Pronkjewail in golden raand

Hebben joe vrouger wel ais dwaars deur n korenveld lopen? As t koren goud riep was om maaid te worden, mit doar deurhìnschienend de blaauwe korenbloumen, klaaine rooie papavers en de witgele kemille. Hebben joe dat wel ais doan?
Ik heb dat in mien jeugd voak doan en eerlieks as k de gelegenhaid krieg, dou ik dat nog wel ais. Nou is t koren van tegenswoordeg nait meer t koren van vrouger. Nee, der is n groot verschil: vrouger was t koren hoog en kon je joe der in verstoppen, mor nou mag der gain stro meer van kommen en de prachtege kleuren van de bloumen zai je der ook nait meer in. Alles is veredeld of doodspoten. Mor toch, as t koren goud riep is en der bie zunneschien zo’n gele gloud over t vlakke laand ligt, joa din begriep je pas goud dij regel van t Grunnegs volkslaid: ‘Ain pronkjewail in golden raand’.
Hou kom ik hierop, vroag je joe meschain òf. Dat kwam deur n stokje oet kraant: bie de plietsieberichten ston dat mevraauw Z.Z. in de leeftied van zo en zo old, veroordaild was en zitten mos veur heur slecht gedrag. En omreden dat t nait d’eerste veroordailen was, wuir de straf ditmoal onveurwoardelk. Loat ik dizze mevraauw Z.Z. nou goud kennen oet mien jonge joaren. Zwoantje is heur echte noam. Zai kwam oet n goud nust en t was n hail schier wicht, mout ik eerlieks zeggen. Dat von ik nait allain, mor aal jongs oet t dörp en omgeven vonnen dat ook. Zwoantje haar, om t zo mor ais te zeggen, aan belangstellen gain gebrek. Zai von dat slim oardeg en wos veul jongs veur zok te winnen.
Zwoantje wuir, dou ik n joar of zestien was, n beetje verkikkerd op mie. Ik was doar wat verlegen mit, want zai was wat vöddelker as ik, as joe begriepen wat ik bedoul. Mor òfwiezen dee k heur nait, want zai was aibels mooi.
Zo gebeurde t dat wie mit ons twijbaaident op n mooie zummernommerdag aan de wandel gongen en t laand inluipen. Zwoantje was slim laif en zee: ‘Waist wat wie doun? Wie goan dwaars deur t korenveld hìn!’ Tieden hebben wie lopen deur t golden laand. In ainen zee ze: ‘Ik bin muide,’ en prompt zat zai op heur gat midden in het korenveld.

‘Ik heb t zo waarm,’ zee ze en mit trok zai heur bloeske oet … woar niks onder zat. Dou kreeg ik t ook waarm, want wat ik dou zag, haar ik ja nog nooit in t echt zain. Pronkjewailen van puur netuur in dat golden laand! ‘Geef mie n smok,’ zee ze en gong laankoet liggen.
‘Nee,’ zee ik, ‘zo wil ik gain verkerentjederij mit die hebben!’ en dou bin ik t korenveld oetlopen.
Laifde van heur kaant was dou geliek doan en nait laank doarnoa verslingerde zai zok aan n vent oet Stad; veule joaren older as zai en dij brochde heur in loop van joaren op t slechte pad. Zai is der ook mit traauwd, mor haar hom nait allain.
Ik heb nooit gain kontakt weer mit heur had. Joa, ainmoal heb ik heur nog ais zain bie n reünie van schoul, mor zai was mie gain blik gund. En nou, veule joaren loater, lees ik in kraant dat zai zwoar strafd is; verdaind mout der bie zègd worden.
En deur zo’n berichtje kom ik op n korenveld én op ons pronkjewail; Grunnens laid.
Mor wat ik mie nou wel òfvroag: as ik heur nou wel smokt haar in dat korenveld, hou was t din mit heur òflopen? En … mit mie?