Veertje
Underwegens zag ik in t gres bie viever n luddek jonkje stoan. Zien pabbe stön wat wiederop te winken. Hai kön t dudelk nich wachten. t Jonkje stön aandachteg noar beneden te kieken. Ik noaderde en keek woar e noar keek. Der lag n wit veertje. ‘Van swoane,’ zee ik en wees noar viever. Hai keek mie noadinkend aan, nikde en luip wieder. Ik luip ook wieder. Dankjewel jonkje, dastoe mie stilstoan luitst bie dit kwetsboare veertje midden maank t gruin. Wereld wordt red deur kiekende kinder.