Vrouw Pathuus
Vrouw Pathuus’ mooiste Poaskedag
“Nee broeder, ie mouten n ol mìns nait veur de gek holden, da’s nait zo mooi van joe!”
Vrouw Pathuus kikt de broeder ais wat achterdochteg aan. t Is aans aaltied n hail eerliekse, oprechte kerel, mor vanmörgen kin zai gain högte van hom kriegen. Och, zai is al joaren hier in t verpleeghuus en zai kin der aiglieks hail best wezen.
Joa, t zel nou al wel zo’n vieftien joar leden wezen dat zai dij n beruierte kregen het. Aan ain zied was zai hailemoal verlamd en proaten kon zai dou ook nait meer. Dat leste is gelokkeg nogal gaauwachteg weerkomen, mor in t linker bain en in de linker aarm het zai nooit gain macht weer kregen.
d’Aarm dragt zai sunt dij tied aaltied in n zele. De eerste tied, dou Geert, heur man, nog leefde, hebben ze zok ter in huus zo’n beetje mit red.
t Was wel n geknooi, mor Geert haar heur nait vot hebben wild. Mor dou hai zo plotsklaps uut tied komen was, – zó haar e der nog lopen en zó haar e dood in d’stoule zeten – dou mos zai hier vot wel hìn. Joa, zo’n joar of tiene zel ze hier nou al wel weer wezen. t Was mor goud dat dit verpleeghuus vlak in de buurt baauwd was. Overdag zit ze nou in n rolstouke. Broeder helpt heur mit t aanklaiden.
“Ie konden wel ais verziede kriegen, vandoage, van
joen femilie of zo,” het e zonet zegd. Mor zai het ja hailemoal gain femilie meer. Joa, ain zeun, mor dij woont al joaren wied vot, in Austroalië. Dij is al as jongkerel vertrokken en noar zai begrepen het, het hai t doar stoer genog had. Nee, dij zel zai wel nait weer te zain kriegen.
“Ie hebben toch nog n zeun in Austroalië wonen, vrouw Pathuus?”
“Joa, dat is zo.”
“Nou den, stelt joe ais veur dat dij der dommeet aan komt! Wat zol dat n mooie Poaskedag wezen!”
Och mien laive tied, stelt joe toch ais veur dat ons Hìnderk …. nee, zai duurt ter nait aan dinken … Ie holden mie toch nait veur de otte, broeder?”
“Nee heur, k zel joe t mor zeggen, joen Hìnderk het beld dat hai der vanmörgen, op eerste Poasdag, aankomt!”
Hìnderk … Poaskedag, och, dat zol ja wat wezen. Nog veurdat de kerkdainst in t verpleeghuus begunt is Hìnderk ter al. “Moeke”, zegt e zaachte.
“Och jong, dastoe der bist, dastoe der bist! Nou is t aalmoal goud. Dastoe hail uut Austroalië noar dien ol moeke tou komen bist!”
Zai hebben mekoar hail wat te vertellen, dij baaident. Mor den zegt vrouw Pathuus: “Zellen wie mit ons baaident noar d’kerke goan? Net as vrouger? Domie van ons aigen dörp preekt hier vanmörgen in t verpleeghuus en der is n zangkoor bie, ook uut ons dörp.”
“Da’s goud’, zegt Hìnderk, “net as vrouger mit mekoar noar kerke tou.”
En zo komt t dat vrouw Pathuus mit heur zeun dij Poaskedag dicht tegen mekoar aan zitten in de kerkzoal van t verpleeghuus. Hìnderk het zien aarm op de leunen van heur rolstoule legd en zai het heur haand op zien haand liggen.
t Örgel speult al. En vrouw Pathuus dinkt aan vrouger. Hou zai en d’aander lutje kinder dij olle Poaskeverssies zongen, bie de huzen langes, om n poar sinten op te lopen. Hou was t ook weer?
Aaskepoester en Poaskaai binnen opstoan
maggen wel weer noar bèr tou goan.
t Is mien aai en t blift mien aai,
t is mien golden poaskaai.
Joa, zo wat t.
Mor doar zingt t koor al van Poasen:
Halleluja, mooiste dag van doagen
bliede Zundag, Poaskedag.
Bie joen licht is dood zien macht versloagen
en verswint zien riek opslag.
En as domie den vertelt van t lege graf, hou Maria doar glad hailemoal van in de ware is … en dat de Heer, dij opstoan is en stoef achter heur staait, inains haile zaachte ‘Maria’ zegt … net zoas Hìnderk zonet ‘Moeke’ zee, joa den begript vrouw Pathuus dij Maria beter as ooit.
Zó het men niks, liekt t aalmoal wat triesteg en graauw en zó het men inains alles.
Zai kikt Hìnderk ais aan. Wat n nuvere, staarke kerel is e toch. En Hìnderk dinkt: Wat is t toch n laif ol mìnsie, dij moetje van mie, zai is glad nog niks veraanderd aal dij joaren.
As t örgel t veurspel speult van t leste laid flustert vrouw Pathuus heur zeun in t oor: “Dit is de mooiste Poaskedag van mien leven, mien jong, joa, de aldermooiste!”