t Òl stee
k Wait nait ains wat of k ter dee,
bie t ol lutje hoeske.
Graauw en kil, daip verzonken
maank rommelge roegte, vrezelk stil.
Omzain noar wat ains was.
Wizzeghaid, n aibels waarm gevuil.
Opgruien ien laifde, beschaarmd,
mit aal woar k van huil.
Miemern, ien gedachten weerom.
Memènten oet vrougerdoagen.
As t nait haitied zo blieven kon,
der binnen nog zo’n baarg vroagen.
O laif lutje hoeske,
ze hemmen die nait spoard.
t Verdrut mie, hou ofst mie aankikst:
‘Onbewoonboar verkloard’.