Stokjes

Woarom? Zie ging aanders toch ok noar pizzeria? Nou mos t opains Japans worden. Rika was best veur n beetje oetpebaaiern, mot dit ging heur oast te vèr.
‘Ik lus gain sprinkhoanen dipt in sukeloade!’, haar ze tegen Aaltje zegt. Dat haar Rika n moal op televizie zain.
Mor Aaltje zee dat je bie Japanner gewoon vlees en vis eten konden. Zie haar Aaltje ok nog vroagt of ze bie zo’n leutje toaveltje leeg bie de grond mossen eten.
‘Mien knijkappen binnen nait aal te best meer e! As mie knij oet dop schut, din hebben we wat!’.
Mor je zaten der gewoon op n stoul haar Aaltje oetlegt, aan n grote bakploat. t Was abmoal tevergeefs west, Rika’s pebaaisels om Aaltje op aandere ideeën te brengen. Zie gíngen. En heur Lambert en Rika’s Geert mogen dit moal mit.

Rika haar heul dag al n pokkel vol zenen.
‘Ik snap nait woar das t doe die zo dròk om mokst’, zee Geert. ‘Ik heb die nou al drijmoal zegt dat ik der heul lekker eten heb. Gewoon vlees, dij ze veur joen neus kruden en bakken. Je kin pesies zain wat ze der mit oetvreten. En je kriegen der ries bie en vrizze gruinten. En lekkere sauskes. En din nemen we n dikke ijsco noa, Rika! Ik zai dat hailendaal zitten vanoavend’, zee Geert en ondertied knupte zok n strop om haals.
‘En pakje-mooi e!’, haar Aaltje nog zegt. Rika dee n boksem en n bloeske aan. t Waren nait heur nijste klaaier. Stel dat ‘k der bloudvlekken in krieg, docht ze. Ok gain jurk of rok. As ze tóch bie zon toaveltje mos zitten kon elk en ain haar heur zo in t kruus kieken…

In auto noar Japanner zee Aaltje, dij bie Rika op aachterbaank zat, dat ze aan de bakploat leutje kunstjes voor joe doun. Rika keek mit verschrikte ogen.
‘Zie slaggen mie toch gain zwien, wel?’.
‘Nee, man. Doe! Ze goeien wat mit peper- en zoltbuzzen en mezzen’.
‘Mit mèzzen?!’, Rika wis nait wat ze heurde.
‘Hol die nou toch kaalm!’, kwam der van Geert veur oet auto. ‘Gewoon wat gegoei en geschoef boven bakploat. Om joe wat te kieken te geven. Der gebeurt die niks, Rika’.
Rika was doar nait zo zeker van. Zie haar mit veul laifde vanoavend gewoon spinaozie eten mit n gehaktbal van slager Oosterhoes. Zie haar wel allenneg òfwassen wilt.
‘Wacht nou mor oaf, Rika’, zee Aaltje. ‘Straks as wie weer in auto zitten, hest doe t zo gezellig had, das stoe volgende week wéér wilst’.
Rika leufde der niks van.

t Gezelschop wur vrundelk ontvangen deur n Japanse doame. Jassen konden ze kwiet in n laange gaang mit kapstokken. De doame brocht heur noar n grote roemte woar ze eerst wat konden drinken.
Rika bestelde zok n Rivella. Aaltje zol terugrieden en luit t bie n Spa rood. ‘Wie kriegen nog genog vreterij’, zee ze der bie.
Baide kerels namen een pilske. Zie kregen dou ok direct menukoart. Het doezelde Rika veur ogen. Zie schoof noar Aaltje en fluusterde: ‘Doe mos t mie helpen, Aaltje. Hier begriep ik ja niks van!.
Aaltje glimlagde noar heur kammeroadske. ‘Woar hest zin aan?’, vruig Aaltje.
‘Graauwaarten mit spek!’, zee Rika en zie mossen baaiden laggen.
‘Dat hebben ze hier nait, wicht. Wolst vlees eten? Din wait ik wel wat’. Aaltje dook met kop in koart en legde Rika oet wat ze kriegen kon.

t Duurde nait laank dou wurren ze ophoalt om noar boven te goan. Doar wur der eten. Zie moggen zitten goan bie n heule grote toavel mit stoultjes der omhìn.
Rika zag dat bakploat aan toavel vastzat. As dat mor nait te hait wur. Over elke stoul hing n bloeske. Dij mos je aantrekken. Vraauwlu in Japan luipen der ok abmoal in, wis Rika.
‘Nou Rika!’, zee Geert, ‘Staist der mooi op, mien wicht!’.
‘Doe ok, laiverd!’.
Geert zag der nait oet in zien blaauwe bloeske met wilde figuren. t Was gloeiend hait bie bakploat. Een jonge vent van dudelk Japanse òfkomst wìnste heur n goieoavend. Hai vruig evenpies noa wat ze abmoal kozen haar.
‘Vlees!’ zee Rika veur heur beurt. Zie wol der wizze van wezen dat ze nait aanswat kriegen zol.

Knuppel ging mit t spul aangaang. Hai goot wat eulie op bakploat en vlöt doarnoa flikde n poar heule mooie stukken vlees op bakploat. Jong bruukte der n behaangmes veur, leek t wel. Hai snee wat knoflook en gruin-vouer der bie en keerde t vlees om.
Dat rook verduvels lekker. Dou pakte n heule grode mès. ‘Nou zollen we t kriegen’, docht Rika.
Mor mit n poar sloagen haar e vlees in flinters en luit t heul schier op borden vallen dij veur elk op raand van bakploat stonden.
Rika wol heur bord pakken mor noast heur dook dij Japanse doame van t begun op en zette t bord veur Rika hìn. Dat was nog ais oeteten goan!

Toun elk zien bord haar, ging ze achter bakploat ston. Rika zag jong knuppel weglopen.
‘Zollen wie nait meer kriegen dan dit’, docht Rika.
‘Hai komt nog weer om!’, fluusterde Aaltje dij haar t verboasde gezicht van Rika opmaarkt haar.
De Japanse doame ston mit twij holten stokjes in haand dij ze tussen vingers op en deel wupken luit.
Zie zee: ‘Kunt u allemaal met stokjes eten of zal ik het even uitleggen?’.

Rika vuilde t bloud oet heur gezicht trekken. Zie keek op toavel en zag inderdoad naargens mezzen en vörken liggen. In n laankwaapeg papieren zakje zaten twij holten stokjes.
‘Dat kin ik nait’, zee Rika bokkeg tegen Aaltje. Dij haar t eerste stukje vlees aal in mond zitten.
‘Tuurlek wel’, zee ze en huilp Rika stokjes op juuste plek tussen vingers te kriegen.
Rika pebaaierde n stukje vlees op te pakken van heur bord. Dou ze wat te pakken haar en in mond doun wol, mishottjerde t heur. Vlees vloog over bakploat woar jong knuppel terugkomen was veur t volgende moaltje.
‘Van u mevraauw?’, vruig e Rika en wupte heul nuver t stukje vlees weer terug op Rika’s bord.

Dizze eterij wur niks zo. Japanse doame kwam aanrunt mit n rekkertje en bond Rika’s stokjes aannander vast. Mor ok dat wol nait. Noa n zetje kreeg Rika n vörk en kon ze goan eten.
t Smuik Rika aldernoast goud. Der kwamen nog vief gangen en Rika keek mit plezair noar de manaaier woarop jong knuppel ston te goeien en smieten mit peper- en zoltbus.
Dou ze t leste moaltje had haren, zee Geert: ‘En nou n lekkere ijsco noa’.
‘Dou mie mor n kopke kovvie, Geert’, zee Rika.
‘Wat is dit nou, Rika. Doe wilst altied n ijsco. Aal vrust 20 groaden. Strakkies nemen we nog n kop kovvie. t Kin der wel oaf e!’.

Op dat moment vruig Japanse doame of ze nog wat noagebruken wollen.
‘Joa!’, zee Geert, ‘Vaaier van joen dikste ijsco’s, as ‘t kin’.
Rika begon te draaien op heur stoul. t Duurde n aiwegheid veurdat ijsco’s kwamen. Dou t wicht der mit aanlopen kwam, brak der n glimlag open op Rika’s gezicht.
Aaltje zag om. ‘Zugst nou wel, da’s t wel heul groag n ijsco hebben wolst! Dien oogen vallen die zowat oet de kop Rika!’.
Rika zee niks en dook in heur ijsco mit drij soorten ijs, n dikke toesterd eerliekse slagroom en neutjes der op. Rika at heur vingers der oast bie op.
‘Harstikke lekker’, zee ze en slikte zok nog n moal om mond. ‘En nou nog n kopke kovvie!’.
‘Wat klinkst doe oplucht!’, zee Aaltje.
‘Joa’, zee Rika en slikte heur lepel nog n moal oaf. ‘Ik zag mie aal n ijsco eten mit stokjes!’.