Scheere-Mes-te-Brille

Nummer 26, verkondigde Tuun, dij snieder was.
“Joa”, ruip n kirrel en drong zok deur de meute noar veuren.
“Dij man het geluk had”, zee Tuun, en gaf hom zien pries. “t Volgende rondje op t rad van oavontuur, ain kwartje moar”.

Kom zee mien Moeke, goa moar even buskes gooien, en gaf mie n dubbeltje.
Ik kreeg drij van dij lamme dingen woarst nog gain gat mit in n groot stok pepier gooien konst.
Dij jong noast mie haar t beter bekeken. Hai dee n stap achteroet en toun e gooide gaf e de plaanke n opsodemieter. De haile kroam ston te schudden.
De bovenste drij buskes vuilen deròf.

“Geld nait”, zee Sprang, dij ook snieder was. “Est niks roakt!”
“Wel woar”, dramde t jong, “en ast doe dij drij buskes der nait weer òfpakst, den gooi ik die dizze twij vodden veur de kop”.
Sprang wol net zeggen, ‘pebaaier t mor even’, toun smakde hom al aine in d’oge.
t Dee nait zeer, mor hai wér gloepens.
“k Zal die wel even kriegen”, ruip e. En mit n wilde sprong wol e t jong om de hörn van de kroam griepen.
Hai bleef mit de boksem aan n spieker hangen, gaf n ruk om vrij te kommen en scheurde der n gat in.

Ik docht; ‘dat komt der van as je nait waiten woar joen spellen binnen’.
“Kom”, zee Moeke, “wie goan noar hoes”.
Ik zee, “Mor mien dubbeltje, k heb nog nait gooid”.
“Geft niks”, zee ze, “hai het dij wel neudeg om n nije boksem te moaken”.

Toun wie thoes wazzen heb ik mien voader de haile toustand verteld.
“Mokt niks oet”, zee e.

Joaren loater luip ik Sprang bie ongeluk tegen t lief in n drôkke Hal van n Konferentsiegebaaw.
“Neem me niet kwalijk”, zeden wie tegeliekertied.
Ik vuilde gaauw even of mien poddemenee der nog was.

Vief menuten loater zat ik noar hom te luustern.
Hai was de spreker van t onderwaarp; ‘Hoe, met voorzichtige analyse, uw zaak ook succesvol kan zijn’.
De springende Sprang was d’oetvinder van de kontbuutse!
Ik docht: ‘Dij man het geluk had, zol der ook geld inzitten veur de getuuge?’.