Veur eerste moal logeren bie opa en oma

n Lutje aacht moand leden binnen mien vraauw en ik opa en oma worden. Wie binnen vanzulf hail wies mit onze eerste klainkiend en we hebben der aal n poar moal op paasd bie zeun en schoondochter thoes. Dat ging meroakels goud en “Nou wordt t tied”, zee zeun,” dat joen klaindochter ook mor ais noar opa en oma te logeren mout om dat oet te pebaaiern. Den kinnen wie mooi even noar Noorderzun ien Noorderplantsoun zotterdagoavend. En zundagmörgen even oetsloapen vanzulf”. En dat ging deur.
Tegen n uur of zes op zotterdagnommirreg wer klainkiend mit haile hebben en holden brocht deur zeun. “Zai mout veur t sloapen goan nog n schone luier en n fleske melk hemmen en den zel ze t wel tot mörgenvroug redden”, zee zeun, ”alewel sumtieds wordt zai ook wel ais midden ien naacht wakker, omreden zai het den honger en den mout ze ook nog n lutje fleske mit melk tussendeur hebben, heur”. Dat zol wel löslopen, dochden wie en zeun ging der vandeur. Om zeuven uur hebben wie mit ons twijbaaident t wichtje n schone luier omdoan. Ging hail goud. Ik tilde baintjes omhoog bie hakken en vraauw dee luier om. “Dat is n stuk makkelker as vrouger dou der nog vaaileghaidsspellen ien mozzen”, zee oma en t was zo kloar, mor dou docht wichtje zeker dat wie t nog mor n moal doun mozzen en plasde nije luier votdoadelk weer vol. Dou dat òfhanneld was, mog ik heur fleske geven. Klaindochter haar der goie sloek op en fleske was ien n veeg leeg. “Haars kiend tussendeur nog ais n boerke doun loaten mouten”, zee vraauw, mor dat was k even vergeten. En hou of da’ k heur nou nog over scholder legde en op rugje kloppen dee, n boerke kwam der nait en ien t leste mos t den mor zunder boerke en zo legde oma klaindochter ien ledikaantje. Ledikaantje doar zai zulf ook vrouger as potje ien sloapen haar en ons zeun ook dou dij klain was. k Haar t ding vannijs opschillern doan en der schiere plakploatjes op moakt. Was hail schier worden, al zeg k t zulf. Mit dat oma klainkiend deel legde, gaf lutje over. “Dut mie niks gain nij, zai het ja ook nait boerd”, zee vraauw. t Kiend der weer oet en hemmeld; haldaal verschoond, bèrke verschoond en dou vannijs der ien. Dat ging goud. Wie hemmen nog n verhoaltje verteld en nog n laidje veur heur zongen en storreg aan vil zai ien sloap.

Wie sloepend koamertje oet en veur TV. Om twaalf uur nog even hail veurzichteg keken, mor potje slaip as n blok en wie ook mor op bèr. Op menuut òf om drij uur wer k kloar wakker. Lustern of k kiend ook heuren dee. Nee, aal was stil. k Von t wel hail stil. Zol t wel goud weden mit lutjeke? k Begunde mie aal mor meer zörgen te moaken. Stel die veur dat zai weer overgeven haar en nou ien spij laag. Dat kon toch nait. k Wer vanzulf aal wakkerder en op t lest ik der oet en sloepend noar sloapkoamertje tou. Stikduuster vanzulf. k Heurde niks en k zaag niks en laamp kon k nait aandoun. As zai slaip kon zai den ja juust wakker worden. Op t leste bin k op knibbels noast ledikaantje kropen en net zo dicht bie t bèr, tot ik t wichtje oamen heurde. Zai slaip as n roos en was niks mis mit heur. Gelukkeg! Hail veurzichteg weer achteroet kropen ien duustern en dat weer op bèr.
Vraauw slaip as n roos! Mor sloap kon ik nooit weer vatten en om vaaier uur begunde k mie vannijs zörgen te moaken. Zol t wel goud weden? Roar ja, da’ k haldaal niks heurde. Noa n zetje bin k mor weer noar t koamertje slopen, vannijs noast t ledikaantje kropen en luustern of zai slaip. Ze slaip vanzulf! Ik weerom op bèr. Om kort te goan; om vief uur het zulfde gedou zuk herhoald en om zes uur nog n moal. Nooit weer n wink ien ogen had. Dou k om haalf zeuven wat heurde, was k ter ook aal oet en ston k al noast ledikaantje. Klaindochter was net wakker worden en keek mie laggend aan. Ze schotterde t oet. k Heb heur der oet hoald en mit vraauw, dij ientied ook wakker worden was, hemmen wie heur weer n schone luier om doan en n fleske geven. Dou mog zai bie ons op bèr. n Feest was dat man. Wat had kiend, mor wie ook, n pelzaaier. Mor al gaauw bin k zeker ien sloap valen, den k wer opains wakker omreden der wer aan mien hoaren trokken. Oma, mout ie noagoan, haar klainkiend al ienstuupt dat zai dij sloaperge opa mor ais aan zien hoaren trekken mos. Dat belooft nog wat veur toukomst, mor eerste moal logeren is n succes worden.

Dit verhoal is ook opnomen ien bundel ‘Katjewìnst op t Hogelaand’ (2014)