Vogelloars

Op Toenwieck haren wie vogelaifhebbers, mien bruierr was der ain van dij aaltied mit verrekieker op pad was. Hai zöcht aale bomen en stroeken of noar vlaigende baissies. Hai het der oardeg wat verstand van, tenminsten dat zee e en dat dochten wie. Mor dou ik hom n moal vruig hou zugt n schijtliester der oet, haar e gain antwoord.

Op n moal haar n Toenwiecker hom tieden geven dat der n biezundere vogel te zain was, “Most even kommen, der zit n biezundere spechte op hoessie 118.” t Was net of brandweer oetrukte, hai greep zien verrekieker, fototoustel en t vogelbouk en vloog op fietse noar toen 118. t Blauwe zwaailicht ontbrak nog. Der ston al n ploug volk te kieken, mien bruier zee: “Woar zit e?”
“Doar mien jong” zee der aine, “Woar dan.” Door op t hoessie op poal van veranda.” “Woar dan?” “Doar op rechter poal.” Bruier het zuch omdraaid en wis nait hou gaauw hai vot kommen mos, hai ruip nog: “Doar trap k nait weer in!”

Wat was t nou, aigenoar van t hoessie haar van stuk hold een haile mooie specht oetsneden en op poal vastmoakt. Mor t was n biezundere, of nait den.

Bruier het t nog voak aanheuren mouten, mor zee altied: “Doar trap k nait weer in.”
Dat mout je nooit haardop zeggen, dat vragt om meer.
Was der aine dij ruip op n moal: “Most even kieken, k heb hier n nust mit aaier, woar zollen dij van wezen?”
Bruier ging op onderzuik oet, bouken der bie en zee: “doar snap k ja niks van, stoan der hailemoal nait in.”
Man zee doodkaalm mit n stoalen gezicht: “Ken k mie wel veurstellen, binnen ja kaalkaaier.”

Bruier het zuch aal meer verdaipt in de vogelkunde en gong ook mit de tied mit, gewone verrekieker was oet de tied en der mos n dure telescoopkieker op n statief kommen en dij kwam der, minder veur meer geld, mor je mouten der ook veul wieder mit kieken kennen.

Op n waarme zunnege dag ston e aan de Hoornse Plas vogeltjes te kieken.
t Was drôk, Kinder, groten, lutje potjes, mooie vraauwlu en ol kirreltjes. Bruier trok zuch naargens wat van aan, zedde zien statief hén, kieker der op, netjes hail strategisch op de noordkaant van t woater bie petatkroam en zo.

Hoi keek noar t zuden en vol bewonnern.
Komt opains n older mannechie noast hom stoan. “Ken ie wat zain?”
“Joa” zegt mien bruier, “Vaalt mit.” “Dure kieker meneer.”
“Joa, doar mot je wel op reken.” “Mor je kennen der mor met ain oog deur kieken.”
“Joa dat is zo”, zegt mien bruier en wordt gramieterg. Mannechie ging deur: “Ie hebben der wel hail wat geld veur over hé?”
“t Is mien hobbie.” “Wat bekieken ie nou zoaal meneer.” Mien bruier antwoord pisseg: “Vogeltjes.”
“Vogeltjes zeggen ie”, zee t mannechie mit n gezicht van ‘dat zal wel’.
“Joa, vogels, en dij tel ik.” Mannechie keek nog bedenkelker: “Dan binnen t zeker haile biezundere vogels.”
“Nou, ook gewone alledoagse, heur, ik tel alles.”
“Ie bennen zeker netuurlaifhebber hé?” “Joa, ken je wel zeggen.” En mien bruier docht ‘man sodemieter op’.
“Bennen ie ook naturist?” “Nee” zee mien bruier nog verbrander. “Docht ik wel, “zee t mannechie, “en wel loeren hé?”
“Hou beduilen ie dat.” Vruig bruier. “Nou, hier stoan aaltied netuurlaifhebbers te loeren noar de vogeltjes, dat ken ik mie best veurstellen want woar joe hén kieken is n noaktstrand.”
“Nou en?” Vragt mien bruier. “Doar lopen ze allemoal in blode kont, zal k mor zeggen hé.” “Nou en?” “k Vin t iederbod weer verboazenwekkend wat mensen allemoal verzinnen om doar mor hén te kennen loeren. En joe hebben der wel hail wat veur over mit zo’n dure kieker.”

Mien bruier was mit stomhaid sloagen en stoamelde: “Mor meneer ik kiek allain mor noar vogeltjes.” “Joa” zee t mannechie, “Joe bennen n volholder, zeker noar de roodborstjes, nadde sprutters en de kwiksteerden zeker, vertel mie wat.”

t Joar der op, dou ze mien bruier weer vruigen om mit vogeltellen mit te doun het e vroagt om n ploatsie bie t kerkhof.