Van Weg Òf

Gezienus zien ol heer wer al nuver old en nou mos e vannijs te ogen keuren veur riebewies.
Vrouger haar e veur zien minne ogen pefester had. Dij kon e ja goud omreden dij laip bie hom op laand te joagen en brochde ol Gezienus mit Midwinter aaid n hoas. Boetendes hufde hai nait te betoalen dou pefester hom ien behaandeln haar veur zien ogen, dou e oller wer.
Pefester haar dou onnaaierd òl mos ain glas hemmen mit n òfwieken noar links en aander mit n òfwieken noar rechts en aiglieks mos e kop schaif hollen om goud zain te kinnen, van dij gevolgen dat ter ook nog n sirrel ien baaide gloazen mos. En grode gloazen vanzulf.
Dou e der n moal mit trekker overhìn reden was, mos e n nije hemmen mor dij eerste fok doar gaf ol man nog aaid van op dat t zo’n meroakel beste west haar. Pefester haar t ter schaande genog, laank leden al weer, tou doan. Opvolgers van pefester wazzen ook goud heur, doar wol e niks van zeggen, mor joagers wazzen t nait en hai mos nou gewoon betoalen as e der kwam.

Nou was e tachenteg worren en riebewieskeuren kwam der vannijs aan. Gezienus haar al zegd dat e dokter mor nait tegenproaten mos. “En ook gain gesjank over dij eerste bril van joe, din dat nemen ze joe nait ien daank of”, haar e ook nog zegd. Pa haar ientied oetvonnen dat keurensdokter n vraauw was en hai haar zuk lekkere klonje op doan. Dìn zo’n jonge vraauw dij ol kerels keuren mos, zol wel nait veul ophemmen mit staank van olle lu, haar e docht. Hai stonk der over van klonje. Zo zegd, zo doan en bie t onderzuik proatte hai nait tegen; dee krekt wat dokter zee bie t loeren deur t mesien en t ging meroakel, benoam omreden e of en tou, as e n lettertje nait goud zain kon, gaauw even boeten t apperoat om keek. Dokter haar niks deur, dochde hai.
Zai keek ien papperassen en zee dat t veurege moal bie aander dokter ook goud west haar.
“Hemmen ie dou ook zo smokkeld as nou bie mie?” Schrokken wol e t eerst nait tougeven mor krekt op tied dochde hai dat e heur ja nait tegenproaten mog van zeun en doarom gaf e tou. “En rieden ie nog aaid schoavrij?” was volgende vroag. “Joa heur, òflopen tien joar niks meer had.” Dat aine luk deukje van òflopen week vergat e mor even. Doar was ja ook gain plietsie bie west en hai haar t zo even òfakkedaaierd mit aigender van aanreden auto. En dat aandere akkefietje, dou e n stuk of wat poaltjes nait zain haar eer t te loat west haar, was zien schuld ja ook nait mor van gemainte dij baarms nait maaid haar.
“Nou” zee ze,” haaildal goud is t nait. Ie binnen n twievelgeval. k Zel joen dossier ais noakieken”. Dat gaait mis, dochde ol boer, mor dokter zee even loater dat e veurege moal touzegd haar aal joar even noar zien ogen kieken te loaten en ze kon zain dat e dat ook doan haar. Haar zeun toch geliek had, dou dij doar op stoan haar. Zulf had e docht dat t nait belaangriek was om elk joar even hìn te goan. Was ja votsmeten geld, haar e wat gramnieterg zegd. Mor jong haar volhollen en dou was e mor goan, ieder joar vannijs.
“Van mie kriegen ie der onner zulfde veurwoarden drij joar bie, mor wees veurzichteg”, ludde t ìndoordail.
Dat huifde ze gain twij moal zeggen. Bliedeg mor hister ree e votdoadelk deur noar Gezienus op ploats om t te vertellen en dat e nog primoa rieden kon. Hai zol jong wel ais mit zien proatjes dat t aiglieks nait meer vertraauwd was dat e mit auto bie weg was. “Dat ie joezulf wat aandoun is doar nog aan tou, haar e zegd, mor stel joe veur dat ie n aander t zaikenhoes ien rieden.” Dat haar ol wel even aan t denken moakt mor hai zol jong nou votdoadelk even t goie nijs vertellen en dat e nog best vertraauwd was achter t stuur. Veur dat e der op verdocht was, was e al bie ploats. Mit n grote swaai stoof e t haim op mor dou ging t eefkes mis. t Was hom krekt tou of haim körter worren was. Hai was zo mor bie hoge muur. Mit n hoop rebulie kwam auto tegen boanderdeuren aan tot stoan. t Kroakte en schudde van aal kaanten. Schrokken kroop ol man auto oet. Wat was e flaauw. Nog flaauwer wer e dou zeun der over tou kwam en zee: “k Haar t joe ja al n moal of wat zegd dat ie nait meer vertraauwd binnen mit auto bie weg.” “Och, verrek om mie”, zee pa, ” Dat mag dìn wel zo weden mor k bin ja hail nait bie weg, mor bie die op t haim.”