meiske is t n hail aander verhoal. Op de vroag hou zai de komst van heur moeke verwaarkt het, is t stoer om doar n goud antwoord op te geven. t Het heur ‘vailege’ wereld wel op de kop zet. Zeker d’eerste doagen waren stoer. Deur overvloud aan aandacht veur Coco, het zai zok ongemaarkt teroggetrokken. t Is ook wat, as der inains aine is, dij oet dien knabbeltjesbakke vret, oet dien wotterbakje slurpt en zok oetgebraaid dele vlijt op dien maist zaachte dekentje in houk van baank. Woar wie, mor wie binnen mor simpele mìnsen, veronderstelden, dat Coco zok in ons hoeske zol voulen as n katte in n vrumd pakhoes, was t Meiske dij dij rol op zok nam. Zai haar, zeker dou de femilie noa t weekìnde terogge was van vekansie best veul muite mit nije situoatsie. Mor ofst ingriepen moust in nije verholdens en of t so-wie-so verstandeg is te sturen op reloatsies, hebben wie besloten haile gang van zoaken mor op zien beloop te loaten.
Hou t nou is?
Ons loat-mor-lopen-en-wie-kieken-wel-hou-t-òflopt ‘belaaid’ is nait zunder rezeltoat bleven. Dat Coco n hail aander tiepje is dan heur dochter, wuir ons al snel dudelk. Coco is noamelk aaltied op zuik. Zöcht veul meer dan Meiske grìnzen van t touloatboare op. Woar spesioal veur katten aanschaft kattengras noast heur etensbakje staait, knabbelt zai op onbewoakte ogenblikken geern aan koamerplanten. Woar Meiske nooit toald het noar holten daksteunders in koamer, zat n vlaigensvlogge Coco d’eerste doagen al boven in boom. t Was best n roar gezicht, zo’n katte dij tegen t plavvon aanplakt zit. Mor woar we nog t maiste aan wennen mozzen, was, dat wie heur om d’hoaverklap kwiet waren. Leste tied binnen wie ons bewust, da’we gain deuren open kinnen loaten stoan. Of t vraauwelke nijsgiereghaid is of dat boetenlocht, dij zai t eerste joar, dat zai as boetenkat in de vrijhaid op Kiel-Windeweer deurbrocht het, heur toch nog lokt, blift n vroag. Het alternatief, n boetenkattenren, was, veurdat Coco in ons hoesholdentje terechte kwam, traauwens al aanwezeg. En as twijduustern langsoamaan over Kiel vaalt, zitten mouder en dochter gesoamelk boetendeure onder de kroon van de grote, gruine levensboom en volgen fladdermoeskes, jonge oksters en aal watter in de locht vlogt mit grote belangstellen.
Of t klierderij is of dat katten ook in heur doagliekse omgang mekoar aingoal weer mouten oetdoagen, ‘Slag om Keuneginneschop’ het noa drij weken zien beslag nog nait kregen. Zo het Coco t pepieren puutje, Meiskes mooiste plekje onder toavel, woar zai zok òf en tou even rusteg teroggetrekken kin, ook ontdekt. t Zinde Meiske niks. Ain haarde klap op boetenkaant van puut was voldounde om Coco de schrik van heur leven te bezörgen. Of doarmit de zoak beslist is, of dat t n kwestie van ‘Elk veur zok en …..’, blift veur elkenain nog de vroag.
Gusteroavend loat kreeg k n aander tavvereel veurschuddeld. Stonden baaide wichter as kemphoanen, in n soort van ‘stare-down’ neus aan neus.
‘Dat wordt vechten,’ schoot mie deur de kop.
n Territoriumgevecht?
Mie der mit bemuien, dus k nait en noa n menutenlaank om nander hìndraaien zag k, dat Meiske roggels de vechtcirkel stap veur stap verluit.
Was zai de verstandegste?
Of was t toch t besef, da’je n mouder nait tegen hoaren instrieken maggen.