t Kwedelbaankje

In d’loade middeg pakt e regelmoateg fietse tou schuurtje uut en trapt richten t kwedelbaankje. In d’winkel woar t baankje staait kinst nait allain kwedeln, reveln, plazen en kwaalmen, mor kinst der ook d’neudege doagelkse bosschoppen kopen. Op t kwedelbaankje is t bie zetten n gesnoater dat t n oard het.

t Is of wordt t hier n poar uur veur sloetenstied aal drokker. Kon dit baankje proaten, den zollen d’oren joe al gaauw gluien aan d’kop van ale infermoatsie. Is t baankje zo vol as n potje mit peren en n èndje opschikken wil nait meer, den goan klaanten mit n doodkaalme rugge noar t kwedelbaankje tou stoan en tappen heur bekertje bie d’automoat vol drinken. Hai verdenkt lu dervan dat ze den stillechies aan t òfluustern binnen. Mor da’s nait verboden. Wie leven in n vrij laand, zegt men.
‘Wat k nou net te heuren kreeg,’ zegt n grode, forze man van n joar of zeuventeg, ‘wilst t nait leuven.’
Hai het n swoare zak kaddebakgrit onder d’aarm as e noar hom tou voamt. Omdat Gabe, tot zien aigen verboazen, hailmoal allenneg op t baankje zit, mouten de man zien woorden ja wel veur hom bestimd wezen. De man het n bekend gezichte.
Gabe vrift mit zien rechtervoude over de vlouer, want hai het kovvie graimd. ‘Nou?’ vragt e en hai kikt de man mit zien poezepoepkörreltjes aan. d’ Aander sloekt n moal of wat, dut mond lös en den zegt hai verongeliekt: ‘k Hoal hier aaltied vulsel veur de kaddebak vot, mor mainst dat k dij zak vinden kon? Persenail verzet regelmoateg produkten, ja. Dat doun ze netuurlek om klanten bezeg te holden, dat ze mor aal zuiken goan en laanger in d’winkel blieven. Mainstekaans lopen ze den woaraargens tegenaan en denken van: ha, dat liekt mie lekker tou. Dat koop ik! Kat in t bakkie. Kat is kat, ja. Dus, woar d’vreterij veur t daaier is, zel t spul veur de schieterij ook wel wezen. Mor niks, hur. k Goa noar zo’n jonge winkelboy tou en k zeg: “Hallo, ik kin t kaddebakgrit nait vinden. Ligt dat aan mie? Kiek ik meschien nait goud uut mien doppen, of … eh …” Winkelboy zegt van: “Loop mor even mit.” Hai stevelt rezeluut veur mie aan. Op d’achterkaande van zien swaart polohemd lees ik: Wij helpen u graag. Den wist hai mie aan woar k noar op zuik was. Haar k der nait finoal overhèn keken? Ik zeg tegen hom, tegen dij winkelboy, van: “Haartelk daank, hè. Tot kiek, hur.” Wat zegt e? “Geen probleem, meneer.” Woar slagt zo’n antwoord nou op. Naargens op, toch? As ik dommeet noar huus tou goa en ik zeg tegen die “tot kiek, hè,” en doe antwoordst “gain perbleem, hur,” den hest mie toch stroal veur de gek? Of nait soms?’
Gabe glimlaagt. ‘Kom even noast mie zitten, man. Is plek genogt. Of hest t drok? k Zol zeggen van: woar moakst die dik om? n Levensgevoarleke, dodelke virus bedraaigt d’haile wereld. Overaal moordt d’aine bevolkensgroep d’aander uut. t Leefklimoat is al laank nait meer onder kontrole te holden. Mit d’aarmoude op onze eerdkloot lopt t tou de spuigoaten uut. Den hest nog dat overschot aan vluchtelingen en doe moakst die vergrèld om n doodgewone zak poepkörrels veur dat kaddebaist van die.’ ‘k Vind t nait kloppen, zo’n antwoord dij k kreeg van zo’n snötoabe.’ let de man nog ais waiten. ‘Doar most mien kat boeten loaten.’
‘Loat dij kat van die mor noar boeten om te poepen. Den hufst ook gain vulsel kopen veur zien poepbakkie. Kinst sinten uutspoaren en hest gain stinkerij in huus,’ maint Gabe.
‘Woar k mie ook vrezelk aan steur,’ gaait de man wieder, as e zien loodswoare zak kaddebakgrit op d’grond hènzet: ‘As ik hier in dizze winkel n deuze gebak òfreken bie de kassa, of net geliek wat, dat zo’n jonk ding den tegen mie zegt van: “Nou, geniet dervan, hè.” As dat nou n moal gebeurt, mor t wordt aal slimmer. t Lopt tou de spuigoaten uut. Ieder klapscheet dat “geniet dervan, hè.” Toalaarmoude, nuim ik zokswat. Worst der strontflaauw van.’
Gabe, nog aal allenneg op t kwedelbaankje, glopt om zok tou. Gainaine op luusteròfstaand in de buurt. Hai nuigt de man n beetje dichterbie te komen en hai vertelt: ‘Komt n man, oardeg op leeftied al, bie de drogist. Hai gedragt zok zenewachteg en hai vragt zachies om n pakkie kondooms. t Wicht wait nait wat ze heurt, mainst doe. Doe denkst dat zai netuurlek denkt van: dut dij olde kerel ook nog aan dat soort van gemestiek? Loat e mor uutkieken dat e zok der nait mit verwurgt. Zai kin heur oren en heur ogen nait leuven, mainst doe netuurlek. Zai langt d’ol boas n pakkie kondooms aan. Man rekent onwènneg of en nou most doe ais roaden wat t wicht hom mitgeft … Zai zegt langs heur neuze vot van: Nou, geniet dervan, hè. En groot geliek het ze toch? t Leven is mor kört, kerel. t Kin aal ogenblikken gebeurd wezen. Vergeet dien poezepoepkörrels traauwens nait ast votgaaist. Of … eh … kom nog even noast mie zitten. Ruumte genogt. Dien kadde holdt zien grode bah nog wel even in. k Traktaaier die op n beker kovvie. Plakkie olwievekouke most der zulf mor bie denken. Supermaark betoalt. Ze hebben daankzij ons, heur klanten, zo’n grode omzet, dat ze huiven naargens op beknibbeln. Zeker nait op automoatkovvie.’
Gabe komt in de bainen, tapt d’aander kovvie in en den geft e hom t plestik bekertje mit de woorden: ‘Nou, geniet dervan, hè!’