t Kin minder
t Was n zotterdagmirreg en ik zat in bus op weg noar Stad. Noast mie kwam n ol man zitten; ik docht n joar of tachteg. Ik knikde hom vrundelk tou en hai knikde trug. Messchain was e doardeur aanmoudegd, want hai begon geliek n gesprek.
“Ach, waiten ie”, zee e, “ik bin n man allain en din is n proatje op zien tied welkom”.
Hai vertelde dat e Diekstroa haitte en oet Waarvum kwam. Noa vief menuten wos ik ook dat e ain dag doarveur zien 78-ste joardag vierd haar en dat zien vraauw twij joar leden oet tied komen was.
“Waiten ie wel dak aal zotterdoagen noa Stad goa? Pieterke mien vraauw het, dou ze op t lest hail min was, nog tegen mie zegd: doe most mie beloven, as ik der dommit nait meer bin, din gaaistoe nait de haile dag thoes zitten kniezen.
En dat heb ik heur touzegd meneer. Doarom goa ik zotterdoags veur boodschoppen noar maark in Stad. En ze haar geliek. As je aal doagen mor mit gat op stoul blieven zitten, din begun je te prakkezaaiern en je veraandern der toch niks aan en zolaank het nog gaait mou je in bewegen blieven. Der binnen n bult minsen dij geern zollen willen, mor nait meer kinnen, omreden bainen heur in steek loaten. Ach, t is nait best, mor t kin minder”.
“Hebben ie ook kiender?” vruig ik, omreden ik von dat n proatje n mooie òflaaiden veur hom was en t gevuil haar dat e ainzoam was en zien vraauw nog aal doagen hail aarg misten dee.
“Joa”, zee e, “k heb ain zeun. Dij woont in ain van dij nije boetenwieken van Stad; mor dij het het aaltied drok. Hai dut in kompjoeters en het zien kantoor bie Groot Maark. En omreden ik zotterdoags toch in Stad bin, goa ik, as hai t wachten te minzent, bie hom aan veur n kopke kovvie. Vrouger gingen wie aaltied soamen noar Stad, zundoags, mien vraauw Pieterke en ik. Din gingen wie noar zien hoes. Mien zeun is traauwd mou je waiten, mor ze hebben gain kiender. Zien vraauw waarkt ook nog n poar doagen in week; zai staait veur klaas. Mit Kerst hebben ze mie nog nuigd om bie heur te komen eten en dou hebben ze mie n haile bult foto’s en dia’ s zain loaten van apmoal vremde landen. Ze mouten toch wat meneer. Ach, t is nait best, mor t kin minder”.
Dou wer t even stil en ik zag dat bus over n poar menuten bie t stoation aankomen mos. d’Ol man haar dat ook in de goaten en begon hail langsoam zie jaas dicht te knuppen. Dou zette hai n pladde taas op zien knijen. “Veur d’appels, proemen en gruinte”, zee e, wiezend op zien taas; “en veur n homp olle keze vanzulven. t Kin weden dak vandoag ook nog n gebakken viske mitneem”.
Dou bus bie stoation arriveerd was, stapden wie oet. “Je wodden bedankt veur t proatje meneer en t allerbeste” zee e tegen mie. Dou laip e vot, op weg noar maark en zien kovvie mit proatje bie zien zeun. Ik keek hom noa; k zag n man dij perbaaierde zien leven weer wat inhold te geven, mor gebukt ging onner verdrait en ainzoamhaid.
k Haar meelie mit hom en mien haart schraaide.
Loater bin k hom nog wel es weer in bus tegenkomen, mor wie hebben noeit meer noast mekoar zeten. Wie groetten mekoar vanòf òfstand. k Heb hom nog es n moal bie t oetstappen vragt hou t hom ging. Dou zee e: “ach meneer, t gaait zo as t gaait; je wodden oller hè; t is nait best, mor t kin minder”.
Dou ik n zetje leden van n kennis oet Waarvum heurde dat Diekstroa oet tied komen was, haar k veur miezulf besloten noar zien begrafnis te goan.
n Poar noabers, drij olle kammeroaden van zien koartclubje en zien zeun en schoondochter vanzulven, kwammen bie mekoar.
Domie zee n poar woorden dij bie zo’n gelegenhaid mainsstied zegd wodden: “de overledene was een goed mens en was na een lang en vol leven op weg naar zijn Huis.”.
Dou ik dij dag achter de olle hoge bomen van t kerkhof laangs laip op weg noar mien auto op parkeerploats zag ik n visioen:
Licht veurover bogen, in n laange jaas en taas in haand, laip doar Diekstroa.
Hai draaide zich langsoam om, keek mie aan en zee: “din goa ik mor. Ach, t is nait best, mor t kin minder. t Allerbeste”.
