Vlucht

Stroate is routduuster. Stroatlanteerns binnen oet. t Is beangstegend stil. Ik loop midden op weg. Aan baaide handen n kind. Wie droagen scheurde, groeterge klaaier.
Ik pebaaier de hoezenriege, dij ons beschaarmen kin, te berieken. Op dizze glije klinkerstroate vallen bewegende gaisten te veul op. No bin ik bie de hoezen. Ik blief stoan. Ik luuster. In de verte zai ik scharen de muren langes schoeven. Binnen ook vluchtelingen, denk ik. In ainen klinken, stoef bie, marcherende stevels. Dij kommen dichterbie. Ik begun te runnen, mien lutjeste onder de aarm, de aander sleep ik mit mie. Troanen lopen mie over de wangen. Ik bin verhoopt.

Din zai ik n winkeldeure dij openstaait. Ik run noar binnen. De roemte is leeg. Der is allenneg nog n teunbaank. Doarachter loat ik mie dele vallen. Ik heur t gedreun van de stevels om de houke. t Is stil. t Leger staait, luustert. Ik hol mien oadem in. Mien handen binnen proppen in de monden van mien kinder. Ain ainegst geluud, en t is mit ons oflopen. Laank, hail laank, slim laank blift t stil. Din … geschoevel. Boven mie zai ik n spaigel. En in dij spaigel, op de kop, zai ik de vijand.

De loop van zien geweer op mie richt, mor zien gezichte de aandere kaante op.
Op zien mutse zai ik t gehoate symbool. Ik realiseer mie dat, as ik hom zain kin, hai mie ook ontdekken kin. Ik schoef mien kinder onder de lege teunbaanke, drok miezulf stief tegen heur aan. Kiek in de spaigel. Nóg zai ik dudelek de soldoat. Allent t duuster van de winkel kin ons beschaarmen. Ik kiek bie mien kinder langes onder teunbaanke deur. Ik zai, stoef veur ons, grote vouten. Vouten in stevels. Stevels van de vijand. t Symbool op de gepse. Goldkleurege sporen opzied. Din klinkt der n schot. Rondom mie vallen schaarven. Spaigel is kepotschoten. Mien veurheufd blödt. Ik vuil n schaarpe piene. Ook deur mien haand. Mor ik duurf nait te kieken, nait te bewegen. De stevel gaait veur teunbaanke langes. Din gaait e in ainen vort. Mit gaauwte. Of e baange is. t Haarte bonst mie in de keel. Ik oadem nog. Onheurboar. Ik duurf mie nait verreppen.

Hou laank lig ik hier? Stille. Onbeweeglek. Urenlaank. t Blift stil. Donker.
Din, as t eerste mörgenlicht noar binnen komt, duurf ik langzoam hoog te kommen. Mien handen griepen de bovenraand van de teunbaanke en ik trek mie op. Mien ogen krekt boven de teunbaanke oet pebaaier ik wat te zain. Niks is veraanderd, t liekt of der niks gebeurd is. Ik goa stoan. Boven mie n lieste mit schaarven in de raand. Ik heur mien noam roupen. No eerst realiseer ik mie dat
ik hier nait allenneg bin. Mien kinder! Ik boek mie, help de oldste onder teunbaanke oet. Ik griep weer onder teunbaanke. Vuil klaaier, riet dij noar mie tou. Neem de jongste in mien aarms. Streel t gezichie. t Is kold, kold as ies. De handjes. Ook ieskold. Ik dou mien klaid open. Drok t lutje liefke tegen mien waarme borst. Neem t aander kind bie de haand, n waarme haand. Ik aai over de waange. Waarm en zaacht. Waggelnd loop ik noar de winkeldeure. Ik goa noar boeten, loop in t luchtege zunlicht.
Ik loop midden op weg, noar t licht tou. Din zak ik deur mien knijen dele. d’Oldste noast mie kikt mie aan mit vroagende ogen. Ik dou mien klaid open. Troanen droppeln op t levenloze popke. Ik reer. Din n knal. Ik zai mien oldste dele zakken. Bloud oet de borst. Ik boeg mie der over. Din vuil ik n sniedende piene in mien rogge. Haarder wordend zaachter wordend geluud om mie tou. Lichtend duuster veur mien ogen. Zwevend stoef aan de grond.

Niks.