Van elke wond leerst wat neis
Als het waiten nait meer wait
De grond onder dien vouten beeft
Woar woorden zwiegen en stil verdrait
Dien haart noar oadem hapt, makkelk gaait dat nait
De troanen kommen als een vloud
Breken muren, hou steveg ook en goud
Ze spreken woardast doe dien woorden mist
Een echo van piene dei zoch nooit vergist
Loat ze stromen, loat ze goan
In hun sporen ontstaait een nei bestoan
Want in stilte noa de störm
Vindt dien ziel een zaachtere vörm
De wind gaait liggen, het omwuilen stopt
Een leegte vult wat eerst was ontploft
De ziel vindt heur zaachte kern
Van elke wond wat neis te leren
