Verkeerde klup
Ien leste joaren van mien waarksoame leven, zo’n tien, twaalf joar leden, was ik veur mien waark as baauwkundege betrokken bie herienrichtensprojecten van n aantal grodere kantoren ien Zwolle. De gewone, traditionele iendailen van n kantoor, zoalen mit bureaus veur t waarkvolk en apaarde koamers veur boazen, werd haildaal omgooid en der kwamen apmoal zogenoamde flexibele waarkplekken, ofwel ‘flexplekken’. Waarkplekken ien ale soorten en moaten. En ook koamers ien ale ofmetens, veur elke soort van waark n apaarde roemte.
Ien t begun docht ik dat dizze nije kantooraanpak hail goud veur t personeel wezen zol. Want zo wer wel t brocht. Flexibeler, gemakkelker en effectiever waarken. Meer nije contacten, nait vaastrousten op joen aigen stee, creatiever en ienspirerend allerdeegs …. Mor al gaauw kwam ik ter achter dat dit gewoon n ordinaire bezunegensmoatregel was mit n mooi verhoal as vlag dij loaden dekken mos.
n Groot noadail veur paardie lu is dat je joen bureau nooit tot joen aigen stee reken kinnen. Aan t end van dag mout ook ales oproemd worden en elk het n ofsloetboar kastje veur persoonleke zoaken. Aanderdoags zit ter meschain n aander waarknemer. Doarom was en is der nog voak veul weerstand tegen dit systeem.
n Groot noadail ien ons geval was ook, dat ter veul te waaineg vergoaderroemtes bedocht waren. Dat was n grode ienschattensfout, want der wer wat ofvergoaderd en ofproat, moien dokter. Meschain wer der wel teveul vergoaderd, der binnen lu dij niks laiver doun. En din binnen summegen hail creatief en goan op onorthodoxe plekken zitten te vergoadern. Bie zummerdag op t dakterras bieveurbeeld, op n haide dag ien toen, of ien kantiene.
Op n zekere dag, smirregs om drij uur, is der n vergoadern van mien projectgroep ien de zogenoamde ‘huiskamer’. Dij hoeskoamer is ook ain van nije zegens van t nije kantoorproject, doar onze projectgroep onderdail van is. Veur verbaauwens en aander technische dingen, dij dit project tot gevolg het, zit ik ter doarom ien. Ik bin wat loat en om vief over drij broes ik hoeskoamer ien. Ik zai dat ale stoulen aan toavel bezet binnen, op ain noa. Bah, te loat kommen, doar ik zulf hail min over kin as aander lu dat doun. Mor nou dou ik t zulf ook. Ook onze veurzitter is der nog nait, zai ik. Roar, dij mout toch ien elk gevál op tied wezen?
Vlug schoef ik noar vrije stoul en pak ien loopweg ook nog even n luk bistrostoultje oet zithouk veur onze veurzitter. “Klaas gaat maar op zo’n klein stoeltje zitten. Eigen schuld moet ‘ie maar op tijd komen”, zeg ik tegen aander lu ien zwakke n pogen om lolleg te wezen. Ientied pak ik mien papperazzen, versloagen en schrieverij oet mien tas, leg boudel op toavel veur mie hin en wacht op de dingen dij gebeuren goan.
Pas dín vaalt mie op dat t doodstil is, elkenain holdt hom stil. Ze kieken apmoal verboasd noar mie en mien gehaspel. Ik oarzel en vuil n beetje natteghaid …. Ik zai n poar bekende kellegoa’s, mor nog meer onbekenden. Ik heb nog gain dudelk idee dat ter wel ais wat mis wezen kin. Den zegt ter ain: “Ben je niet in de war?” Huh …., ik ien de war? En den dringt woarhaid langsoam tot
mien besef deur. Oei, dit is nait de goie klup! Ik heb zomor rompslomps ienbroken ien n vremde vergoadern en ben gewoon bie heur aan toavel zitten goan, of ik ter bie heurde. En den ook nog n stoultje der bieslepen mit veul poeha …. Dat zel dij lu wel hail roar tou west hebben. Ik mainde achteròf aal dat ter wat vremds was, mor nait luustern netuurlek mit mien domme kop. En dat bieainkomst van mien aigen projectgroep net op t leste mement verploatst is, is bliekboar ook nait tot mie deurdrongen. Nait even op mail keken. Ik zit letterlek en figuurlek hail aargens aans. Ik prommel wat verontschuldegens, griep mien pepierderij bie nkander en zet gaauw dat stomme bistrostoultje weerom.
Hou kin dat nou, want ik herkende toch n stuk of wat van mien aigen kellegoa’s? En woarom zaag ik dij vremde mensen den nait eerder? Der wordt hier en doar wat lagd en ain zegt: “Blijf gerust zitten hoor, wij doen niks geheimzinnigs.” Kop wordt mie rood en swait brekt mie oet. Ik stoa veur poal en ik vuil mie n grode lulhannes! En toch heb ik n excuus. Dizze hoeskoamer is nait bedould as vergoaderroemte. Elk mag der zo ienlopen, zunder te kloppen. Voak staait deur ook open, want dit is n aalgemaine roemte, mit n bibliotheek mit wat noaslagwaarken en tiedschriften, n poar fauteuils, n zitje mit n stukofwat bistrostoultjes, n kovvieautomoat en gezellege verlichten. Om even ienformeel mit ain of twij kellegoa’s te overleggen. Aigelk bennen lu dij hier nou zitten zulf ien overtreden, om dizze roemte te gebruken veur heur vergoadern. Mor doar is dij nait veur bedould. n Geruststellende gedachte, zo slim fout was ik dus ook weer nait. Ik huif mie doarom feidelk nait te schoamen. Mor ik verwiet miezulf wél dat ik eerdere signoalen nait opmaarkt heb. En dat ik nait even mien e-mail noakeken heb veurdat ik noar mien vergoadern ging. Gaauw moak ik dat ik vot kom en dou deur van hoeskoamer stief dicht. Ik heur ze te deur hin nog boldernd laggen en ik schoam mie toch ….
t Haar traauwens mor n hoar scheeld of mien aigen projectgroep haar hier wel gewoon vergoaderd en zol den feidelk ook ien overtreden west hebben. Mor de groep dij der nou zit het onze veurzidder bliekboar omproaten kind en nou mouten wie op zuik noar wat aans. Ook hier geldt tegenwoordeg al t recht van de staarkste. Ien tegenstellen tot vrouger, dou gol t recht van d’eerste… En ientied wordt hoeskoamer dus aal voaker onaigelk bruukt.
