Vos en kraai
(noar n foabel van Aesopus)
Ol kraai dij n stuk vlaais gapt haar bie slagter Roggemoa, vloog mit vlaais ien neb boom ien op kerkhof bie Lopster toren.
Vos, dij achter n grafstain oet lag te rusten, zaag dat en wol stuk vlaais slim geern hebben en dat lukte hom op n slaauwe menaaier.
‘Wat is n kraai aiglieks n nuvere vogel,’ raip e, ‘as heur stem nou mor gelieke schier was as heur aankiek, zol zai staarvenswoar keunegin van vogels wezen’. Laipe vos mainde der niks van, mor kraai, dij vos stommegeern heuren loaten wol dat zai áál schier zingen kon, begon haardop te krazzen. Omreden zai mos neb doar open bie doun, vil stuk vlaais der oet.
Vos pakte t vlaigensvlug op van grond en zee tegen kraai: ’Dien stem is goud genog, dat is dorie nait, mor hes te waaineg hazzens.’
