Westerwòl

t Is aanstons vieftien joar leden dat ik votgoan bin oet Westerwòl. Ik bin aal minder weerom kommen en dizzer doagen kom ik nog moar ain of twij moal in t joar dij kaande weer op. Grunnegs proat ik sikkom allain moar meer over telefoon, zulfs tegen de daaier proat ik neitjes ABN, en dat terwiel mien pappegoai plat Broabants proat. Moar denken gaait nog altied t radste in t Grunnegs. As’t ais n moal veurkomt da’k in miezulf proat den stoan ze mie roar aan te kieken hier in Zeeland.

k’Bin bliede da’k weer op t plattelaand woon, ik wait nou wel dat stad niks veur mie is. Moar hier vlak bie België is t lang nait zulfde, denk ik wel is ‘n moal in miezulf. En wait je nou wat gekste der van is? Dou ik twij joar trugge aan de wandel gong in mien geboortestreek, kwam oet dat ik mie zunder te waiten veur de gek hollen haar.

Ik haar altied onthollen hou, as thuus weer oorlog uutvochten wör, bos der altied nog was. Haile wereld ston meschien op kop, bos was der nog. Zai mie nog zitten in de koale, in duuster, leutje ding aan waalkaande van d’Oa.. Dou zag ik nog nait hou mooi of t was. Der was gewoon t vèrre bos, nait zo vèrre bos en bosje, dat leste was tegenover t hoes. Vrouger, veurdat ik der was, was doar n woonwoagenkamp west zee mien moe altied, dat waren doar gain besten mor ze stolen nooit wat bie de buren. In bosje heb ik nog n moal n uur of wat in n zulfgroaven koele zeten, ik ging nait meer noar hoes zee ik tegen mien buurwichtje, zai mos moar eten en drinken bringen. Tegen donker wör t toch minder en kreeg k honger… buurwichtje kwam nait meer weg noa t eten.

Twij joar leden wör t tied da’k weer met d’oale spoken op voeste gong. Ik haar heurd van de plannen om bourel weer schier te moaken in Westerwòl, d’Oa zol weer trugge noar woar e was, verkoaveln weer ongedoan moakt. Ik haar der al n beetje van zain bie mien körte bezuikjes. Dus ik n poar doagen uuttrokken en op pad om te kieken wat ze dervan moakt haaren.

t Was pecies ainder mit wa’k in de kop haar. Ik vuilde mie hailemoal thoes. De vogels dij der wezen mossen waren der ook, schoapen stonden op stee, der was veul woater, roek was zulfde as eerder. Der waren oale boswalletjes, onderholt en goa zo moar deur.

Moar toch was’t hailemoal mis. Want zo was t hailendal nait, mien aigen kop haar mie veur d’otte hollen. Dou ik jonk was, stonk Westerwòl. As wind verkeerde kaande op ging, stonken de vloeivelden onnuur. Kinder dij der op scheuvelt haaren in winter kon je nog drij doagen roeken. Wit schoem lag in de knoalen en in de Oa. Mit verkoaveln haaren ze t zo verknooit dat der gain kromme liene meer in t laand lag en deur de jacht was der gain fezant meer over. Der was nog veul moois, moar der was nog meer vergoan.

As kind kon ik in bos en op haai alles vinden wa’k neudeg haar. Ik wos ja nait hou ter uut heurde te zain, t was goud zo. As volwassen vraauw wos ik hou ter uut heurde te zain, en hou ik wol dat teruut zag, en muik ik dat dervan. En dou ik dij dag trugge was haar ik deur dat wat ik dervan moakt haar nou ook werkelijkhaaid worren was.

Terwiel ik hierover noadocht stonnen mien hond en ik opains tegenover twij reeën dij in t onderholt legen haaren. Alle vaare stonnen we stokstief stil en zo was t wel vief menuten laank asof ti-ta-tovenaar bezig west was. Dou blafte hond en gingen reeën dervandeur.

Dat waren vief van de mooiste menuten van mien leven.