t Licht zain
n Stokje schrieven mout toch nait zo’n probleem wezen.
Voak nait, den lopt t as n traain. Soms is t aans, zit schriever mit n verhoal in de kop en komt der niks op pepier. Den zit e mit handen in t hoar te kopschraben, sputtert de locomotief en gaait t licht oet.
Noadail van t spoor is, kist mor ain kaant op.
Wat de machinist den dut?
Dij zet alle signoalen op rood, zet de knuppel op nul en mietert vervolgens dijzulfde knuppel soamen mit alle vervelende, dwaarse mitraizegers in t hounderhok, ropt roeg alle kommunikoatsiekenoalen mit stekker en droad oet instrumentenpaneel …….. en gaait pizzen.
Even rust. Even gain gesoes aan de kop. Even lummeln, mor nait om oet te rusten. Even noar dien aigen gezeik luustern, mor allendeg om de creativiteit, de flexibiliteit weer op t goie spoor te kriegen.
t Helpt maisttied meroakels. Ain helder moment, ain goie inval kin n deurbroak betaiken en doarmit hest dien traain weer op t goie spoor. En kist weer verder.
Oflopen woensdag haar k n stoere dag. Zo’n dag, dat t mitschik nait licht worden wil. n Dag mit regen en störm, n sjomp van n dag. n Dag, woarst smörgens bie t opstoan al as n baarg tegenop zugst, n dag zunder ìnde en zunder n spoortje licht of zun aan horizont. Zo’n dag dus, n dag dast dien hond nog nait boeten duurfst loaten.
Ik vernuver mie mit stofzoegen, kovviedrinken, stofpuut legen, kattenbakke verschonen, vogels vouern en sleep mit holtpellets om t in hoes toch nog wat aangenoam te kriegen en lees leste letters oet kraant.
Bie alle bewegens, zulvens as k kontje licht en verzitten goa op baank beweegt Wietske mit. Bie elke verploatsen noar aanderkaant boetendeur vlogt zai achter mie aan. En kikt verboasd as k weer de waarmte van t binnenhoes opzuik.
’t Is vandoag gain weer,’ leg k heur aingoal weer mit veul omhoal en verboale verkloarens oet.
Dat zai n sneue neuze trekt, perbaaier ik nait te zain.
‘Wie worden ja sjompenat, as wie deur t natte laand plougen mouten.’
Noa t middageten dut zai n drokje in toene en het den intussentied deur, boas gaait vandoag nait mit mie aan de wandel.
Snommedoags goan wie op veziede en binnen pas tegen duustern weer thoes. Wietske is bie thoeskomst even enthousiast. Noa de oavendbrokjes moaken wie in t twijduustern n klaain rondje deur toene en heur k heur zeggen:
’t Is nou zeker te duuster, boas!’
Dijzulfde oavend zit Arineke bie t koor en ik allendeg thoes. De wind giert om t hoes. Twij katten en ain hond sloapen op baank. Ik verveel mie en zit op mien telefoon te schoeven. Krieg Erik Scherder mit n paraplu in beeld. Erik Scherder, boardmans, is n rappe proater en hoogleroar Bewegenswaitenschoppen. Hai is t gewaiten van de noatsie. Oogt vrundelk en staait aaltied kloar mit wieze lezzen. Hij vertelt mie:
‘Intensiteit van t licht boeten is staarker as t (kunst)licht binnen.’
Doar kin k mie wat bie veurstellen. Allewel, bie zo’n donkere, driefnatte dag as vandoage is dat best stoer, vertel ik hom.
Dat hai nait zo mor oetproat is, wait ik.
‘Onze biologische klok wordt aanstuurd deur t boetenlicht.’
As zien paraplu bienoa de locht in gaait, blift hai lagen en sprekt den de verrazzende woorden:
‘Datzulfde licht verbetert joen stemming, verdrift sombere gedachten en zörgt ook veur meer flexibiliteit.’
Ik kiek de touvallege boodschapper in t lutje schaarmke recht in ogen, as hai mie vanonder zien paraplu mit n braide laag op t gezicht, beschuldegend aansprekt:
‘Dus toch maar lekker naar buiten de volgende keer, meneer!’
Of Wietske mien gesprek op òfstand mitkregen het?
k Bin baange van wel.
