Spoiters
t Is 26 juni.
Soavends wordt temperatuur, noa n dag poesten en stìnnen van waarmte wat aangenoamer.
t Lopt tegen n uur of zeuven, as t mie in gedachten schot, taptaik het mie n bericht stuurd, der liggen medisienen in de kluis.
k Duurf mie veur t eerst dij dag aan de boetenlocht te woagen en schoef n zetje loater fietse onder t gat en peddel op mien elvendattegsten richten Hoogezaand. Thoes heb k 6-sievereg kluisnummer in de kop prent en k wait, k mout onderwegens regelmoateg controleren of k t nummer nog wait.
Bodschop is snel òfhandeld en mit n deuske zaalve in fietstazze, besloet ik via n klaaine omweg langs t olde hoes van 45 joar leden weer op ons nije woonstee aan te goan.
Haar k dat dus mor nait doan.
Op t fietspad langs Abraham Kuypersingel is t drok verkeer. Aanderkaant haalfhoge hege bewonder ik nije hoezen. Of k rooie kezienen nou zo mooi vind, kin k nait zeggen. Mit t waarme weer van de dag hebben verschaaiden lu besloten heur kop kovvie boeten op te drinken. t Is n kinderrieke buurte. Zai hebben heur aigen diverdoatsie. Wotterspoitgeweren.
‘Wel wat aans, as dat lutje schietpistooltje woar wie vrouger mit speulden,’ denk ik nog, as k plöts zai, dat n stok of wat kinder vanachter hege onverwacht omhoog springen en n olde vraauw traktaaiern op n dikke gobbe wotter. Zai schrikt zok zichtboar n ongelok en even bin k baange dat zai in de slinger stuur over heur stuur verlust. Gelokkeg gaait t net goud.
‘Domme kinder,’ denk ik, ‘je kinnen zo’n olde vraauw toch nait van fietse òfspoiten.’
Wat ik op datzulfde mement nait deurheb, is, dat zok achter hege nog reservetroepen verscholen hebben. Ik krieg, ook onverwacht, n zulfde loage over mie hìn en blief in veurege, vergrèlde gedachten hangen. Foute woorden schaaiten mie as mitrailleurs deur de kop, mor k hold mien fesoun.
Haile bups kinder het heur lol, net as olden, dij t tavvereel van dichtbie woarnomen hebben. Ik lees in ain blik, dat t wotterfeest heur goudkeuren wegdroagen kin. Ik kin der mit mien verstand nait bie en verlais mie onder t trappen, mit n vies, nat maauwhemd in zinloze gedachten over respect en opvouden …
Thoes kin k even stoom òfbloazen, ook al wait ik dat dit gain zin het.
Mien eerste kop kovvie van d’oavend, onder de parasol brengt neudege rust. Dochter is op 20 meter bezeg mit wotterslang heur gruintetoene op 1-meter-hoog nivo te sproeien. t Is n goud idee west om toentje zo hoog te baauwen. Den hest tenminnent, zoals Ede Stoal bezongen het, gain last van vreterij bie de worrels en mous.
t Brengt mie op t idee, dat mien bloumkes in veurtoene ook best n drupke broeken kinnen. Mit n volle gaiter loop k even loater achter dochter langs en kin t nait noaloaten n klaain stroaltje in heur crox te graimen. Zai schrikt, mor nait echt. Onder t votlopen bin k toch wel baange veur twijde moal n plens wotter in de nekke te kriegen. t Lopt aal goud òf.
‘Doe bist aiglieks ook net as dij kinder van zoëven,’ foetert mien betere ik redelk saggrijneg.
‘Mor der is n verschil, ik breng gainent in gevoar,’ verdedeg ik mie zulf.
Of is t toch aans en doun lu bie tied en wiele zokse onnoadenkende dingen.