Sollesitoatsiebraifke

Der is n bekende oetdrukken dij zegt: elk mens krigt wat e verdaint. As ik doar over noadenk overspuilt mie n gevuil van twievel, want: gaait t mie goud, din is t woar; gaait t mie slecht, din klopt der gain snars van.
Mor as je zo denken, din goan je òf op bepoalde veurvalen en dat is nait goud. Hou kom ik hier op? Hail ainvoudeg! Ik was aan t reddern tussen pepieren van vrougertieden en ik von n bewies van aanstellen van n veurmoalege boan, of beter zegd, oplaaiden.

t Was in mien noa-puberoale-periode dat k wat verkeerntjederij haar.
k Haar dou net n oplaaiden met goud gevolg ofsloten en ik wol in n aandere ploats aan n nije begunnen en doar mos k veur sollesiteern. Op ain en dezulfde oavend schreef ik twij braiven; ain noar dij nije boan/oplaaiden en ain noar t laifste wicht dij ik op dat moment kende. Aan baaide braiven besteedde ik de neudege aandacht; mien beste schrieftalenten wuiren in stelling brocht, om t zo mor ais te zeggen. Dou ik de braiven zeer tot mien zin kloar haar, dee ik ze in n kervot en dou mozzen nog even d’adrezzen der op.
Op dat moment ruip n kollegoa of ik hom even helpen kon met n spoedgeval. Dat duurde wat langer din veurzain en pas uren loater kwamen d’adrezzen op de kervotten en midden in nacht heb ik ze nog even op buzze doan.

Twij doage loater wuir ik beld deur n veur mie onbekende juvver. Zai bleek chef persenailszoaken te wezen van d’instellen woar k sollesiteerd haar. Dou ze dat zee, begon t bie mie te kriebeln, want dit was n goud taiken van mien sollesitoatsie. Mor nait laank, want even loater ston ik met n heufd as n robait bie de telefoon.
“Ik bin zeer geroerd deur joen laive braif”, zee de juvver, “en joe hebben mie slim nijsgiereg moakt wel joe binnen. Mor woar ik nog nijsgiereger noar bin is, of joe waarklek veurnemens binnen te sollesiteern bie ons instellen?”
Totoal verbaldereerd kon ik doar gelokkeg bevestigend op antwoorden.
“Nou”, zee de juvver, “stuur din zo gauw meuglek n braifke mit joen persoonleke gegevens en din zel ik dij mit veurrang behandeln.”
n Dikke week loater zat ik, ainegzins opgeloaten, tegenover dij juvver om heur dudelek te moaken woarom ik bie heur in de instellen mie wieder ontplooien wol. Nog dezulfde dag kreeg ik van heur te heuren dat ik doar begunnen kon.

Roem drij joar heb ik doar mit veul plezaaier waarkt en dou haar k der n diploma bie.
Dou ik noatied, wegens promotie, mit ontslag gong, mos k nog even bie de chef personeelszoaken langs om wat zoaken òf te handeln.
“Waist die nog te herinnern hou ofstoe die hier introduceerd hest?”, vruig ze.

Nou of ik dat nog wos! “Dien eerste braif noar ons”, gong ze wieder, “was de beste sollesitoatsiebraif dij ik ooit ontvongen heb en doe hest die d’oflopen joaren zulf goud woarmoakt; gain spiet dat ik die dou aannomen heb, doe komst der wel. Sukses wieder!”

Dou ik ofschaid van heur nam, heb ik heur n haile dikke smok geven en doarbie zegd: “Dat was de leste zin van dij braif en dat moak ik nou din ook mor woar!”
Ik kin joe zeggen, dou kleurde zai as n robait!
Joa, want ik haar in tied dat ik doar waarkt heb n bult bieleerd.