Vizzen

Vrouger heb ik vizzen leerd van Albert Köning oet Oostwold, t was schoonvoader van mien bruier. Man was timmerman bie Smid en Hollander, haile schiere kerel.
Ging geregeld met hom vizzen en dan zaten wie op t loopgedailte, woar brugwachter brug open draaide, aine keer bie brug over t Houndaip bie Povvert, aander moal wiederop bie Karkeloantje.
Köning moakte zulf zien dobbers, k heb der nog aine van.

Veule joaren loater vruig mien zwoager n moal of k metging vizzen, zien schoonpa ging ook met.
We muiken n ofsproak, smörgensvroug kwammen wie in Euliemulderstroade bie mekoar, op fietse ging t der opoaf.
Mien zwoager, wis n heul goud plekkie woar veul poaling te vangen was, t Leekstermeer. Wie reden over Hoogkerk, mor zoveul verder as wie boeten de stad kwammen, zo veul misteger wer t. Boeten Hoogkerk kon je al gain hand veur ogen zuin.
We mozzen Roderwolderdiek op, zwoager wis de weg, kwam je veurbie kenoaltje, ik main dat Matsloot was, doar was n hoes of zo woar je roeiboten huren konnen.

Je kon doar zo boot metnemen en achterof betoalen. Hai wis de weg. Zien schoonpa en ik mozzen doarom mor roeien, hai bedainde t rauer.
Wie wazzen al nat van mist mor wuiren ook nog nat van t zwait.
Man wat was dat meer groot, volgens moi het hai ons t meer n poar moal rond roeien loaten, we haren al bloaren in hannen. Zien schoonpa begon t te vervelen, “jong hou word dat nou?”, “Joa we ben der zo”.

Volgen mie bennen wie nog moal t meer rond west en toen wast zo ver.
“Joa hier zitten we in de goie houke, hier zat veul poaling”.
Hengels gingen oet, man wat hebben wie zitten vizzen, mor der wer niks vongen, zien schoonpa zee mor aal “t is mie hier veulste rusteg, zitten we hier wel goud?”
t Was verbeelding volgens mien zwoager, kwam van de mist, hoi sprak oet ervoaren.

Duurde nog tieden veur mist optrok en wat docht je, an baide kanten van boot was nog mor poar doem roemte, haar e ons an de zuudkant van t meer n sloot in stuurd.
Nou mot je noagoan, midden tussen de wailanden, wol achterof ook nog beweren dat poalings over t gras hén trokken.
En nou zol je zegn dat t verstand met de joaren komt hé, niks heur.

Zien schoonpa wol votdoadeliek nait meer met hom vizzen.
Mor dou dij endeliek weer overhoald was op veurwoarde dat hai wel mog zeggen woar wie hën gingen.
t Wer Slochterdaip, gelukkeg wast prachteg weer en doar zaten wie dan met zien drijen om vief meter op n riegje te loeren noar de dobbers.

Noa n tiedje begon mien zwoager, n grode staake beer dij altied honger haar, in zien tazze noar n plak stoede te zuiken.
Aigenliek gunde zug der gain tied veur want zien ogen bleven stief op dobber richt, der zat volgens hom n dikke vis an zien hoakie, hengel strak in linkerhaand en met rechterhand rommelde hai in tazze. Noa veul gehaspel lukte t hom plak stoede oet zien broodtrommeltje oet tazze te hoalen.

Noa t eerste plakkie volgde n twijde en hapde der lusteg op lös nog aal ogen stief op dobber richt.
“Verdorie wat zitten der ja haarde stukkies tussen dat brood,” spijde nou en dan es wat oet en at weer rusteg wieder, “knarst mie tussen de tanden, hou ken dat nou”, spijde nog es een keer en nou begon hom t vervelen, gooide de hengel op de waale deel en keek tussen zien brood en kwam tot de ontdekking dat der moaden tussen kropen wazzen.
“Hou ken dat nou,” ruip e, haar e met dat gezuik met zien aine hand t bussie met moaden openstöt en dij roken vanzulf de keeze tussen t brood. Gerard haar ze lekker oppeuzeld, op de haarde stukkies noa.

Zien schoonpa ruip: “Gooi dij vieze rötzooi toch vot, kenst van mie wel wat aans kriegen”.
Nee, zuneg as e was ging e ain veur ain ze der tussen oetzuiken en at de rest rusteg op.

Zichtboar het e der niks an overholden.

Wie bennen der nog nait, ik wol nait weer met, mor loater heb k t wel heurd. Mien zwoager ging met zien schoonpa vizzen in t Lauwersmeer.
Haar beet, dikke vis, mor op t leste moment vaalt vis der weer òf. Hai bedocht zug nait en sprong der zo achter an.
Dan mor met de hannen, mor vis wol e hebben en dat nadde pak dreugde wel weer..

Over viskerman sproken hé?