Tetje Nachtegaal
Tetje Nachtegaal zit mit mooi goud aan ien veurkoamer en kikt op klok. ‘t Is zo wied’; Tetje komt ien t ìnd, trekt ien loop weg mantel aan, lopt noar boeten tou en draait deur op slöt.
Je zainen t zo wel, t is n swoare gang dij Tetje moakt.
Mor ze huift nait ver te lopen, t dörp is nait zo groot.
Tetje woont aan raand, ien ain van t riegje hoezen aan weg noar zee tou. Deur t klaphekje ien heeg kom je over n grindpad. Haalfweg linksòf gaait noar veurdeur tou, doar ien n grote pot rooie geroaniums stoan te bluien, rechtoet gaait noar achterdeur. Doar staait links opa’s hoge peerboom, n stainpeer, en rechts ligt gruintetoen dij ze leste joaren ienzaait mit n mengsel van klaar, kaardebol en zummerbloumen, veur vogeltjes, bijen, brommers en tiekjes.Veur t hoes het Tetje n bloumtoen van vaaste planten, hortensioa’s en riezenbrijbloumke. Op stille ziedkaant van t hoes stonnen n aalbeern, n kruudhoorn en twij appelbomen, n Schone van Bath en n Zuite Kroon.
Tetje woont allain. Dou ze zeuventien joar was, is ze te t hoes oet goan, het heur oplaaiden òfmoakt en kreeg dou n boan ien Stad.
Dou moeke oet tied kwam, nam Tetje hoesholden over. Pa waarkte dou nog. Tetje hil hoar boan ien Stad aan.
Mor dat is apmoal joaren leden.
Nou staait Tetje tegenover t hek van t kerkhof. Ien t gangpad noast grote bovenzoal ien t café moaken femilie, vrunden en bekenden kloareghaid. Der hebben n poar sprekers aan t woord west, domie leesde van ‘gelijk het gras is ons kortstondig leven’ en dee n gebed. Dou was t doan en de aanwezegen kinnen Willem te Winkel volgen noar zien leste rustploats.
As ze draai moaken deur t kerkhofshek, nikkopt Tetje mit ogen dicht as leste grout.
As ze ogen weer open dut, zigt ze ain van Willems kiender wenken: ‘Kom mor mit’.
Willem te Winkel is 78 joar old worden, zien vraauw is laank leden aal hìngoan. Der mist gain dingsdag of Willem komt mit zien auto t wegje op rieden tot aan Tetjes hoes en parkeert ien t gras.
Eerst wat proaten, theedrinken, din eten, n kop kovvie mit zuit zeupke, gerdienen dicht en t is mainstied aal loat ien oavend of ver ien naacht as buurlu Willem zien voetstappen ien t grind heuren.
t Haile dörp wait der van, mor het blift t grote gehaim. Van dij gevolgen dat Tetje gain nuigen had het en nait ien grote zoal van t café zat, mor ston hier bie t hek.
En nou lopt Tetje mit, haildal achteraan, kop licht omdeel, vol gedachten; en olde vroagen.
Op aanwies van oetvoartverzörger vörm minsken n grote kring om t open graf. Op zaark der noast lezen ze noam van zien vraauw. Datteg joar jonger stonden de mainsten hier ook.
Droagers loaten kist zakken.
‘En hiermee is deze droeve plechtigheid geëindigd. Ik verzoek u nog een laatste groet aan de overledene te brengen en mij weer te volgen.’
Minsken gonnen weerom noar t café, veur kovvie mit kouk.
Tetje zit op t bankje achter t hoes mit heur mooi goud aan. Ien peerboom koert n holtdoef. Mor Tetje kikt ien lege roemte tusken heur en gunterse zee.
