t Licht zain

Wie hebben leste tied oardeg wat omklungeld mit televizies.
Meervoud?
Klopt. Der is mit ons kiekschaarm meer fout goan as dat wie velen kinnen.
Al joarenlaank hebben wie n grootschaarm in koamer. Prachtege beelden. Bieskoopmedel. t Oog wil ook ja wat.
En toch zitten wie regelmoateg hoast mit neus aan t schaarm vastplakt. Nait omdat wie t nait goud zain kinnen, mor omdat t geluud verschrikkelk slecht is. Aans oetdrokt, onze oren kinnen t verhoal, voaker as ons laif is nait meer goud volgen. Soundbar en geluudsboxen hebben waineg rezeltoat opleverd. k Duurf t hoast nait te zeggen, mor zulvens bie Nederlands sproken oetzendens mouten wie ‘888’ intoetsen.
‘Allendeg Annechien en Marco van t nijs binnen goud te verstoan,’ heb k wel ais gefrustreerd oetroupen.
n Dikke moand leden het verbaauwenscircus zien tenten opzet in hoes. Bie dij gelegenhaid mos koamer eerst leeg en hebben wie ons televizie bie t grof voel zet. Noa n eerste, laange oavend mit ain bank en n timmertrapke as toavel in ons onttoakeld hoes, kwam klaainzeun volgende dag langs en zee:
‘Jullie mogen mijn oude Sharp televisie zo lang wel even lenen, hoor.’
Zo kwam t, dat wie noa zoveul joar weer noar n klaainbeeld televizie zaten te kieken. Of t kwam deur de lege koamer en dat doardeur akoestiek inains zoveul beter was, t geluud van olde televizie was hoast perfect. Mit de volumeknop nog nait ais op haalve staarkte. n Klaain wonder, zeden wie tegen mekoar. Veur de grap bin k n zetje mit rogge noar televizie goan stoan en zulvens dou, mit mien krakkemikkege oren kon k alles woordelk volgen.
Singelier.
Of nait?
Nee dus. Old is meschain oet tied, mor per definitie nait aaltied òf. Old was in dit geval zulvens beter dan modern.
Ainegste noadail was, bie t Netfliksen mozzen wie weer mit neus aan t schaarm zitten, omdat ondertitelns zo verrekte klaain waren.
Joa, zo is der aaltied wat en is t nooit goud.
Nou dizze pozitieve luusterervoarens hebben wie besloten haand van knippe te hoalen en hebben besloten:
‘Wie gooien der nog mor n kappe geld tegenaan en kopen ons n nije televizie.’
Nait te groot, mor zee verkoper, mit n geluudje, dij goud is en naargens aans op televiziemaarkt te kriegen is. Nijloatje in televiezielaand: Woar aans mikrofoons onzichtboar wegstopt binnen op achterkaant van t toustel, komt t bie dizze teevee oet mikrofoons, dij in t schaarm zitten.
Dinsdag hedde t wondertoustel installeerd.
Ie snappen, ik heb tiedens t in mekoar knutseln van t apperoat toesjoer zitten te kieken, woar onzichtboare mikrefoontjes den wel zaten. Nou, hai haar geliek, zai waren nait te vinden.
Nog even terogge noar begunzin. Over t omklungeln mit televizies.
Wa’k in aal dij konsternoatsie over slechte geluudskwaliteit nog nait nuimd heb, is aanvoer van t televiziesignoal. Bie ons appartementje gaait dat via de wifi.
‘Gain probleem,’ zeden wie in t begun, ‘hest ook niks te moaken mit droaden-toezeboudel.’
Tot, hou kin t ook aans, t kastje zee:
‘Dou t zulf mor.’
En ast net in n spannende film zitst, is wachten best stoer te accepteren. Wachten duurt laank. Wie hebben dou in overleg besloten ‘olderwetse’ koabel ook in ons hoeske aan te leggen. Guster binnen wie begonnen mit n kewaai, woar ik gain lood verstand van heb. Techniek en zeker droadentechniek is aan mie nait besteed.
’t Is n floitje van n cìnt,’ zee schoonzeun.
Ainegste probleem was, volgens hom, nije koabel deur t plavvond te kriegen, persies op t stee woar de meterkaaste zit.

Hai is vol goie moud mit n laange rol witkoabel noar zolder vertrokken en ik heb op wacht stoan in hal om te melden dat de koabel op goie stee aankommen was. t Bleek mor weer, dat spreekwoord over wachten nog aaltied van kracht is. k Heb van t omhoog kieken toch n stieve nekke overholden.
‘Lukt t?’ heb k nog n poar keer, as n soort van ondersteunen, roupen.
k Haar t aal nait deur, mor dou hai inains mit n vergrèlde kop en n laange stok noast mie ston – hai was toch op zolder – schrok ik wel even. Mit ain beuk het hai n gat in t gipsen plavvon haauwen en zee dou:
‘Ik goa nou weer noar boven en schien mit schienvat noar beneden en as ie t licht zain, mouten ie roupen.’
Dat licht kwam snel en ik zee mit n stevege pozzie zulfspot:
‘Ik heb t licht zain, heur!’
Vanòf dat mement was t wel n floitje van n cìnt en zag k n tel loater n wit koabeltje noar beneden kringeln.
Aansloeten was zo moakt.
Nou is t allendeg nog òfwachten of de koabel t beter dut dan de wifi.
En as t zo is, den is t nog de vroag, of ík guster nait logen heb, dou k dus te zeggen, dat ik t licht zain haar.