Vrumden op schoul

Zol dat nou woar wezen? Kinder wollen t eerst nait leuven. Moar elkenain zee t en din zol t ja wel zo wezen.
Der kwammen twij nije kinder op schoul. Twij wichtertjes. Dat was op zokzulf gain sinekure, want der kwammen wel ais voaker nije kinder.

Moar dit moal was t wel wat biezunders.
“Dij twij wichter, binnen dat Sinezen?” zee lutje Hindek.
“Joa zeker mien jong,” zee meester tegen hom.
Hindek von dat hail spannend. Twij Sinezen, hai haar nog nooit echte Sinezen zain. Sommege lu zeden dat ze geel wazzen, moar doar leufde Hindek nait veul van. Geel, net as zien knarriepietje zeker, dat zol ja n maal gezicht wezen.

Op t schoulplain was n oploop. Ale kinder stonden op n kloetje bie n kander en koakelden as hounder dij net n aai legt haren.
Doar was wat loos. Hindek der op òf en joa heur, midden maank ale kinder luipen vaaier vrumden. Twij lutje wichter, n mevraauw, dat zol heur moeke wel wezen, docht Hindek en ook nog n hail ôl opoetje. Dij luip al krom van olderdom.

Ze wazzen wat zenewachteg, von Hindek, want ze deden aans niks as lagen.
Nou eerst ais even kieken of zai ook geel wazzen. Nou, dat vol hom smereg tegen. Zai zagen der hoast net zo oet as aandere kinder. t Leek hom hail schier tou.

Inains zee dij opoetje wat tegen dij twij wichtertjes. Hindek schrok der van. Wat pruiten dij minsen ja roar. Konst der gain woord van verstoan. Zol dat nou Sinees wezen? En zollen dij baide wichtertjes ook zo proaten? Mien gomkesdoagen, din konnen ze mekoar ja nait verstoan. Hou mos dat din dammeet wel as zai in klas zaten, want meester kon vast ook gain Sinees, docht Hindek.

Dou schoul aanging zee meester: “Hindek, ik heb nog n toaveltje over en dij wil ik bie dienent aanschoeven, din kin dat aine nije wichtje bie die zitten en din most doe heur mor n beetje vertellen hou alles hier raailt en zaailt.”
Hindek von dat hail schier, hai haar der n kleur van. Allain, hou zol dat worren mit dij proaterij, hai kon ja gain Sinees.

Meester gaf beurten mit oardriekskunde en hai vruig ook wat aan dat nije wichtje. Zai antwoordde in keureg Nederlands en zai wos al n hail bulde van Grunnen en Vraislaand, hoast nog meer as Hindek zulf.
Dat was ja n mitvaalder, zai kon twij toalen proaten en Hindek von dat hail knap van heur. Moar, ho ais even, ho ais even, hai was ja niks minder. Dat kon hai ook, schoot hom inains in t zin. Hai kon ook ja twij toalen proaten. Joazeker!
“Ik kin ook twij toalen,” zee Hindek tegen t Sinees wichtje.
“O,ja?” zee zai.
“Joa,” zee Hindek: “Nederlands en Grunnings”.