Schathemeltjeriek!

(veurlezen vanòf 6 joar)

Dit oaventuur komt nait, zo as mainste verhoalen, oet n bouk, mor is aaltied van d’ain op d’aander deurverteld. Net as ik nou ook weer dou. En elk dut dat net weer even aans vanzulf, want zo’n laank verhoal kinnen je ja nooit sekuur noavertellen. Dat is din ook de reden dat gain ain nog mit zekerhaid zeggen kin woar of t zok persies òfspeuld het, allaint dat t woaraarms in dizze omgeven was…

t Was november en hail week al was t roezeboezeg weer west en haar wind zien best doan om leste bloadern van de bomen te bloazen. En dat was hom oareg goud lokt! Mor op t leste was wind van zokzulf achter poest komen, leek t wel, want in nacht van vraidag op zotterdag was t ìndelk rusteg worden. t Was nog mor goud en wel licht, dou mainste bewoners van t dörp in dit verhoal al aan t haarken en vegen goan waren. Ales boeten-om wui schier moakt en dou zunne in loop van mörgen ook nog om t hörntje kieken kwam, kon e zok in ale roeten spaigeln, zo schoon waren ze. Dat aal dij mìnsen zok op heur vrije zotterdag zo dròk muiken, haar n spezioale reden. n Hail spezioale reden, want om middag zol Sunterkloas weer mit zien boot aankomen! Mor wat nog veul spezioaler was: Sunterkloas wol dit joar mit aal zien knechten in t hotel lozaaiern dij even boeten t dörp in dit verhoal ston. Tot zien verjoardag aan tou en dat was dus meer as twij weken laank! Dat haar e n poar moand eerder al in n braif aan d’hotelboas waiten loaten, want Sunterkloas mos der wel zeker van wezen dat ale koamers vrij waren as e kwam. Mit zoveul Swaarte Pieten was e dij ook ja wel neudeg en aander pottenkiekers kon e der beslist nait bie broeken. Veul van zien waark dut e, zo as je waiten, in t gehaaim, want t sunterkloasfeest mout vanzulf wel lekker spannend blieven! En doarom was t ook zo mooi dat t hotel op n hail rustege plek ston, mit rondom heer bomen en boskederij.

Hai zol pas loat op d’oavend aankomen, haar Sunterkloas ook nog in de braif waiten loaten, want noa d’intocht mozzen de Swaarte Pieten eerst nog ale zakken mit kedo’s en slikkerij oet de boot loaden veur ze noar t hotel òfraaizen konden. Mor zodroa ales op stee was, zol e bie de mìnsen op bezuik komen, haar e beloofd. Nait allaint bie de kinder op schoul, mor ook bie de aarbaiders in de febriek en bie d’òldjes in t bejoardenhoes. Elkenain wachtte din ook geduldeg òf tot t zo wied was en elkenain ging der dij zotterdagoavend rusteg om sloapen, persies zo as Sunterkloas dat groag zugt. Elkenain…?

Nou… nee… schienboar toch nait elkenain, want in ain hoeske bleef t licht branden tot midden in nacht! Dat was de woonstee van Hinderk en Stovver, twij al wat òldere bruiers dij der om bekìnd stonden dat ze laiver loi waren as mui en dij laiver oet stelen gingen as eerlek geld verdainen. Ze wollen nait best om liek en overaal muiken ze roezie om. Twij dikke deugennaiten dus! Mor mit Sunterkloas zo dicht in de buurt zollen ze, net as ie en ik, toch vast wel beter oppazen, zollen je dìnken…! As je dij zotterdagoavend touvalleg in de buurt west waren en stiekem even deur t gliefke van heur gedienen noar binnen keken haren, din haren je ze inderdoad d’hail oavend broaf veur televisie zitten zain kind. Hail broaf! Tot klokke twaalm sluig! Dou ging Hinderk oetìndelk toch mor stoan, rekte zok es goud oet en zee: “t Is allaank bèrregoanstied, hur! Elk ligt al op ain oor! Wie mouten ons ook mor es omtrekken.” Stovver kwam ook in de bainen en zee: “Loave din mor gaauw noar boven goan!” Mor ze waren nog nait bie d’trappen of ze haren al roezie, want zo as aaltied wollen ze mekoar nait veurgoan loaten en dou ze ìndelk boven waren, bleven ze op mekoar aan t schelden tot ze zok omtrokken haren. Elk dìnkt nou vanzulf dat ze oetìndelk ook sloapen goan waren, mor as je nog even wacht haren en nog even weer deur t gliefke van de gedienen keken haren, din haren je zain kind dat baaide bruiers toch weer noar beneden goan waren. En ik dìnk dat je joe zulfs wel even in d’ogen vreven haren. Want waren dat Hinderk en Stovver wel in dij vroleke klaaier? Dat waren toch gain pyama’s? Aalbaaident druigen ze n soort pak van flewail. Hinderk zienent was geel mit gruin gestreept en Stovver zienent geel mit blaauw. Wel haren ze gelieke, geel flewailen mutsen op kop, mit grote, witte veren, dij bie elke stap zachies op en deel bewogen. En wat n krollen haren baaide bruiers in ains! Dikke, swaarte krollen! En de kousen dij ze druigen waren ook al swaart! Mor de geribbelde kroagen om haals waren tjuust wit. Spierwit! Ze leken zo verdold wel op… Swaarte Pieten! Aalhouwel… toch nait hailndal! Baaide bruiers stonden mekoar van ale kanten en van kop tot tonen te bekieken, dou Stovver zien bruier in ains begon oet te lagen en zee: “Gain gezicht, n Swaarte Piet mit n witte kop!” “Kiek toch noar die zulf, blaikscheet!” zee dij vergreld weerom.

Doar begon t geroezie al weer. En as ze nait van dij mooie proeken op kop had haren, din waren ze mekoar vast weer in d’hoaren vlogen. Mor ze haren schienboar wel wat beters te doun, want doar kwam Stovver al aanzetten mit n blikje schousmeer. Swaarte schousmeer. “Goud dat we dat nog nooit veur ons schounen broekt hebben”, zee e, “want nou kinnen we dat mooi op ons gezicht smeren!” t Stonk wel slim, mor dat zol der boeten vast wel òf goan as ze… As ze wát, zellen je joe nou vast òfvroagen, mor loat ik nait op de zoak veuroetlopen, want as leste mozzen ze nog n poar swaarte vingerhansen aantrekken. En dou konden je nait meer zain wèl Hìnderk was en wèl Stovver. Je konden zulfs hailndal nait meer zain dat zai t waren! Je zollen sweren dat t twij echte Swaarte Pieten waren. En doar ging t heur om en tevreden stapten ze tou t hoes oet. Wat haar dit te betaiken? En woarom zo’n hoast? Ze luipen aal mor deur in draf, net zo laank tot ze t leste stroatje en t leste hoeske van t dörp achter zok loaten haren. Hé… wacht es even…luipen ze zo nait richten hotel, doar Sunterkloas zien intrek nemen zol….? Joa hur, want in de verte konden je tussen de bomen deur al de verlichte vìnsters van de koamers zain.

Wat n dikke dròkte was t doar, zaggen baaide bruiers dou ze flakbie waren. t Zag der swaart van de Swaarte Pieten, dij aingoal weg swoare zakken noar binnen sleepten. “Wat heb ik die zegd!” zee Hinderk tegen zien bruier. “Hier is nog es wat te hoalen! Kom!” En Stovver zee: “En wat n goud idee van mie om ons as Swaarte Pieten te verklaiden.” Ze vollen inderdoad nait op tussen aal dij aandern en konden zo t hotel inlopen. Doar keken ze heur ogen oet. De grote hal ston al barstendevol mit zakken en op elke zak ston wat ter in zat. Hinderk las zachies haardop: “Pepernoten, kikkers, muizen, ballen, poppen, boeken, chocoladeletters, schuimpjes, kleurboeken, kleurpotloden, zilveren munten, gouden munten, sokken, pyama’s….” Hûh! Múnten….?! Haar e dat zo event wel goud lezen? Baaide bruiers keken mekoar hail even aan en bokten zok dou touglieks veurover om nog es beter te kieken. Bams….! Ze knalden zo haard mit de koppen tegen mekoar, dat de troanen heur in d’ogen sprongen! “Kounavvel, kiek toch beter oet dien doppen!” schol Hinderk zien bruier vot al weer oet. En Stovver zee: “Kiek zulf beter oet, ozzekop!” Nou deden baaide bruiers wel voaker dom, mor ze begrepen ook wel dat ze op dat ogenblik beter gain roezie moaken konden. Mit heur buusdouk wisten ze zok d’ogen dreuge en dou bokten ze zok nog n moal veurover, mor wel n stok veurzichteger. Joa hur, ze haren t goud zain. Doar stonden twij zakken mit geld! “Dat geld het Sunterkloas vast neudeg om kedo’s kopen te kinnen. Hai kin ja nait ales oet Spanje mitnemen veur zoveul mìnsen,” fluusterde Hinderk en Stovver fluusterde weerom: “Dat ze dij zakken hier zomor hìnzetten duren! t Zel wel deur de dròkte komen. Mor wie binnen nou wel in ainmoal riek!” “Schathemeltjeriek!” zee Hinderk. “Loave we elk n zak pakken en moaken dat we votkomen!” Ze bedòchten zok nait, gooiden elk n zak over d’scholder en luipen der zo mit noar d’oetgang. Ook dizze raais vollen ze nait op, want der waren meer Swaarte Pieten dij net as heur mit n swoare zak over d’scholder noar boeten luipen. Der waren noamelk hail wat kinder dij volgende mörgen al op wat lekkers hoopten in heur schou. Sunterkloas haar op televisie ja zulf zegd dat ze dat al pebaaiern moggen. Was t mörgen nait dat ze wat kregen, din meschien overmörgen. Elk kwam vanzulf aan de beurt, haar e beloofd.

Al was t n swoare vracht dij baaide bruiers droagen mozzen, t inbreken was heur nog nooit zó makkelk òfgoan as dizze nacht. Mor ainmoal weer thoes, mozzen ze wel even biekomen van t gesjaauw. Ze besloten din ook om eerst n dutje te doun veur ze aal dat geld tellen gingen. Dat kon vanzulf nait mit n muie, dodderge kop! Veuraal nait as je op schoul nooit joen best doan haren! En ze haren nou ja ale tied van de wereld, want ze hufden nooit weer aan t waark…uh…aan t stelen, zo riek waren ze nou. Schathemeltjeriek! Ze legden gaauw heur mutsen, proeken en hansen op toavel en dou was t mor even of ze waren, elk in n lòie stoule, in sloap sukkeld.

In t hotel was t lang zo rusteg nog nait, want dou de Swaarte Pieten kloar waren mit sjaauwen en ale zakken in de grote hal stonden, mozzen ze vervòlgens noakieken of ales wat op de laange lieste ston ook mitkomen was. Om beurten nam aine van heur n zak op scholder en nuimde din eerst op wat ter in zat. Dij zak kon din deurstreept worden op de lieste en noar ain van de koamers van t hotel bròcht worden. En dou ale zakken ain veur ain wegbròcht waren, bleken op de lieste twij zakken nait deurstreept te wezen: dij mit de golden munten en dij mit de zulvern munten. Dij ontbrakken dus, want de hal was nou hailndal leeg! t Ainege wat ter nog op grond lag was n òlle, onbekìnde buusdouk mit roavels en goaten. En….mit swaarte vegen! Dat kon wel es n belangrieke aanwiezen wezen! t Was dudelk dat ze snel in actie komen mozzen. Allereerst mos Sunterkloas woarschaauwd worden! Dij was noa de dikke bootraais vanoet Spanje vot sloapen goan, want t zollen nog hail dròkke weken veur hom worden en hai was nait de jongste meer! Mor t was nait aans, ze mozzen hom wel wakker moaken, want hai haar in zien laange levent al zoveul mitmoakt dat e sikkom overaal wel road op wos. Ain van de Swaarte Pieten ging din ook hìn en klopte even loater op de deure van de grootste en sjiekste koamer van t hotel. Eerst zachies, en dou e niks heurde, wat haarder. Pas noa de daarde moal kloppen, heurde hai wat gestommel en vervòlgens de rustege stem van Sunterkloas, dij zee: “Binnen!” Sunterkloas zat in zien laange, rode nachthìmd en mit zien rode sloapmutse op in zien stoule, zien vouten in waarme, rode petovvels. Noadat zien knecht verteld haar wat ter loos was en hom de buusdouk zain loaten haar, streek Sunterkloas, dij nait zo gaauw meer in paniek rakt, eerst wel vief moal over zien laange, witte board en zee dou allaint mor: “Zo, zo…” Mit n daipe zucht pakte hai zien staf, dij e aaltied noast zok stoan het, en kwam vervòlgens kaalm overìnde. Langsoam en stoateg luip e noar n kaaste. Zulfs in zien nachtgoudje zag e der nog defteg oet! Dou e even loater weer in d’stoule zat, haar e zien dikke bouk op schoot. t Bouk dij barstendevol staait mit noamen. De noamen van ale laive mìnsen doar Sunterkloas zo wies mit is, of ze nou klaain binnen of groot, jong of òld.

Tuurlek, elkenain is wel es ondeugend of is n dag nait te spreken, mor dat vindt e nait neudeg om aalmoal op te schrieven. Aans zol t bouk ook wel hail dik en swoar wezen! En eerlek is eerlek, zulf is e ook wel es n dag minder goud te spreken, veuraal as e slim mui is! Moar as je t te görteg moaken, as je nooit joen best doun en nooit wat veur n aander over hebben, joa, din moakt e doar wel aantaikens van. En joa, elk joar waren der wel weer n poar bladzieden bie mit minder gòie berichten. Mit tegenzin zette Sunterkloas zien leesbrille op en sluig t bouk open. Vervòlgens bleef t n hail zet stil. Je heurden allaint zo nou en din n daipe zucht en t geluud van n bladziede dij omsloagen wui. Noadat e zien bouk weer dicht doan haar, schudde hai verdraiteg mit zien heufd, keek nog es weer noar de gevonden buusdouk en zee dou op zörgelke toon: “Ieder jaar hetzelfde liedje, ieder jaar weer moet ik op sinterklaasavond hun huisje voorbij rijden. Zij zijn de enige mensen in dit dorp die al in jaren geen cadeautje van mij hebben gehad. Hendrik en Stoffer, ze leren het ook nooit! Wat zijn ze dit jaar weer vaak ondeugend geweest en wat hebben ze veel ruzie gemaakt!”

Dou luit e zien twij grootste en staarkste knechten bie zok komen en gaf heur t adres van de twij bruiers, mit d’opdracht om doar mor es veurzichteg n kiekje te nemen. De Swaarte Pieten gingen votdoadelk op pad. De moane scheen gelokkeg zo helder as n lanteern, dat t was mor even of ze stonden al veur t hoes van Hinderk en Stovver. Deur t gliefke van de gedienen zaggen ze hou de deugennaiten, dij in tied al weer wakker waren, net op dat ogenblik de twij zakken mit geld openmoaken wollen. Deur de klaidij van de bruiers en deur de proeken, hansen en mutsen dij op toavel laggen, snapten de Swaarte Pieten ook woarom gain ain heur in en om t hotel in de goaten had haar. De twij pieterboazen, dij ja overaal hail stil binnen komen kinnen, bedòchten zok din ook nait en even loater kregen Hìnderk en Stovver de schrik van heur levent. “In naam van Sinterklaas, handen op de rug en meekomen!” klonk t in ains achter heur roggen. Aans muiken baaide bruiers aaltied roezie wel of t eerste mog, mor nou pebaaierden ze om achter mekoars rogge vot te kroepen! En dou de twij grote, staarke hulpen van Sunterkloas heur bie de scholders grepen, gilpten ze t oet en keken mekoar schietend benaauwd aan! Ze mozzen votdoadelk mitkomen en zulf de swoare zakken weer mittòrren noar t hotel.

Doar zat Sunterkloas, dij nait meer sloapen kind haar, aal dij tied al op heur te wachten. Dou baaide deugennaiten vlak veur hom stonden, duzzen ze hom nait aankieken. Zunder heur proeken en mutsen en mit swaarte vegen op heur eerst zo witte kroagen, zaggen ze der allaank nait meer oet as echte Swaarte Pieten. Wél as echte baangschieters!

“Ik heb twee verrassingen voor jullie!” De stem van Sunterkloas klonk zo kaalm en vrundelk, dat Hinderk en Stovver hom toch stiekem even aankieken duzzen. Verrazzens? Was Sunterkloas din nait kwoad op heur? Mor op dezulfde vrundelke toon zee Sunterkloas: “Dit is de eerste verrassing!” en hai huil de gevonden buusdouk mit swaarte vegen in ains veur heur neuzen.” “Dat is mienent!” zee Stovver bliede. “Nait woar, leugenbaist, mienent!” ruip Hinderk. Ze begonnen al weer te schelden en zaggen nait hou Sunterkloas mit zien heufd schudde en toch ook wel stiekom lagen mos om baaide bruiers, dij zokzulf net weer verroaden haren. “Dat was één van de laatste cadeautjes die jullie van mij gehad hebben, al is het dan ook jaren en jaren geleden. En ik heb nog een verrassing!” zee Sunterkloas. Hinderk en Stovver keken Sunterkloas al weer nijschiereg aan. “Jullie wilden graag voor Zwarte Piet spelen, heb ik begrepen. Dat komt goed uit! Héél goed zelfs, want ik kan er in deze drukke tijd nog wel twee flinke hulpen bij gebruiken. Jullie mogen gelijk aan de slag gaan en deze twee zakken met geld die jullie teruggebracht hebben, verdelen over kleine zakjes voor in de schoentjes. Ik ben blij dat ze weer terecht zijn, want alle kinderen zijn gek op deze munten van… cho.. co.. la!” Baaide bruiers keken mekoar verschrikt aan. Sokkeloa…?! Tja, hou konden ze dat ook waiten as ze dij nog nooit in heur schou vonden haren! En veur t eerst in heur levent schoamden ze zok d’ogen tou kop oet.

Nait veul loater waren ze al drok bezeg om klaaine puutjes te vullen mit elk tien zulvern en tien golden munten. Dat ging verschaaident doagen zo deur en wat ze nooit dòcht haren, ze vonden t nog mooi om te doun ook! Én gezelleg mit aal dij Swaarte Pieten om zok tou dij d’hail dag verskes zongen en grapkes muiken. Hìnderk en Stovver vonden t zulfs zó gezelleg, dat ze Sunterkloas vruigen of ze hom ook wel helpen moggen mit kedo’s inpakken. En dat mog. De spezioale Swaarte Pieten veur etenkokerij vergatten gain dag om twij ekstroa etensbòrden op toavel te zetten, want baaide bruiers moggen gewoon mit aanschoeven, as heurden ze der echt bie. En elke oavend kregen ze ook nog n puutje sokkeloadegeld van Sunterkloas, dij ze, as belonen veur t waark, lekker opsmikkeln moggen. Mor nait veurdat ze dij eerlek onder heur baaident verdaild haren. Ze haren nog nooit zo genoten en tot zien verjoardag aan tou bleven ze in t hotel om Sunterkloas mit te helpen! Mor op 5 december mozzen ze oetìndelk toch òfschaaid van hom nemen, want zo as je wel waiten, voart Sunterkloas nog dijzulfde nacht weerom noar Spanje. De baaide bruiers bedankten hom veur de gezellege tied dij ze had haren en wollen in t vervòlg aaltied eerlek veur heur geld waarken, beloofden ze. Waarken was ja hailndal gain straf west! Integendail! t Was n feest west!

Dou ze noa roem twij weken ìndelk weer thoes kwammen en doar op toavel nog heur proeken, mutsen en hansen liggen zaggen, konden ze zok nait meer indìnken dat ze zo gemain west waren. Mor ze zaggen ook nog aanswat. Noast de toavel ston n grote zak, dij tot boven aan tou vol zat mit kedo’s! Op t braifke dij der bie lag, ston: voor Hendrik en Stoffer, van Sinterklaas. Ze kregen der n kleur van en gingen vot aan t oetpakken. En as je nog even weer deur t gliefke van heur gedienen noar binnen keken haren, din haren je zain kind hou ze dat mooi om beurten deden, zunder ook mor ain keer roezie te moaken! Wat haren ze t gezelleg mit heur baaident en wat vuilden ze zok riek! Schathemeltjeriek!!