Taande Jaantje
Ze was noeit groot, taande Jaantje van moekes kaant. Mor nou, mit heur drijennegenteg joar en noa twij moanden zaikenhoes, is ze krompen tot liliputternivo. Dat vuil mie op dou ik noa n hail zet weer ais bie heur op veziede was in t bejoardenhoes.
“Waistoe hou swoar ik bin”? vruig ze.
“Viefteg kilo”, loog ik.
“Vatteg”, zee ze.
t Was te zain. Taande Jaantje het noeit kloagd, ook nou nait.
“Nee, lopen dat gaait nait meer, mor ze zörgen hier hail goud veur mie”.
Ze vragt of ik even n kopke thee zetten wil, ‘aans mout ze zuster lastig valen en dij het t al drok genog’.
“En pak din ook even dij ‘Droste’ sukkeloatjes oet kaast”.
‘Droste’ staait bie taande veur kwaliteit en kwaliteit getuugt van goie smoak.
Wanneer ze vrouger een nij klaid kòft haar, wer noam van de in heur ogen ‘haile goie zoak’ der bie nuimd. Ook mossen wie de stof van t klaid tussen doem en vinger vuilen. En haar ze n nije stoule kòft din mossen wie stoul even optillen. ‘Aiken’, dat vuilden wie goud. Aan aal dij aander rommel haar je niks.
Taande het noeit leerd, joa, drij klassen legere schoul het ze had. Ze is noeit in t boetenlaand west en de leste vieftien joar zulfs nait meer boeten deur.
Ze is noeit traauwd west, mor wait ales over de laifde, wat ter in wereld te koop is en de nijste mode.
Ze het n bult neven, nichten, achterneven en achternichten en wait persies wat elk en ain dut.
Ze vertelt der hail geern over. ‘Leren’ is veur heur hail belangriek.
De neven en nichten woar zai over proat hemmen apmoal n goie boan.
Van de achterneven en achternichten studeren de maisten nog.
HBO kin, mor Akademie is het.
Der was n haile laive neef, nuver en de tröts van de femilie dij de aine groad noa d’aander huil. Hai traauwde n schier wichtje en wer n goie voader.
Tot op n dag hai zien vraauw en kind in steek lait veur n jongere blom.
Taande zweeg. Ze zee gain kwoad en ook gain goud. Doar wer nait over proat.
Wanneer ze het nait mit ain ains is zeg ze: “d’ain is zus en d’aander is zo, je mouten geven en nemen”.
Ze heurt wel ais wat over soamenwonen.
Dat ‘hokken’ vint ze niks, mor zegt doar over: “dat is de tied”.
Mor as der n achterneef of achternicht van heur traauwen gaait, vint taande dat hail netjes, want ‘zo heurt het’.
Ze proat geern over goie dingen, minne dingen slagt ze over.
Òf en tou nemt ze wat van heur thee dij noa n haalf uur kold wodden is.
Ik vroag heur of ik nije zetten mout. “Mor nee, je gooien toch gain thee vot vanzulven”.
Doarveur het taande Jaantje twij moal n oorlog mit moakt.
