Leonarda 12
Leonarda 12 is de kou dij òflopen zummer 90 kilometer deur de rivier de Maas zwom. Ze kwam doarmit in t landelk nijs en is in ain keer bekend bie elkenain. Soam mit heur soortgenoten laip ze doagelks in de waaide van boer Smeets, stoef noast de rivier de Maas, vlakbie t dörp Echt. t Gras was doar lekker, benoam dat gras wat op swet van t wotter gruide. Zo nou en din laip ze doar noar tou, rekte zuk din oet en kreeg mit heur laange tong zo’n boske gras te pakken. Doarnoa ging ze liggen en herkaauwde ze t gras wel vief keer.
Leonarda was nijsgiereg van oard en wol geern overal bie wezen. En dou t òflopen zummer aalvot regende en t wotter bie waal omhoog kroop, wol ze altied waiten hou hoog t wotter kwam. Omreden haar t snaachts deurregend, ging Leonarda aanderdoags opnij kieken bie de Maas. Ze zag de golven over t graslaand rollen en woagde zich te dicht bie kaant van waal. Ze verloor heur evenwicht en kukelde de Maas in. Kopke onder ging ze, mor kwam ook weer boven. Verbalderd keek ze om zoch tou. Der was overaal wotter, niks aans as wotter, snel stromend wotter. ‘Verdold,’ zee ze tegen heurzulf, ‘k bin in de Maas beland,’ en begon op slag te wotter trappen. Leonarda docht stief noa, want mit wottertrappen kwam ze niks verder. Mit stroom van t wotter mos ze mitgoan. Zwemmen mit de stroom van t Maaswotter.
En doar ging ze. Zwemmen en nog ais zwemmen. t Ging meroakels goud. Stevensweerd lag al achter heur. Roermond kwam aal in zicht. Mor dou, onverwacht, in n haile schaarpe bocht ging t mis. Ze kreeg n dikke golf wotter liekoet in heur snoet. Ze proestte en proestte, hapte noar lucht en t wer heur swaart veur ogen. Ze roakte van slag en docht dat ze zonk. Mor dat was nait zo. Heur poten waren al aan t wottertrappen en zo kreeg ze de kop ter weer deur. Ze zwom weer verder, laangs t lutje dörpke Heukelom, woar n koppel vij op kaant van waal noar heur ston te bölken. In Boxmeer en Cuijk was t volk oetlopen om dij kou te zain dij in de Maas zwom. Zukswat haren ze nog nooit mitmoakt. Stoareg aan wer de Maas wat minder wild en Leonarda vruig zoch òf hou ver ze nog zwemmen mos, veurdat ter ain was dij heur redden zol. Heur poten werren swoar en muideghaid sloug tou. Ze docht aan boer Smeets en aan aal heur vrundinnen. En aan t lekkere gras, dat ze wel vief keer herkaauwde. En ze docht aan heur moeke, Leonarda 9. Heur moeke, dij altied verteld haar dat ze n telg was oet n staarke femilie. Zo’n femilie dij de kop nooit hangen loat. Ze heurde t heur moeke nog zeggen en ze kreeg weer moud. Ze verzoamelde al heur krachten, om toch nog weer n endje te zwemmen. t Vuil heur nait mit, t ging swoar, slim swoar. Mit muite kon ze kop boven wotter hollen. Boetendes kon ze de stroom van t Maaswotter nait meer weerstoan en dreef ze stukje bie beetje noar kaant van waal. Lu oet Escharen zagen de snoet van n kou boven t wotter oetsteken. t Baist lag ook nog middenmaank n bult rommel dat in t wotter dreef. ‘Dat liekt nait best,’ zee t volk en onnaaierde dat beter was om brandweer der bie te roupen. En brandweer kwam. Mit taauwen en slangen pebaaierden ze Leonarda op t dreuge te kriegen.
Dat was nog wel n hail kerwaai. Mit veul gesjor kregen ze heur op vaste grond.
Leonarda 12 het heur oaventuur goud overleefd. Blied en monter lopt ze weer in de waaide van Smeets.
