Zummergeluden

De radio ston aan en in t veurbiegoan heurde ik n mannenstem. Hai vertelde over zien doeven, hou mooi ze koeren konnen. t Koeren klonk in zummertied t schierste. ‘Dat binnen mien mooiste zummergeluden,’ zee hai. En vot doarop vroug hai aan journalist: ‘En wat zijn uw zomergeluiden?’
Journalist stutjede wat, wis nait zo rad wat hai doarop zeggen zol en zee: ‘Ja … ja … zomergeluiden … ach ja … zomergeluiden …!’
Ik heurde t mit ain oor aan en vroug mie òf: schiere zummergeluden, heb ik dij ook?

t Is julimoand, midden in zummer. k Zit te genottern in ons toen. t Is stil om mie tou. k Denk opnij aan dij man mit zien doeven. Zol ik ook zummergeluden heuren kinnen? k Luuster … en joa: twij fietsbellen en n hond dij blaft. Stemmen op stroat en n autodeur dij dichtklapt. Nou ja, dat is nait zo biezunder.
k Luuster nog n keer … en heur: doar zingt n merel en tjilpen de muzzen. Der snort n dikke hommel achter mien rug laangs en holtdoeven heur ik klappern tussen t gebloaderte van boom.
k Blief luustern. Vèr vot heur ik lewaai. t Komt dichterbie en t klinkt bekend. t Zol toch nait? Woarom nou? t Is vlakbie nou en k zai hom kommen: mien man, mit de bosmaaier!
En vot doarnoa nog n bosmaaier, nou aan aander kaant weg. En noast ons hoes heur k ook al n bosmaaier. t Is as of ze t mit mekoar òfproat hebben. Och hé, t haile bosmaaierscollectief is weer drok in de weer.
Veur gonnent binnen dit de schierste zummergeluden. En ik? Ik stop mien oren dicht.