t Vogelhokje

n Poar joar leden kreeg ik n hail mooi vogelhokje van mien dochter. t Was precies op moat mokt van olle Canadese barn (schuur) planken. Vogels zollen d’r direct op ofkommen, dat ston op n papiertje.
En, joa heur, k had hom nog mor net ophongen aan n poale in onze achtertoen, en kerel nog an tou, wie kregen votdoadelk bezuik van n poar muskes dei onnuur verlaifd op mekoar waren.

Ik woon mit Geertje in n Canadese stad in de provincie Ontario vlak bie de machtige Niagara Woatervallen. Tussen Ontario en Amerikoa ligt n haail groot meer (Lake Erie). t Zudelekste tipke van Canada ligt in dat meer. t Hait Point Pelee en staait vooral bekend omdat allerlei soorten vogels precies dat punt gebruken om over t woater te komen veur de overwintering in waarmere gedailten van Amerikoa. In t veurjoar komen ze weer terog en strieken den doodvermuid dele op Point Pelee.
Doar blieven ze n zetje om weer op verhoal te komen en den vlaaigen ze verder over haail Canada. Vogellaifhebbers trekken d’r hin bie de doezenden met papier, potlood en verrekiekers.

Nou hebben wie achter t hoes n soort holten platdak. Doar zit ik voak te lezen in zunne.
Boeten wezen, n kop kovvie, n mooi bouk, wat wol n mens nog meer. Op n mooie dag zat ik doar te luustern en te kieken noar al dei vogeltjes. Wat hadden ze t allemoal drok. En, zodounde, kreeg ik t oog op twei muskes, nog mor net traauwd, dei drok bezig waren mit Pa en Moe te worren. En ze hadden al n woninkje, mien vogelhokje.

Wat ze doar allemoal insleept hebben wait k nait meer, mor ze binnen doagen aan de gang west. Loakens en slopen heb k nait zain, mor k geleuf vast dat dei d’r ook bie waren. Het was n genot om dat allemoal aan te zain. Ik zee zo tegen Geertje, most es kieken, wat gaait d’r toch n kracht en overtuging oet van dei twei muskes. Ze draaide wat met d’ogen en ging in hoes.

Nou is d’r bie ons in Canada n vogeltje dei ze hier “wren” nuimen. In Nederland haait het, geleuf ik, winterkoninkje. Het heurt bie de familie “Troglodytidae”.
Wat dat betaaikent wist Geertje ook nait. Misschien hebben leden van dei familie veul laast van pien in t lief. Zon “wren” is mor n haail klaain dinkje, en hai snort overal hen mit n vreseleke gang. As e zit het e t steertje altied omhoog. Nou, dat leutje vogeltje was d’haaile winter in Florida, in t zuden van Amerikoa, west en had Canada bereikt via Point Pelee, tegeliek mit aal dei aandere vogels.

Op n zekere dag zat ik weer op mien platdakje te genieten van de natuur, toun d’r wat bie mien kop langs vloog. Net n leutje stroaljoagertje, docht ik. Vloog mit n rötgang noar en in mien vogelhokje, mor was d’r votdoadelik ook weer oet mit van alles in de bek. Allerlei pluuskes, sprietjes en watjes en zo begonnen noar beneden te dwarreln. Scheurde d’haile bourel van binnen oet mekoar en smeet alles d’r oet. Of en tou vloog e even weg, ging op n tak zitten, steert omhoog, dronk wat kovvie om aan te staarken, en gong weer aan de gang.
Weer zag ik wat swaarts veur mien ogen langs flitsen en, joa heur, hai was weer aan t roppen en scheuren. Dat hokje zol en mos leeg.
Geertje had inmiddels n bouk vonden en had oetvonden wat veur n vogeltje dit wel kon wezen. Ze zee: ‘Jan, dat is nou n wren, en aandere vogels lastig vallen en nuskes leegscheuren zit in heur netuur’.
Ze kennen naait aanders. Most het zo mor bekieken, Jan, dat is ook n overbliefsel van de zundeval.’
Ik docht, wat kin dei Geertje toch daaipe dingen zeggen, mor ik zee niks.

Ondertussen zaten dei twei muskes in zak en as op n tak. Al dat waark veur niks. Ik docht, k zol joe wel even helpen. k Heb alles wat op t platdak lag (d’r was ook n laange sliert van n tape recorder bie) weer in t vogelhokje douwt en alles weer netjes moakt.

k Zat nog mor net weer op stoule en doar kwam dat ellendige stroaljoagertje weer aan. Zo rad als n koegel vloog e d’r weer in en begon alles d’r weer out te smieten. t Was net of e naait anders kon.
k Heb nog n moal alles d’r weer indouwt, en ging weer zitten. En, joa heur, doar kwam t leutje dondertje weer aansnorren. Mor toun gebeurde d’r wat. Pa Mus kwam aanvlaaigen en ging bie t gat zitten net op t moment dat t leutje kreng binnen in t hokje zat. Zal wel docht hebben, nou krieg ik die!

t Duurde n haaile zet. Ik zag t leutje kopke veur t gat. Gewoonlek was e in n flits weg, mor dit keer kreeg e zo meesterliek op zien kop van Pa Mus dat e docht: woar is t zaaikenhoes in dizze stad.

t Was aaigenlieks zon mooi winterkoninkje. Mor k heb hom nooit weerzain. Pa en Moe Mus kregen twei leutje popkes. k Heb ze weg zain vladdern.