Schietbrud

‘Harregat,’ bèlkt Siepke verbaldereerd. ‘t Is toch n godsgekloag… Wèlke haalfmaal let zien hond bie n aander in toen schieten?’ Egbert schrikt van t genaar en wait dat as zien vraauw zo kört aanbonden is, der gain laand mit heur te bezaailen is en holdt hom mor wiezelk stil.

‘Heurstoe mie nait?’ sneert Siepke. ‘Der het weer n hond wat tussen ons tudeltoanen achterloaten. k Ston der zowat der middenmaank in.’ Bie gedachte allineg al begunt Siepke te kokhaalzen. ‘Kiek, hier hes n puut. Roem doe dij brud mor op.’ Egbert kikt heur verboasd aan en vragt woarom hai. Mor as e heur glìnne ogen zigt, topt hom de griezel over de graauwel en dut e gedainsteg wat van hom verwacht wordt.

Dij oavend zit Siepke op knijen achter vitrage op oetkiek. Ze wil zekerwoar waiten wel zien hond wat tussen heur tudeltoanen achterloaten let. ‘Kins wel eelt op knijen kriegen mit dat gekoekeloer,’ kniest Egbert. ‘Kin mie niks schelen. Aalgedureg ombaalgen van n aander oproemen, mout mor es doan wezen.
Wie loaten rötzood van ons hond toch ook nait liggen? Der binnen genog steekes om dörp tou doar n hond zien behuifte kwiet kin, mor nait tussen mien tudeltoanen! Verhip, doar komt ol Riepmoa aanschontjen mit zien hond.’

Siepke het ol boas al n zetje in d’smiezen en t zol heur niks verboazen dat dij zien dikke herdershond d’boosdoener is. Egbert lopt noar t roam en zakt ook deur knijen. Baaident kommen net mit kop boven vìnsterbaank oet en kieken gespannen tou of Riepmoa mit hond veur heur hoes stoan blift.
Ol boas kikt wat schöchtern om hom tou en joa hur. Hond let kont tussen tudeltoanen deelvaten.

‘Zigs wel? Hai let dat baist gewoon bie ons in toen schieten, mor ik zel hom!’ En veurdat Egbert t deurhet schait Siepke in t ìnne, ropt vitrage bezied en kikt ol Riepmoa vergréld stief in ogen. Schrokken nikt ol boas en moakt dat e votkomt.

‘Och, mien laive tiedpot,’ bèlkt Siepke wanneer zai n dag of wat Ioater veurdeur oetstapt om heur stofdouk oet te kloppen. ‘Egbert… Votdoadelk hier kommen!’

Gain wait van wat ter loos is, stoft Egbert gaang in en gniflagt as e Siepke in veurdeur as n kangoeroe op en deel springen zigt. ‘Mìns, wat hes wel nait ommaans?’

‘Wat ik ommaans heb? lk dou ochtendgimmestiek, nou goud?’ As Egbert vernemt dat ze mit linkerschoun in hondestront stoan het en hai t van t laggen mor zuneg dreug holden kin, is bie Siepke kachel aan. ‘Joa, goa mie doar ook nog dom stoan laggen. Hoal mie laiver n emmer zaipsop mit n schrobber din kinstoe brud hemmeln.
‘Wat… Mout ik dat doun? Doe hes der toch in stoan!’
‘Juust, mor ik heb dij bult der nait neerlegd!’
‘lk wel din?’Dou nait zo dwaars en hoal mie dij emmer mit zaip! lk heb noamelk nog n hail aander putje te doun!’

Veur Egbert vroagen kin wat of zai bedoult, zigt e heur mit schoun in haand votsteveln en ropt e: ‘Siepke…Siepke wicht… Dou nou gain dingen woarstoe domt spiet van hes! Doe wais ja nait zeker wèl of dit ommaans had het!’ Mor ze is houk van stroat al om. n Daipe zucht volgt. Hai wait mor aal te goud dat ze noar ol Riepmoa is om hom es even stief d’woarhaid te zeggen en echt ongeliek geven kin e heur ook nait. Sunt n dag of wat is tja ook aingoal roak.
‘En? Wat zee ol boas?’ vragt Egbert as Siepke n zetje loater keuken binnenkomt.
‘Hai zee dat zien hond zukswat nait dut. Mor k heb hom stief aankeken en zegt dat e oet fersoun puutjes mitnemen mout as e mit hond aan sjaauw gaait.’ ‘Doe dochs toch nait dat zo’n ol boas nog stront van hond in n puutje krigt? Zien vingers stoan ja krom van rummetiek… Domt het e ombaalgen van hond overaal zitten,’ kniest Egbert.
‘k Heb hom zegd dat as k hom nog ainmoal betrap, ik t haile kakje op schop neem en tegen zien roeten omhoog smiet. En dat t mie goud mainens is, zel tied hom leren! Hai… t Is toch ook n aarm verdrait, murmelt Siepke terwiel Egbert kniezend t leutjehoeske inschait.

Aanderdoags het Siepke brud al op schop liggen en stevelt haildaal vergrèld stroat oet. Egbert haar heur wel proelen heurt, mor dou hai heur mit schop op nek lopen zaag, begreep hai pas dat zai woord hil en dat ol Riepmoa vandoag wel es maal putje boven kop hangen zol. Mor net as Egbert der achterheer wil, vernemt e wat bie veurdeur. t Zel toch nait woar wezen, denkt e van schrik en dut gaauw deur open.

Buurvraauw?’
Mit rooie kop kikt ze hom fiemelachteg aan. ‘Moi, Egbert… Ons hondje haar tussen joen tudeltoanen wat achterloaten, dus bin k mor eerst veur n puutje op hoes aangoan, omreden dat k gain gedounte mit Siepke hebben wil. k Wait hou slim of zai proelen kin en ik zaag heur net houk van stroat omgoan en dou dòcht ik, nou mout k ter votdoadelk maank. Mor t is al oproemt, vernam ik.’
‘Het joen leutje hondje zukse dikke bulten tussen ons tudeltoanen legd?’ t Ol mìns nikt mit rooie kop. ‘Och, mien laive tiedpot,’ murmelt Egbert.
Veurdat t ol mìns wat zeggen kin, runt Egbert vot en haildaal verbiesterd zigt ze hom op hozevöddels houk omschaiten.

n Week loater moakt Siepke kevot open en as ze zigt wat ze aan schoonmoakbedrief betoalen mout, kin ze heur zulf wel veur kop haauwen.
‘Dat kriegs ter van astoe te gaauw oordails, Siepke. Hai… t Was ja ook aldernoast. t Zat zulfs bie geut omhoog!’ Kniezent zegt e: ‘lk vernam dat ol boas tegensworreg net as buurvraauw ook mit puutjes lopt. Zo zai je mor weer… Zulfs olle honden kinnen nog blavven leren. Doar kinstoe nog n veurbeeld aan nemen, Siepke wicht!’

Van schoamte duurt zai hom nait aankieken.

Daarde pries 29ste Westerwolder Schriefwedstried 2024