Verhoalen van de Komnijsterwieke
“Woarom hebben mien ollu gain film moakt van mien leven.” t Is n onmeugelke klacht, dij ik hier veur t eerst aan t pepier touvertraauw. Woarom mout ik t doun mit wat aarmzoalege en nikszeggende fotootjes in poseerstand. Stilstoande en geregisseerde mementopnoamen, dij zoveul joar noatied wel n beeld geven van miezulf en mien femilie, mor elke levensechthaid missen. Zörge en laifde heb k voldounde had, doar gaait t nait om, mor soms heb ik t onmeugleke verlangen om de tied van vrouger wat schaarper op mien netvlies te kriegen. Wat maggen d’kinder van dizze tied bliede wezen, dat zai opgruien in n wereld, dij zoveul meer meugelkhaiden het om heur leven van t begun òf aan te documenteren. Ik heb dat mist. Ik mout t doun, mit wat in mien bovenkoamer opsloagen is. Toch woag k ter op, ook mit d’waitenschop, dat ter waaineg mìnsen overbleven binnen, woar ik nog es bie te roade goan kin. Der binnen genog zoaken, woar ik mie aal schrievende in verdaipen kin en ik mout bekennen, dat t inkleuren van de beelden van vrouger n schier putje is.
