Vraize Deurlopers

k Heb mie der eerst mit n slappe smoes ofkontjed toun onze 2 wichter, mit heur aanhang, zai binnen ja baidend al traauwd, mie noa n poar nachten stief vraizen vruigen om gezelleg mit heur scheuveln te goan noar n Daam over t Damsterdaip.

“Och snötkokers, denk nou nait dat je al groot binnen. Joen pa gait toch nait mit zukke hakkenkrukken aan t scheuveln!? Joe kinnen mie ja lang nait bieholden as ik ainmoal de gaang der goud in heb, op mien vraize deurlopertjes, woar mien pa, dus joen opa, vrouger al hail wat grode wedstrieden op wonnen het.”

Rötjongen binnen even weer rusteg. Voaderlek gezag is toch nog van kracht, aai ik miezulf mor even.
Mor ja zoas wel voaker veurkomt komt t gevoar van n hail andere kaant. Mien vraauw hebben ze veur t gemak mor even weer bruukt as opstapke.
“Och vent wees mor bliede dat dien kinder nog mit zo’n ole knapbus aan t sporten willen. Wat verbeelst die wel om zo groots tegen dien aigen vlees en bloud te doun. Windbuul ! Kinst nog wel ens scheuveln? Houveel joar is t leden das t veur t lest op dei ole krengen stoan hest.”

Ie begriepen t al wel hè lu? Zoveul tegenaggewaai van t zwakke geslacht doar is gain staarke man tegen opwozzen?
Ik kin miezulf, doar loop ik aans nait mit te koop, mor t zel mie n plof ofgeven! Oere oere ik op scheuvels!

Flenellen laange onnerboksem, mien vraauw dut waske veur ome Derk. Hemdrok tot knijen tou, en ook van ome Derk. Spiekerboksem, t Nijsblad veur t lief, n swaarde schipperstrui mit rolkroag, mit doar overhên mien widde zaailjopper, mien handen tot ellebogen tou in skaileren ploffiets-kaphandsken en n braaien klödde op kop, mouten mie in t êne holden.
Mien oetstroalen as van n broaden hoan, en stoere proat over vrouger, dat waren nog ains winters, moaken gain indrok op kinder, dij as optuugde kerstbomen mit heur oranje kleurege skipakken, bie ons in gaang stoan te trappeln, tot ik veur heur aan noar boeten klonter.
Woarom wait k nait, mor zai stoan schoapachteg tegen heur moeke te kniezen. Ik wil mien noageslacht nog even ekstroa touspreken, mor mien vraauw jacht mie noar boeten. “Loop toch deur man, boetendeur staait woagenwied open, wie stoken nait veur de haile wereld!”

Mien dik invedde scheuvels moaken grode eulievlekken op mien widde zaailjopper. Hè schietzootje! Nait vriemen din wordt t nog aal aarger.

t Het de haile nacht snijt. Der ligt n mooi prainje widde proeksel op stroat. Och t is toch wel mooi, ontdeu ik.

“Even scheuveln Ab mien jong?” Ik kiek opziet, t is de misseleke, taimerege stim van Kloas Hiemstroa, mien laive buurman.
“Wat ja aigenklouk jong.” Nait op reageren Lenoa.
“Dat gejakker loat ik aan de jongen over hur, n kepodde hup is t mie t nait weerd”, plaast steurzender mor deur.
Ik gloep hom aan, en bin al hoast van t padje of as e mie nog noabölkt: “Dien jonge bunzels knappen domit as schietmuggen om die tou en doe ligst der eerder as dast der ain rieten loaten kinst.”
Zo’n onnure kerel. “Loop aan t schieten vint”, is de ainege lol dij ik hom gun.

Kwoajonges bentern al mit n bult keboal aan t ende van stroat. Baide leutjesten, mien opazêggers dus, schoeven zuk hoast dood achter n ole bakslee. Mout dat ole lompende kreng ook mit ?

Ah doar zitten ze. Mit gat op t staigertje en mit n hakhoorn wurgen om de glimmende hoge noren aan te kriegen. Poespas.
“Kom op pa, aans mouten ie der zomitain tegen vörkjen om ons bie te holden.”
“Zol t dat jong? Verbeel doe die mor niks hur! Nije scheuveltjes, mit mooie oppoetste schountjes der al opspiekerd, is nait voldounde hur. Grode monden traauwens aalmoal nait.” Schietvernienen ! t Graauwgoud knist wat moar binnen weer even rusteg.

Zo k heb ain scheuvel onner. Ik vuil dat k van t bukken n kop as n bolle kregen heb.
Verrek, wat zit dat ding ja maal onder mien waarkschoun! Klopt dat wel: Knup van leren veter aan binnenkaant?
Gaauw onnervot. Joa hur L onner rechterschoun. Ik gloep om mie hên. Jongen stoan der op bek en oren bie moar maarken niks.

“Goa mor veuroet hur. Ik kom der zo aan. Aal dat gappen en loeren doar kin k nait over!”
Zai knappen as gekken der vandeur. “Richten n Daam jonges hur,” bölk ik heur noa. Gainain luustert of kikt achterom.
Most ze ains klaauwen zain. Dij hoal k nooit en te nimmer meer in, das wis. Nou ja dat is din heur aigen schuld. Ist nait zo?

Wat binnen dij röttege leren veters ja stief. Hè, nog n moal om hakken tou en riet de rommel mor vast. Mien dikke waarkschounen, mit stoalen snoeten, binnen messchain ook nait zo’n goie keus west veur t scheuveln.

Zo, even kaalm aan begunnen. t Is volgens mie al wel zo n joar of tien, vieftien, leden dat k op dij rötdingen stoan heb.
Mien vraauw haar geliek, mor ja je mouten nait te gaauw krimp geven, veuraal nait as kinder der bie binnen. Ik kiek om mie tou. Mooi, k bin aalmoal allinneg hier in t hörntje bie t stainfebriek.
Ik grabbel wat bie t staigertje langs en kom waggelnd lös as n dikke vlaigmesien in n snijbui.
Och t vaalt mie ja nog aal nait tegen. Nog even om de bocht van t ailandje en din bin k op grode boan noar n Daam tou.
t Is gloepmde drok op t ies. Scheuvellopers blieven almoal binnen de gladde schoonveegde boan, want doarboeten is t nait aal te best ies.

“Moin Ab, das n tied leden nait mit die? Ha, ha. Hoi kerel!”
Mien ole kammeroad Jurrie Diekstroa stoft mie mit n rötgang veurbie. Nog net zo n snakker as vrouger dus. Windbuul !
Ik moak mie even kwoad en dou n poar olerwetse laange streken.
Vrouger kon hai mie ja lang nait hebben mit scheuveln.
Oh… oh… jonges dat gait nait goud! Mien scheuvels rabbeln wat en vlaigen mie dwaars onner schounen. Mit kop veuraan moak ik mie toch n giezel. Ik zai nog in n weerluchtslag haile femilie vlak bie mie, vaal as n zak winterworrels op t ies, krieg n beste petetter tegen de kop, en kiek din de wereld even veur n doerrelzak aan.

“Pabbe, paaaabe, tou nou! Hoeoe, pa wat is der nou?”
Ik vuil stommelderij aan mien kop en dou even ogen op gloep.
“Bölk nait zo haard”, mommel ik trankiel. k Zai vèr boven mie wat mensen om mie tou stoan dij mie aankieken of ik noakend op t ies lig. Gaauw stoan goan. “Kiekkaast gait dicht hur. Mieter mor op!” Ik hol mie groot, en wil omhoog krabbeln.
“Au, au, oeh… wat dut mien rechter vout ja gloepende zeer. Ik duur der nait op stoan.”
“Woar is dien bakslee jong”, snauw ik tegen mien opazêgger dij op bek en oren noast mie stait. Van zenen begunt e te blèren.
“k Mout hier zo gaauw meugelk vot. k Kin nog wel doodvraizen.” Der stoeven din toch n poar vot om d ole rötslee op te hoalen.

“k Haar t wel docht”, zegt Jurrie, mien ole kammeroad, wereldklouk. Hai zel der ook nait bie wezen. Mies kereltje.
“Doe stonst ook zo bescheten op dij ole kouribben man. Wat n gefoksel is mie dat ook. Koop die toch n poar dure Hoge Noren, van n bekend maark, zoas ik.” Hai holt ain vout omhoog. Elk mout t zain, wat hai oet mond oetzunegd het, mor t is nait aan mie besteed.
Dat is vast zien wroak omdat ik vrouger haarder scheuveln kon as hom. “Paanproeksel! Strontmeroakel!”

Doar komt slee dunkt mie al aan. Ik heur hom rabbeln over t ies. n Haile ploug jonkgoud zwaarmt der omtou. Hier lig ik nou. Ik bin kepot goan aan mien aigen telent.
Volgens mie rieten wel tien poar handen mie van t ies of en vleien mie veurzichteg dele op de ole bakslee.
k Heb niks te kommersietsen. d Haile ploug rit, trekt en drukt tougelieks aan de handvatten, en mit n keboal as van n koppel swienen in de blubber, zet t haile kakkie zuk in bewegen.

t Stainfebriek noadert, mor zai binnen der ja nog aalmoal.
Wat n kemedie. Elk en ain dij wie tegenkommen stopt en glopt ons noa. “Rötmensen! Ramptoeristen!”
Mien vout is bliekboar knap opzet, want hai klôkt in schoun. Mien baide scheuvels bungeln achterste veuren aan de kepodde veters onner de braide zolen. Deurlopers! Hu! Strontdingen!
Ik smak ze zo mitain ver vot, dat begriepen ie zeker wel.

“Bist nou al terug Ab jong?” Laiverd Hiemstroa laagt kwoadoadeg. Zien broen peerdegebit wil ik hom wel even zunder verdoven trekken. Nou hai mie zo, haalf op nek bie mien vraauw, over t pad vrözzeln zugt. “k Heb die ja woarschaauwd, mor wost t ja weer beter”, zegt ol lél.

Je zollen verwachten dat joen noaste buur joe n beetje oet de stront helpen zol, mor nee hur. Nait laiverd Diekstroa. t Dut joe toch zeer hè. Messchain dut mie dit nog wel zeerder as mien vout, dij veur niks der mor wat biebungelt.
Hè gelukkeg, k stoa weer in gaang as n aaiber op ain bain.
k Bin aal mit aal mor n leutje drij kettair vot west, mor t liekt wel n menskeleeftied.

As wie soavends weer n luk beetje over konsternoatsie hên binnen, en kinder, zoas ze temint zeggen, touvalleg in de buurt waren, en nog even op veside kommen, zegt ons oldste inains: “Wie hebben net mit mekoar ofsproken pabbe dat as ie joareg binnen, din goan wie mit mekoar lappen veur n poar nije scheuvels veur joe. n Poar Hoge Noren. Net zukkend as dij nedde, mitlevende mineer Diekstroa, het. Woarom hebben ie ons nooit over hom verteld? Hai was vrouger joen beste kammeroad zee hai!
Nou, is dat goud van dij nije scheuvels Pa, of nait?”
Zai kieken mie almoal laggend aan en knikken van joa.

Ik laag mor mit en knik ook van joa, mor inwendeg bin k hartstikke bliede dat ik midden in zummer, in juli, joareg bin. Wel prakkezaaiert din over scheuvels bie n daarteg groaden hetten. Mien kinder vast nait. n Boezeroentje mit körde maauwen zel eerder kommen.

Scheuveln? Wèl… ik ? Nee mor! Ik kiek wel noar TV, as Sven Kroamer zuk oetnavvelt.