Maimörgen mit hindernizzen
Maimörgen laagt mie tou mit n heldere zunne aan de hemel en 18° op de grondthermometer. Weer veur n laange wandeltocht.
Bie t startslootje, zo’n 200 meter van ons hoes, het buurman mit zaais of grasmesien n looppad veur hond en man hìnlegd.
‘n Schier stokje noaberplicht,’ denk ik den.
In ain blik vang ik t beeld van n snel dichtgruiend pompslootje mit veul rait en wotterlelies. Buurman is der jammer genog nait aan toukommen om verderop aan weerskanten van t lutje daipke n makkelk begoanboar pad te zichten. t Is n roege boudel en t pad is biezetten nait zichtboar.
t Moakt mie niks oet. Ik stiefel mit hoge stevels rusteg deur t hoge gras, Wietske het der wat meer muite mit. Zai verlust regelmoateg t overzicht, gaait den as n stoksteertje op heur achterpoten zitten en soms, om nait as n blinde allendeg op de geuren òf te goan beslot zai kaant van t eerappelveld op te zuiken. Doar is t gras veul minder gruin en gruit t ook nait zo hoog. Gelokkeg wait zai, kaampe eerappels is van boer en kist nait as n dolle hond over de bulten vlaigen.
Mor da’s nait ainegste reden, dat ik heur nait op t laand hebben wil. n Dag of wat leden het boer noamelk nog n waaier aan gewasbeschaarmend, of zol t n onkruudverdelgend of wast meschain n insectenwerend vergif aanbrocht.
Mien gedachten worden op dat mement roeg onderbroken, omdat twij Nijlganzen mit veul vleugelkleppergeweld en schorre kreten vanoet slootswaal over t wotter scheren om noa n grote bocht op t laand aanderkaant sloot te landen. k Wait nait wel van ons varent t maist schrokken is, mor ik heb aan t onverwachte incident n lichte haartverzakken overholden.
Veul tied om te herstellen heb k nait.
‘Hest ooit n boer zain, dij hekken of muren om zien laand baauwd het,’ heur k inains n bekìnde stem.
Noar t woarom van dij opmaarken huif k net as noar d’òfzender nait te zuiken. Antwoorden liggen veur t oproapen. Gif is grìnsoverschriedend en kin gain ho of zwet en let zok makkelk deur de wind mitvoeren noar steeën, woar t aiglieks nait kommen mag.
‘En doar bozzelst doe nou mit dien grote vouten, soamen mit dat lutje hondje deurhìn?’
De diskuzzie het nog veul langer duurd en het niks opleverd om noar hoes te schrieven. De vroag, of n hondenloopje in de buurte van baauwlaand wel zo gezond is, blift aargens tussen meugelkhaiden en gezond verstand hangen.
‘Wie zitten ja midden tussen de landerijen,’ heb k op t lest moudeloos oetroupen.
Bie thoeskomst het Wietske waineg puf meer. Noa n slobberpertij in heur wotterbak, vlijt zai zok dele in t gras, in schare van esdoorn. t Geft mie de kans t langhoareg boerenfoxje ais goud te bozzeln en as zai zok op rogge draait om zok even te schoedeln, zai k n lutje tiekje op t blode liefke.
‘Dij zit der nog nait laank,’ denk ik.
Of is t gewoon n slome teek. Hai het zok noamelk nog nait mit zien kop in t roze velletje van Wietske boord en t kost mie gain muite om hom tussen doem en wiesvinger op te pakken en tussen twij doemnoagels te pletten.
‘Hai kin ook slachtovver wezen van t sproeibelaaid van boer!’ heur k nog aargens vèr vot.
De kovvie brengt rust en as k vanoet leunstoul mien belevenizzen van de mörgen dail, zai k datter n schoal mit tulpen op toavel staait. t Is op slag doan mit mien rust:
‘Waistoe wel houveul gif der op dij bloumen zit,’ schaait ik ongeremd oet mien slovven.
Achtergrondkennis komt oet kraant:
Der wordt naargens meer gif spoten as in de bollenteelt, mor biologisch boeren levert gain cìnt op.
Perbaaier doar as normoale, weldenkende dörpsbewoner mor de goie weg in te vinden en de juuste keus te moaken.
Veur de zekerhaid hebben wie Wietske vandoag wel n anti-vlo-en-teek tablet geven.
