Schoonmoeke

Schoonmoeke is oet tied kommen, vief april. Schoonmoeke Mettje. Viefentachteg joar,
sikkom zesentachteg. Aaltied te vroug, ook aal zag t olske t zulf nait meer zo zitten, t
huf veur heur nait meer zo neudeg. n Haart van gold haar ze, al was ze nait aaltied
even makkelk, benoam nait veur zokzölf. In Winschoot hemmen we ofschaaid van heur
nomen, in klaaine femiliekring. Zo was ze, gain fiebelekwinten:

Stap veur stap schoevelt ze laange weg
van keuken noar koamer op heur slovven.
Kopke rabbelt op schuddeltje, kovvie
gobbelt hinneweer, graimen dut ze nait.

Hail veurzichteg zet ze mit trillende hannen
t bakje troost veur ons hìn, sloft noar kaaste.
Aner schuddeltje wordt bie kovvie hìnzet.
“Dit binnen haile lekkern”. Doar ligt e al,

of je nou aine hemmen willen of nait. Ze
gaait onverdrutzoam deur tot elk zien gerak
het. Dìn zet ze zok deel op heur aigen stoule,
buusdouk het ze aal van kuzzen ofpakt.

Zo, dat het z’om doch mor even weer lapt.
Zun schient, törreldoefke dokt beukeboom
in, swaarde kraaien aan d’overkaant gloepen
aalbegereg. t Olske kikt onwis noar boeten.

“Ik wait ja wel, je hemmen geliek”
mor “rollator” kwam nait op batterij.
Boven ston e, in kaggelhok, ordentelk
opzied van zummerstoulenkuzzens.

“Ik wait ja wel, t moút aans”. Ze siekte,
mor echt aan loop kwam ze nait weer.
Krekt of ale mìnsen noar heúr keken
op dij male schounen, riddersloagen.

“Ik wait ja wel, k mout meer drinken”
wotter oet kroane of sap oet n pak…
t Blift derbie, zo dag en deur, n mìns
veraandert nait zo makkelk meer.

Ik kiek noar heur, vuil even heur
kolle vollen hannen. Aldernoaste stil
ligt ze doar, orthopedische schounen
in kaaste, lege glaas op schuddelbaank.

“Je kinnen dat wel zo makkelk zeggen,
mor…” Heur stem stoekt even, veurdat
ze deurprat: “je vroágen nait zo gaauw.”
Wie haren t over allain weden, en zaik.

Heur haile leven haar ze nait veul had,
wer onderwegens old in schare van pa
dij mainsttied mondgaauw teveurschien
kwam, heur ogen aingoal in zien rógge.

“k Bin even in toene west”, ook dou t al
laank nait meer huf, “wat dreug spul
ofknipt, bloaren aanveegd.” En steevaast
derachteraan: “Mor t wol nait meer.

Votdoadelk achter poest, hou kin dat wel,
haar k aans ja nooit.” t Wer nait meer aans.
Dooie takjes zag ze aal nog, bloaren wol ze
t laifst votkieken. t Haim blift schier achter.

6 april 2007