Verkeren

Berend ging noast mie zitten en hai was zwoar achter de poest.

‘Man, liektst wel n stoommesien,’ zee ik.
Hai gnees wat en vlijde zien grode haanden over zien dikke lief. ‘Ik mout neudeg wat kilo’s deròf, jong. Mor t smoakt mie aalmoal zo goud. Ik wait nait hou of dat ik dat doun mout. Aalgedureg aargens oetrusten op n baankje in zun is ook nait verkeerd.’
Dat was woar, mor zo mos e dij kilo’s aalmoal mitslepen.
Wie keken noar t volk op parkeerploats, dij drok dounde waren mit koarenvol handel achter in kovverbak te proppen. Wie luiten ze geworden, t ging der wel goud om.
‘Hou is t in stroat?’ vruig e en hai verschoof zien pet. Der ston n ankertje op, mor Berend haar niks mit de zee. Berend was aine van n poar bunder toen omspitten en praaiplanten poten.
‘In stroat!? Ach dat gaait wel. Aalbert is oet tied kommen. Dat ging nog aal gaauw. Onverwachts kin je wel zeggen. En Erica is nou toch mor verhoesd. Ze woont nou ′’levensloopbestendeg”. Ik zai t der nait aan òf
en ik wol der nait wonen of is t nog zo. ‘Erica? Dij zol toch noar de Anemoonflat?’
’t Is levensloopbestendig worden, doar achter ol febriek. Waist wel …’ Ik wos t nait, mor t zol wel zo wezen.
‘Aaltje het verkeren. Ze wil gain woord hebben op heur leeftied. Mor ik ben vanzulf ook nait achterliek. Ik heb dat wel deur.’
Ik keek hom n zetje aan en wol hier wel meer van waiten.
‘Om mor ais wat te nuimen. Hai het n VW-tje. n Rood VW-tje. Den kommen ze toes van dat ze aargens west binnen en den stopt e veur t hoes. Zai stapt oet en den is t van ′’doe laiverd, tot zotterdag”. En ”doe” dit en ”doe-doe” dat. Hai gaait den vot en zai kiekt hom stroat oet en dat elk t mor heurd en zucht.’
‘Nou, liekt me nait roar,’ zee ik: ‘Dat gebeurt toch sikkom ale doagen wel overaal.’
‘Nee man, as t begunt te twijduustern den staait datzulfde autootje, en ik wait t nummerbord oet de kop, dij staait n stroat wieder en den sloept e bie heur noar binnen. Mor ze wil gain woord hebben. Ik kin mie wel slap lagen.’
‘Ach man, loat ze toch. Wat kin die dat nou schelen.’
’Nou, dat kin mie ook niks schelen, mor elk in stroat laagt zuk de buuts oet. En door wordt zai den weer grammieteg van. Het ze der wat van zegd tegen Bienie, waist wel … En dij rabbelscheet haar weer van heur schoonzuster heurd dat ze gaan verkeren haar mit dij van dij VW, mor dat ze scharrelderij haar op t Duvelsaailand. En dat ging weer … En zo gaait t mor deur.’
Ik luit t aalmoal bie mie noar binnen glieden. Ain oor in aander weer oet. Ik kon der gain kop of steert aankriegen. Wel was Bienie?
‘En hou gaait mit die den?‘
Ik dee der n zetje t swiegen tou en gaf hom n toffee.
‘Nee dij wil ik nait, jong. Dat gaait mie onder te gebit zitten. Waist wel …’ Hai stak doem haalf in mond en dee of e kokhaalzen mos.
‘Tja, bie ons gaait goud, jong. Aal t zulfde. Ale doagen van de week.’
Berend luusterde aal nait meer. Hai greep mie bie aarm. ‘Kiek’, zee e,’doar goan ze in dat rooie VW-tje. O man, nou goan ook aal soam noar de Jumbo. Ik krieg der gain verstand van, of is t nog zo.’ Hai kneep mie in aarm. Dat dee zeer.