Wait t mor weer beter

Fokko en Kneles waren al joaren noabers. Haile beste noabers zogezegd.
Nait dat ze voak bienander overdele kwamen, mor t akkedaaierde goud tussen baide manlu. En as ain van baaiden hulp neudeg haar stonden ze aaltied veur nander kloar.
Baaide vraauwlu kon ook goud mit mekoar opschaiten, ze mochten groag n proatje moaken en even de leste dorpsröddels bespreken.

Mor nou was t 11 juli, de belangrieke dag, de dag van de grote wedstried.
Ze stonden stief van de spanning, t was ook nog bloudhait weer en dat jaig allineg al t bloud noar de kop.
t Was ook nait niks, Nederland ston in de finoale van t wereldkampioenschap voetballen.
Heremientied, hou zol dat ofloapen, as t even kon mos Nederland winnen.
“Kin best,” zee Fokko, “wie hem staarke speulers.”
“Mor most Spanje ook nait oetvlakken,” zee Kneles.
Ze luipen mor weer ais toene op en dele, tied wol ook mor nait opschaiten.
t Wol mor gain haalf negen worden.

Nou wolt geval dat Kneles lest n nije televisie kocht haar, zo’n groot schaarm aan de mure en omreden dat Fokko mor n klain toustel haar, lag t veur de haand dat ze mit nander bie Kneles noar de wedstried kieken zollen.
Endelk was t zo ver, kovvie ston kloar, hapkes ston der bie, stekker van telefoon was der oet en belle was ofzet.
Vraauwluu gingen der ook ais lekker veur zitten, t feest kon begunnen.

Mor dat ging nait zo goud, baaide partijen gaven mekoar gain kaamp.
“Tou stoethaspel,” ruip Kneles. “Ram hom der in. Hest soms bokkevet in de hazzens?”
Fokko luit zok ook nait onbetuugd. “Man, dat haar n doelpunt wezen kind, dij minkukels kinnen der niks van, woar zit heur verstaand, ie kinnen dij Spanjoalen toch wel aan.”
En zo ging t de haile oavend deur. Ze ruipen en reerden dat t nait mooi meer was.

Endelk was t beslist, Spanje haar wonnen.
Dou was t hoes te klain, ze haren dit en ze haren dat, onze speulers haren t hailendal verkeerd aanpakt.
Noa nog n uur schelden en bandiezen ging Fokko mit de vraauw noar hoes en pebaaierde te sloapen.
In ains ging de belle, Fokko laip grammiedeg noar deure tou, wel belde hom in t holst van de nacht oet bèrre.
Der ston n vrumde man veur deure mit n schier pak aan.
“Ben ik hier bij de heer Modderman?”, vruig de kerel.
“Dat bin ik,” gromde Fokko.
“Wilt u dan zo vriendelijk zijn om met mij mee te komen,” zee de man.
“k Wil sloapen,” zee Fokko, mor hai wer bie de aarm pakt en mitnoamen noar n grode auto.
Toe zien verboazing zat Kneles der ook al in.

In vlaigende voart ging t op vlaigveld aan en veur ze t wossen zaten ze al in de locht.
Noa n beheurlijke tied gingen ze landen.
“Welkom in Zuid-Afrika,” zee de man. “Het is vandaag 10 juli, morgen is de grote finale van de voetbalkampioenschappen. U hebt nog een dag om te trainen.”
“Trainen,” zeden de baide manluu tegeliek, “wie kinnen haaildal nait voetballen.”
“Oh jawel,” antwoordde de man, “ik heb u beiden gehoord, u kunt het heel goed.”
Ze mozzen wel, oefen tot ze der bie dele vuilen.

Dou wer t 11 juli, de wedstried begon, t swait ston heur in de handen. Dat vuil lang nait mit, de bale ging zo rad en veur ze t deur haren was de bale al weer in t bezit van de Spanjoarden.
Wat ze ook deden, t wol nait lukken en Spanje won.
“Wie hem ons best doan,” zeden ze, “meer kon we nait.”

Toun wer Fokko wakker, heremientied war haar hai maal dreumt. t Swait stroomde hom in stroaltjes van t lief òf en dat kwam nait allineg van t waarme weer.
Endelk vuil hai weer in n onrustege sloap. Dou hai smörns weer wakker wer kon hai pas weer n beetje helder denken.
n Uurtje loater luip hai nog even bie zien noaber aan.

“Ons jongens hebben goud heur best doan mit voetballen,” zee hai, “haile best.”
“Doe begripst dat misschain nog nait Kneles, mor ik wait nou hou stoer t is om n goie wedstried te speulen.”
Kneles keek hom mit open mond aan, hai begreep der niks van was dit de Fokko van gusteroavend?
Fokko zien gezichte was veraanderd, hai leek wel wat te zain wat aandern nait zagen. Kneles zee mor niks, t leek wel of t Fokko in de kop sloagen was.
Mor Fokko ging weer op hoes aan, hai laagde, t leven was goud, Nederland was twijde worden en dat was n haile prestoatsie.