Spiet

‘k Leuf der niks van…’, mompelt e vergrèld tegen zien bruier en kikt oet roam as n swaarm sprutters vanoet n treurboom mit n hels keboal opvlugt.
Vol bewondern bedenkt e dat aal dij sprutters soam as ain kliek bie nkander blieven, dat zai mit nkander as t woare verbonden binnen zo as femilie en vrunden verbonden heuren te wezen. Dat zai der aaltied veur nkander wezen zellen, nait waitende wat veur ellèn nog op heur vlucht kommen zel.

Hai kikt weer noar t pepier ien zien handen en mit kloet veur haals leest e verbiesterd leste zin dij zien bruier hom schreef: …t Spiet mie.
Terwiel bie t lezen van dit verroad t gemoud hom vol schait, sneert e kopschuddend: ‘Hou kons zukswat schrieven? Noa ales wastoe mie aandoan hes, is dit wastoe mie nog te zeggen hes? t Spiet mie?’
Zien oam stoekt en stilte dij vaalt wordt verbroken as t pepier verfromfaaid op grond deel vaalt.

Hai zucht en zegt: ‘Loze woorden… Meer is t nait’, en mit hörns van ogen gloept e opzied en kikt zien bruier vol hoat aan.
‘Doe hes haildaal gain wait van hou of ik mie vuil. Gain wait van wat k aal dij joaren veur waark verzet heb, doustoe der nait was!
De ellèn dij k aledoagen mor weer deurstoan mos… t Geschèl aanheuren, draanklucht verdroagen, t verdoezeln van blaauwe plekken…
Mien aigenste moe dij mie t gevuil gaf dat k nait goud genog was… dat zai laiver haar dat ik votgoan was en dastoe noadat ons ol heer oettied kwam, heur nait allinneg loaten haar …mit mie!

En din zegs nou noa aal dij joaren t spiet mie? Wat wordt k doar noa wiezer van?’ Even veegt e n troan vot dij op zien waang deel vaalt en mompelt: ‘As ons ol heer nait veul te vro oet tied kommen was en doe der nait tussen oetnaaid was, din haar moe mie ja nooit…’
Hai kikt zien bruier stief ien ogen en zigt zien spiet op zien gezicht… Hai zigt dat zien leste woorden zien bruier doun huvern, waitende dat dat luddek kereltje, dij hai achterlait, broken is …waitende dat hai der veur hom nait was.

Even vuilt e n vrumdgevuil. Krigt e gedachten dij hom leste joaren vrumd waren. Hai wait nait meer wat goud of slecht is. Wait nait hou of e wieder mout.
Zien geleuf ien t goie was e al joaren kwiet en al snokkend dut e handen veur zien ogen, zuikend noar woorden dij aal dij joaren hom veur op tong lagen.
Woorden dij hai zien bruier veur de vouten smieten zol waren vot. Vot, omdat t gevuil van verroad doar zien bruier hom mit opzoadeld haar, hom riddersloagen haar en hai aan de duvel overleverd was dij meer van heurzulf en van de vlès hil din van heur aigenste leutje vent.

Joaren gingen veurbie en aal dat hai wis, is dat hai hoop opgeven haar dat hai aargens zien vree vienden zol, want aargens mos toch ain wezen dij van hom hil. Dij hom zol verzörgen, dij hom troost geven zol wanneer e pien haar. Dij hom n plaaister op zien geschoafde ziel gaf, hom knuvvelde, n laifhebbende haand deur zien blonde hoar streek.

Hai kon hom niks van dat heugen. Hai kon hom nait heugen dat zien moe ooit zukswat bie hom doan haar. Gain smok, gain waarme aarm om hom tou…
Enkeld n filaaine haand op zien waang, zo filaain en zo voak dat troanen hom ientied net as zien ol heer en bruier hom ien steek loaten haren.
Hai haar gain wait meer van goud. Wis enkeld dat slecht veur hom goud genog was.
Zien aigenweerde was degradeerd noar t daipste duuster ien zien wezen.

n Kwoajong dij zien moe t daglicht nait gunde, ontnam hom zien leven deur hom te vernedern, hom enkeld zee dat hai niks weerd was, hom lait vuilen dat hai minder as min was.
Hai was heur t aankieken nait weerd…

En nou, nou is e verlöst van t kwoad.
Hai het nait allinneg zien vaaileg stee, mor ook endelk vree vonden.
En terwiel dat zien bruier hom mit n daip schuldgevuil t opdreugde bloud op zien klaaier bekikt, zegt cipier: ‘Tied is om!’